Psalmorum 147
1 Alleluja. [Laudate Dominum, quoniam bonus est psalmus; Deo nostro sit jucunda, decoraque laudatio.
Chwalcie PANA, bo dobrze [jest] śpiewać naszemu Bogu; jest [to] bowiem miłe i piękna jest chwała.
2 Ædificans Jerusalem Dominus, dispersiones Israëlis congregabit:
PAN buduje Jeruzalem [i] gromadzi rozproszonych Izraela.
3 qui sanat contritos corde, et alligat contritiones eorum;
On uzdrawia skruszonych w sercu i opatruje ich rany.
4 qui numerat multitudinem stellarum, et omnibus eis nomina vocat.
On liczy gwiazdy, nazywa każdą z nich po imieniu.
5 Magnus Dominus noster, et magna virtus ejus, et sapientiæ ejus non est numerus.
Wielki [jest] nasz Pan i zasobny w moc; jego mądrość jest niezmierzona.
6 Suscipiens mansuetos Dominus; humilians autem peccatores usque ad terram.
PAN podnosi pokornych, [a] niegodziwych poniża aż do ziemi.
7 Præcinite Domino in confessione; psallite Deo nostro in cithara.
Śpiewajcie PANU z dziękczynieniem; śpiewajcie naszemu Bogu przy dźwiękach harfy;
8 Qui operit cælum nubibus, et parat terræ pluviam; qui producit in montibus fœnum, et herbam servituti hominum;
Który okrywa niebiosa obłokami [i] przygotowuje deszcz dla ziemi; który sprawia, że trawa rośnie na górach;
9 qui dat jumentis escam ipsorum, et pullis corvorum invocantibus eum.
Który daje pokarm bydłu i młodym krukom wołającym [do niego].
10 Non in fortitudine equi voluntatem habebit, nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
Nie lubuje się w mocy konia ani nie ma upodobania w goleniach mężczyzny.
11 Beneplacitum est Domino super timentes eum, et in eis qui sperant super misericordia ejus.]
PAN ma upodobanie w tych, którzy się go boją, którzy ufają jego miłosierdziu.
12 Alleluja. [Lauda, Jerusalem, Dominum; lauda Deum tuum, Sion.
Chwal PANA, Jeruzalem; chwal swego Boga, Syjonie.
13 Quoniam confortavit seras portarum tuarum; benedixit filiis tuis in te.
On bowiem umacnia zasuwy twoich bram i błogosławi synów twoich pośród ciebie.
14 Qui posuit fines tuos pacem, et adipe frumenti satiat te.
Zapewnia pokój w twoich granicach i syci cię najwyborniejszą pszenicą.
15 Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo ejus.
On wysyła swój rozkaz na ziemię; szybko biegnie jego słowo.
16 Qui dat nivem sicut lanam; nebulam sicut cinerem spargit.
On daje śnieg jak wełnę, rozsypuje szron jak popiół.
17 Mittit crystallum suam sicut buccellas: ante faciem frigoris ejus quis sustinebit?
Rzuca swój lód jak okruchy; któż ostoi się przed jego zimnem?
18 Emittet verbum suum, et liquefaciet ea; flabit spiritus ejus, et fluent aquæ.
Posyła swoje słowo i [lody] topnieją; wionie swym wiatrem i wody spływają.
19 Qui annuntiat verbum suum Jacob, justitias et judicia sua Israël.
Oznajmia swe słowo Jakubowi, swe prawa i sądy Izraelowi.
20 Non fecit taliter omni nationi, et judicia sua non manifestavit eis. Alleluja.]
Nie uczynił tak żadnemu narodowi, nie poznali jego sądów. Alleluja.
