Psalmorum 73
1 Psalmus Asaph. [Quam bonus Israël Deus, his qui recto sunt corde!
Psalm Asafowy. Zaisteć dobry jest Bóg Izraelowi, tym, którzy są czystego serca.
2 Mei autem pene moti sunt pedes, pene effusi sunt gressus mei:
Ale nogi moje mało się były nie potknęły, a blisko tego było, że mało nie szwankowały kroki moje,
3 quia zelavi super iniquos, pacem peccatorum videns.
Gdym był zawiścią poruszon przeciwko szalonym, widząc szczęście niepobożnych.
4 Quia non est respectus morti eorum, et firmamentum in plaga eorum.
Bo nie mają związków aż do śmierci, ale w całości zostaje siła ich.
5 In labore hominum non sunt, et cum hominibus non flagellabuntur.
W pracy ludzkiej nie są, a kaźni, jako inni ludzie, nie doznawają.
6 Ideo tenuit eos superbia; operti sunt iniquitate et impietate sua.
Przetoż otoczeni są pychą, jako łańcuchem złotym, a przyodziani okrutnością, jako szatą ozdobną.
7 Prodiit quasi ex adipe iniquitas eorum; transierunt in affectum cordis.
Wystąpiły od tłustości oczy ich, a więcej mają nad pomyślenie serca.
8 Cogitaverunt et locuti sunt nequitiam; iniquitatem in excelso locuti sunt.
Rozpuścili się, i mówią złośliwie, o uciśnieniu bardzo hardzie mówią.
9 Posuerunt in cælum os suum, et lingua eorum transivit in terra.
Wystawiają przeciwko niebu usta swe, a język ich krąży po ziemi.
10 Ideo convertetur populus meus hic, et dies pleni invenientur in eis.
A przetoż na to przychodzi lud jego, gdy się im wody już wierzchem leją,
11 Et dixerunt: Quomodo scit Deus, et si est scientia in excelso?
Że mówią: Jakoż ma Bóg o tem wiedzieć? albo mali o tem wiadomość Najwyższy?
12 Ecce ipsi peccatores, et abundantes in sæculo obtinuerunt divitias.
Albowiem, oto ci niezbożnymi będąc, mają pokój na świecie, i nabywają bogactw.
13 Et dixi: Ergo sine causa justificavi cor meum, et lavi inter innocentes manus meas,
Próżno tedy w czystości chowam ręce moje, a w niewinności serce moje omywam.
14 et fui flagellatus tota die, et castigatio mea in matutinis.
Ponieważ mię cały dzień biją, a karanie cierpię na każdy poranek.
15 Si dicebam: Narrabo sic; ecce nationem filiorum tuorum reprobavi.
Rzekęli: Będę też tak o tem mówił, tedy rodzaj synów twoich rzecze, żem im niepraw.
16 Existimabam ut cognoscerem hoc; labor est ante me:
Chciałemci tego rozumem doścignąć, ale mi się tu trudno zdało;
17 donec intrem in sanctuarium Dei, et intelligam in novissimis eorum.
Ażem wszedł do świątnicy Bożej, a tum porozumiał dokończenie ich.
18 Verumtamen propter dolos posuisti eis; dejecisti eos dum allevarentur.
Zprawdęś ich na miejscach śliskich postawił, a podajesz ich na spustoszenie.
19 Quomodo facti sunt in desolationem? subito defecerunt: perierunt propter iniquitatem suam.
Oto jakoć przychodzą na spustoszenie! niemal w okamgnieniu niszczeją i giną od strachu.
20 Velut somnium surgentium, Domine, in civitate tua imaginem ipsorum ad nihilum rediges.
Są jako sen temu, co ocucił; Panie! gdy ich obudzisz obraz ich lekce poważysz.
21 Quia inflammatum est cor meum, et renes mei commutati sunt;
Gdy zgorzkło serce moje, a nerki moje cierpiały kłucie:
22 et ego ad nihilum redactus sum, et nescivi:
Zgłupiałem był, a nicem nie rozumiał, byłem przed tobą jako bydlę.
23 ut jumentum factus sum apud te, et ego semper tecum.
A wszakże zawżdy byłem z tobą; boś mię trzymał za prawą rękę moję.
24 Tenuisti manum dexteram meam, et in voluntate tua deduxisti me, et cum gloria suscepisti me.
Według rady swej prowadź mię, a potem do chwały przyjmiesz mię.
25 Quid enim mihi est in cælo? et a te quid volui super terram?
Kogożbym innego miał na niebie? I na ziemi oprócz ciebie w nikim innym upodobania nie mam.
26 Defecit caro mea et cor meum; Deus cordis mei, et pars mea, Deus in æternum.
Choć ciało moje, i serce moje ustanie, jednak Bóg jest skałą serca mego, i działem moim na wieki.
27 Quia ecce qui elongant se a te peribunt; perdidisti omnes qui fornicantur abs te.
Gdyż oto ci, którzy się oddalają od ciebie, zginą; wytracasz tych, którzy cudzołożą odstępowaniem od ciebie.
28 Mihi autem adhærere Deo bonum est; ponere in Domino Deo spem meam: ut annuntiem omnes prædicationes tuas in portis filiæ Sion.]
Aleć mnie najlepsza jest trzymać się Boga; przetoż pokładam w Panu panującym nadzieję moję, abym opowiadał wszystkie sprawy jego.
