< ئەیوب 29 >

ئەیوب سەرلەنوێ دەستی بە قسە کردەوە و گوتی: 1
E proseguiu Job em proferir o seu dito, e disse:
«خۆزگەم بە مانگەکانی ڕابردوو، بەو ڕۆژانەی کە خودا منی پاراست، 2
Ah! quem me dera ser como eu fui nos meses passados! como nos dias em que Deus me guardava!
کاتێک چراکەی خۆی لە سەرم هەڵکرد و بە ڕووناکی ئەو بەناو تاریکیدا دەڕۆیشتم! 3
Quando fazia resplandecer a sua candeia sobre a minha cabeça e quando eu pela sua luz caminhava pelas trevas:
خۆزگە بەو ڕۆژانەی کە لە هەڕەتی هێز و توانادا بووم، هاوڕێیەتییە گیانی بەگیانییەکەم لەگەڵ خودا چادرەکەی منی بەرەکەتدار کردبوو، 4
Como era nos dias da minha mocidade, quando o segredo de Deus estava sobre a minha tenda:
خودای هەرە بەتوانا هێشتا لەگەڵم بوو و منداڵەکانیشم لە چواردەورم بوون، 5
Quando o Todo-poderoso ainda estava comigo, e os meus meninos em redor de mim.
کاتێک پێیەکانم بە شیر دەشوشت، تاشەبەردیش جۆگەکانی زەیتی بۆ هەڵدەقوڵاندم. 6
Quando lavava os meus passos na manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite:
«کاتێک بۆ لای دەروازەی شارەکە دەچووم و لە گۆڕەپانەکەدا دیوەخانی خۆم ئامادە دەکرد، 7
Quando saía a porta pela cidade, e na praça fazia preparar a minha cadeira:
گەنجەکان کە منیان دەبینی خۆیان دەشاردەوە، پیرانیش لەبەرم هەڵدەستان و ڕادەوەستان؛ 8
Os moços me viam, e se escondiam, e até os idosos se levantavam e se punham em pé:
پیاوە گەورەکان نەیاندەویست قسە بکەن، دەستیان دەخستە سەر دەمی خۆیان؛ 9
Os príncipes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua boca:
پیاوماقوڵان دەنگیان لێ دەبڕا و زمانیان بە مەڵاشوویانەوە دەنووسا. 10
A voz dos chefes se escondia: e a sua língua se pegava ao seu paladar:
ئەوەی گوێی لێم دەبوو ستایشی دەکردم، ئەو چاوەی کە دەیبینی شایەتی بۆ دەدام، 11
Ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bem-aventurado: vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;
چونکە ئەو هەژارانەی کە هاواریان بۆ دەهێنام و ئەو هەتیوانەی کە بێکەس بوون ڕزگارم دەکردن. 12
Porque eu livrava o miserável, que clamava: como também o órfão que não tinha quem o socoresse.
ئەوانەی لە سەرەمەرگدا بوون بەرەکەتیان دەدامێ و دڵی بێوەژنم دەهێنایە قریوە. 13
A benção do que ia perecendo vinha sobre mim, e eu fazia que jubilasse o coração da viúva.
ڕاستودروستیم لەبەر دەکرد و دەمپۆشی؛ دادپەروەری کەوا و مێزەرەکەم بوو. 14
Vestia-me da justiça: e ela me servia de vestido: como manto e diadema era o meu juízo.
دەبووم بە چاو بۆ نابینایان و بە قاچ بۆ شەلان. 15
Eu fui o olho do cego, como também os pés do coxo:
من بۆ نەداران باوکێک دەبووم و بەرگریم لە کەسێک دەکرد کە پێی ئاشنا نەبووم. 16
Aos necessitados era pai, e as causas de que eu não tinha conhecimento inquiria com diligência;
کەڵبەی ستەمکارم وردوخاش دەکرد و لەنێو ددانەکانی نێچیرم دەڕفاند. 17
E quebrava os queixais do perverso, e dos seus dentes tirava a preza.
«جا گوتم:”لەناو لانەکەی خۆم ڕۆح بەدەستەوە دەدەم و وەک لم ڕۆژگارم زۆر دەبێت. 18
E dizia: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia.
ڕەگم بەرەو ئاوەکان درێژ دەبێتەوە، بە درێژایی شەو شەونم بەسەر چڵەکانمەوە دەبێت. 19
A minha raiz se estendia junto às águas, e o orvalho fazia assento sobre os meus ramos;
شکۆمەندیم بە هەمیشەیی لەگەڵم دەبێت، کەوانەکەم لە دەستم نوێ دەبێتەوە.“ 20
A minha honra se renovava em mim, e o meu arco se reforçava na minha mão.
«گوێیان لە من دەگرت و چاوەڕێیان دەکرد لە کاتی ڕاوێژکردنم گوێیان بۆم شل دەکرد. 21
Ouvindo-me esperavam, e em silêncio atendiam ao meu conselho.
لەدوای قسەکانم هیچیان لە دەم نەدەهاتە دەرەوە؛ قسەکانم دڵۆپەی بەسەریاندا کرد. 22
Acabada a minha palavra, não replicavam, e minhas razões destilavam sobre eles;
چاوەڕێیان دەکردم وەک چاوەڕێی نمە باران بکەن و دەمیان دەکردەوە وەک بۆ بارانی بەهار. 23
Porque me esperavam, como a chuva; e abriam a sua boca, como a chuva tardia
کاتێک لەگەڵیان ڕووخۆش دەبووم، باوەڕیان نەدەکرد؛ کاتێک ڕەزامەندیم پیشان دەدا، چاوەڕێی ئەوەیان نەدەکرد. 24
Se me ria para eles, não o criam, e não faziam abater a luz do meu rosto;
ڕێگام بۆیان هەڵدەبژارد و وەک سەرۆک دادەنیشتم؛ وەک پاشایەک لەناو سوپا نیشتەجێ دەبووم، وەک ئەوەی دڵنەوایی شیوەنگێڕان دەداتەوە. 25
Eu escolhia o seu caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as tropas: como aquele que consola os que pranteiam.

< ئەیوب 29 >