زەبوورەکان 139

1 بۆ گەورەی گۆرانیبێژان، زەبوورێکی داود. ئەی یەزدان، تۆ منت پشکنی و منت ناسی.

Senhor, tu me sondaste, e me conheces.

2 هەستان و دانیشتنی منت زانیوە، لە دوورەوە لە بیرکردنەوەم گەیشتووی.

Tu sabes o meu assentar e o meu levantar: de longe entendes o meu pensamento.

3 ڕێڕەو و جێی ڕاکشانی منت پێواوە، شارەزای هەموو ڕێگاکانی منیت.

Cercas o meu andar, e o meu deitar; e conheces todos os meus caminhos.

4 ئەی یەزدان، بەر لەوەی وشەیەک لەسەر زمانم هەبێت، تۆ بە تەواوی دەیزانی.

Não havendo ainda palavra alguma na minha língua, eis que logo, ó Senhor, tudo conheces.

5 لەپێش و لە پشتەوە دەورت داوم، دەستت دەخەیتە سەرم.

Tu me cercaste por detraz e por diante; e puseste sobre mim a tua mão.

6 ئەم زانینەی تۆم بەلاوە زۆر سەیرە، لە سەرووی منەوەیە، ناتوانم بەدەستی بهێنم.

Tal ciência é para mim maravilhosíssima; tão alta que não a posso atingir.

7 بۆ کوێ بچم لە ڕۆحی تۆ؟ بۆ کوێ هەڵبێم لە ڕوخسارت؟

Para onde me irei do teu espírito, ou para onde fugirei da tua face?

8 ئەگەر سەربکەوم بۆ ئاسمان، ئەوەتا تۆ لەوێی، ئەگەر لەناو جیهانی مردووان ڕاکشێم، ئەوەتا تۆ لەوێی. (Sheol h7585)

Se subir ao céu, lá tu estás: se fizer no inferno a minha cama, eis que tu ali estás também. (Sheol h7585)

9 ئەگەر دەست بە باڵی بەرەبەیانەوە بگرم، ئەگەر لەوپەڕی دەریا نیشتەجێ بم،

Se tomar as asas da alva, se habitar nas extremidades do mar,

10 لەوێش دەستی تۆ ڕێنماییم دەکات، دەستی ڕاستت بە خۆیەوە دەمگرێت.

Até ali a tua mão me guiará e a tua dextra me susterá.

11 ئەگەر گوتم: «بێگومان تاریکی دامدەپۆشێت، ڕووناکیش دەبێتە شەوی دەورم،»

Se disser: Decerto que as trevas me encobrirão; então a noite será luz à roda de mim

12 ئەوا لە تاریکیشدا لەلای تۆ تاریک دانایەت، شەو وەک ڕۆژ ڕووناکی دەبەخشێت، تاریکیش وەک ڕووناکی وایە.

Nem ainda as trevas me encobrem de ti: mas a noite resplandece como o dia; as trevas e a luz são para ti a mesma coisa.

13 تۆ ناخی منت دروستکردووە، لەناو سکی دایکم منت چنیوە.

Pois possuiste os meus rins; cobriste-me no ventre de minha mãe.

14 ستایشت دەکەم، چونکە بە سامناکی و سەرسوڕهێنەری دروستکراوم، کارەکانت سەرسوڕهێنەرن، لە ناخمەوە باش ئەمە دەزانم.

Eu te louvarei, porque de um modo terrível, e tão maravilhoso fui feito; maravilhosas são as tuas obras, e a minha alma o sabe muito bem.

15 ئێسقانم لە تۆ شاراوە نەبوو، کاتێک لە پەنهانی دروستکرام، لەناو سکی زەوی نەخشێنرام.

Os meus ossos não te foram encobertos, quando no oculto fui feito, e entretecido nas profundezas da terra.

16 هێشتا لە سکی دایکم بووم، ئەندامەکانی لەشمت بینی. هەموو ئەو ڕۆژانە کە بۆ من شێوەیان کێشرا، لە پەڕتووکەکەتدا نووسراون، پێش ئەوەی هیچ کامێکیان هەبن.

Os teus olhos viram o meu corpo ainda informe; e no teu livro todas estas coisas foram escritas; as quais em continuação foram formadas, quando nem ainda uma delas havia.

17 ئەی خودایە، بیرۆکەکانت بەلای منەوە چەند گرانبەهایە! کۆی ژمارەیان چەندە مەزنە!

E quão preciosos me são, ó Deus, os teus pensamentos! Quão grandes são as somas deles!

18 ئەگەر بیانژمێرم، لە لم زیاترن. کە بەئاگادێمەوە هێشتا لەگەڵ تۆم.

Se as contasse, seriam em maior número do que a areia: quando acordo ainda estou contigo.

19 خودایە، خۆزگە بەدکارەکانت دەکوشت! ئەی خوێنڕێژەکان، لێم دووربکەونەوە!

Ó Deus, tu matarás decerto o ímpio: apartai-vos portanto de mim, homens de sangue.

20 ئەوانەی بە خراپە باست دەکەن، سکاڵاکاران بەبێ هۆ لێت هەستاون!

Pois falam malvadamente contra ti; e os teus inimigos tomam o teu nome em vão.

21 ئەی یەزدان، ئایا ڕقم لەوانە نەبێت کە ڕقیان لە تۆیە؟ ئایا قێزم لەوانە نەبێتەوە کە لە دژی تۆ دەوەستن؟

Não aborreço eu, ó Senhor, aqueles que te aborrecem, e não me aflijo por causa dos que se levantam contra ti?

22 بە تەواوی ڕقم لێیانە، بوون بە دوژمنم.

Aborreço-os com ódio perfeito: tenho-os por inimigos.

23 خودایە، بمپشکنە و بزانە دڵم چی تێدایە! تاقیم بکەوە و بزانە خولیای چیم.

Sonda-me, ó Deus, e conhece o meu coração: prova-me, e conhece os meus pensamentos.

24 سەیر بکە ئاخۆ هیچ ڕێگایەکی خراپەم تێدایە، ڕێنماییم بکە لە ڕێگای هەتاهەتایی.

E vê se há em mim algum caminho mau, e guia-me pelo caminho eterno.