ئەیوب 29

1 ئەیوب سەرلەنوێ دەستی بە قسە کردەوە و گوتی:

Job continua son discours sentencieux, et dit:

2 «خۆزگەم بە مانگەکانی ڕابردوو، بەو ڕۆژانەی کە خودا منی پاراست،

Oh! que ne suis-je comme aux mois d'autrefois, comme au jour où Dieu me gardait,

3 کاتێک چراکەی خۆی لە سەرم هەڵکرد و بە ڕووناکی ئەو بەناو تاریکیدا دەڕۆیشتم!

Quand son flambeau luisait sur ma tête, quand je marchais à sa lumière dans les ténèbres;

4 خۆزگە بەو ڕۆژانەی کە لە هەڕەتی هێز و توانادا بووم، هاوڕێیەتییە گیانی بەگیانییەکەم لەگەڵ خودا چادرەکەی منی بەرەکەتدار کردبوو،

Comme aux jours de mon automne, quand l'amitié de Dieu veillait sur ma tente;

5 خودای هەرە بەتوانا هێشتا لەگەڵم بوو و منداڵەکانیشم لە چواردەورم بوون،

Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes jeunes gens m'entouraient;

6 کاتێک پێیەکانم بە شیر دەشوشت، تاشەبەردیش جۆگەکانی زەیتی بۆ هەڵدەقوڵاندم.

Quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher se fondait près de moi en torrent d'huile!

7 «کاتێک بۆ لای دەروازەی شارەکە دەچووم و لە گۆڕەپانەکەدا دیوەخانی خۆم ئامادە دەکرد،

Quand je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que je me faisais préparer un siège dans la place publique,

8 گەنجەکان کە منیان دەبینی خۆیان دەشاردەوە، پیرانیش لەبەرم هەڵدەستان و ڕادەوەستان؛

Les jeunes gens, me voyant, se retiraient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 پیاوە گەورەکان نەیاندەویست قسە بکەن، دەستیان دەخستە سەر دەمی خۆیان؛

Des princes s'arrêtaient de parler, et mettaient la main sur leur bouche.

10 پیاوماقوڵان دەنگیان لێ دەبڕا و زمانیان بە مەڵاشوویانەوە دەنووسا.

La voix des chefs s'éteignait, et leur langue s'attachait à leur palais.

11 ئەوەی گوێی لێم دەبوو ستایشی دەکردم، ئەو چاوەی کە دەیبینی شایەتی بۆ دەدام،

Car l'oreille qui m'entendait me proclamait heureux, et l'œil qui me voyait me rendait témoignage.

12 چونکە ئەو هەژارانەی کە هاواریان بۆ دەهێنام و ئەو هەتیوانەی کە بێکەس بوون ڕزگارم دەکردن.

Car je délivrais l'affligé qui criait, et l'orphelin qui n'avait personne pour le secourir.

13 ئەوانەی لە سەرەمەرگدا بوون بەرەکەتیان دەدامێ و دڵی بێوەژنم دەهێنایە قریوە.

La bénédiction de celui qui s'en allait périr venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.

14 ڕاستودروستیم لەبەر دەکرد و دەمپۆشی؛ دادپەروەری کەوا و مێزەرەکەم بوو.

Je me revêtais de la justice, et elle se revêtait de moi. Mon équité était mon manteau et ma tiare.

15 دەبووم بە چاو بۆ نابینایان و بە قاچ بۆ شەلان.

J'étais les yeux de l'aveugle, et les pieds du boiteux.

16 من بۆ نەداران باوکێک دەبووم و بەرگریم لە کەسێک دەکرد کە پێی ئاشنا نەبووم.

J'étais le père des pauvres, et j'étudiais à fond la cause de l'inconnu.

17 کەڵبەی ستەمکارم وردوخاش دەکرد و لەنێو ددانەکانی نێچیرم دەڕفاند.

Je brisais les mâchoires de l'injuste, et j'arrachais la proie d'entre ses dents.

18 «جا گوتم:”لەناو لانەکەی خۆم ڕۆح بەدەستەوە دەدەم و وەک لم ڕۆژگارم زۆر دەبێت.

Et je disais: Je mourrai avec mon nid, et je multiplierai mes jours comme le phénix.

19 ڕەگم بەرەو ئاوەکان درێژ دەبێتەوە، بە درێژایی شەو شەونم بەسەر چڵەکانمەوە دەبێت.

Ma racine sera exposée à l'eau, et la rosée passera la nuit dans mes branches.

20 شکۆمەندیم بە هەمیشەیی لەگەڵم دەبێت، کەوانەکەم لە دەستم نوێ دەبێتەوە.“

Ma gloire se renouvellera en moi, et mon arc se renforcera dans ma main.

21 «گوێیان لە من دەگرت و چاوەڕێیان دەکرد لە کاتی ڕاوێژکردنم گوێیان بۆم شل دەکرد.

On m'écoutait, on attendait et on se taisait, jusqu'à ce que j'eusse donné mon avis.

22 لەدوای قسەکانم هیچیان لە دەم نەدەهاتە دەرەوە؛ قسەکانم دڵۆپەی بەسەریاندا کرد.

Après que j'avais parlé, on ne répliquait pas, et ma parole découlait goutte à goutte sur eux.

23 چاوەڕێیان دەکردم وەک چاوەڕێی نمە باران بکەن و دەمیان دەکردەوە وەک بۆ بارانی بەهار.

Ils m'attendaient comme la pluie, et ils ouvraient leur bouche comme pour une ondée tardive.

24 کاتێک لەگەڵیان ڕووخۆش دەبووم، باوەڕیان نەدەکرد؛ کاتێک ڕەزامەندیم پیشان دەدا، چاوەڕێی ئەوەیان نەدەکرد.

Je souriais quand ils étaient désespérés; et ils n'altéraient pas la sérénité de mon visage.

25 ڕێگام بۆیان هەڵدەبژارد و وەک سەرۆک دادەنیشتم؛ وەک پاشایەک لەناو سوپا نیشتەجێ دەبووم، وەک ئەوەی دڵنەوایی شیوەنگێڕان دەداتەوە.

J'aimais à aller avec eux, et je m'asseyais à leur tête; je siégeais comme un roi au milieu de ses gardes, comme un consolateur au milieu des affligés.