< Job 10 >

1 Tædet animam meam vitæ meæ, dimittam adversum me eloquium meum, loquar in amaritudine animæ meæ.
Mi alma es cortada en mi vida: por tanto yo soltaré mi queja sobre mí, y hablaré con amargura de mi alma.
2 Dicam Deo: Noli me condemnare: indica mihi cur me ita iudices.
Diré a Dios: No me condenes: házme entender por qué pleitéas conmigo.
3 Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adiuves?
¿Parécete bien que oprimas, y que deseches la obra de tus manos, y que favorezcas el consejo de los impíos?
4 Numquid oculi carnei tibi sunt: aut sicut videt homo, et tu videbis?
¿Tienes tú ojos de carne? ¿ves tú como el hombre?
5 Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,
¿Tus días son como los días del hombre? ¿tus años son como los tiempos humanos,
6 Ut quæras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris?
Que inquieras mi iniquidad, y busques mi pecado?
7 Et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere.
Sobre saber tú que yo no soy impío: y que no hay quien de tu mano libre.
8 Manus tuæ fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu: et sic repente præcipitas me?
Tus manos me formaron, y me hicieron todo al derredor: ¿y hásme de deshacer?
9 Memento quæso quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.
Acuérdate ahora que como a lodo me hiciste: ¿y hásme de tornar en polvo?
10 Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti?
¿No me fundiste como leche, y como un queso me cuajaste?
11 Pelle et carnibus vestisti me: ossibus et nervis compegisti me.
Vestísteme de piel y carne, y cubrísteme de huesos y nervios.
12 Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.
Vida y misericordia hiciste conmigo; y tu visitación guardó mi espíritu.
13 Licet hæc celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris.
Y estas cosas tienes guardadas en tu corazón: yo sé que esto está cerca de ti.
14 Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi: cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris?
Si yo pequé acecharme has tú, y no me limpiarás de mi iniquidad.
15 Et si impius fuero, væ mihi est: et si iustus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.
Si fuere malo; ¡ay de mí! y si fuere justo, no levantaré mi cabeza, harto de deshonra, y de verme afligido.
16 Et propter superbiam quasi leænam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.
Y vas creciendo, cazándome como león: tornando, y haciendo en mí maravillas:
17 Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et pœnæ militant in me.
Renovando tus llagas contra mi, y aumentando conmigo tu furor, remudándose sobre mí ejércitos.
18 Quare de vulva eduxisti me? qui utinam consumptus essem ne oculus me videret.
¿Por qué me sacaste del vientre? Muriera yo, y no me vieran ojos.
19 Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.
Fuera, como si nunca hubiera sido, llevado desde el vientre a la sepultura.
20 Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum:
¿Mis días no son una poca cosa? cesa pues, y déjame, para que me esfuerce un poco,
21 Antequam vadam et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine:
Antes que vaya, para no volver, a la tierra de tinieblas y de sombra de muerte:
22 Terram miseriæ et tenebrarum, ubi umbra mortis, et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat.
Tierra de oscuridad y tenebrosa sombra de muerte, donde no hay orden; y que resplandece como la misma oscuridad.

< Job 10 >