< 詩篇 137 >

1 われらバビロンの河のほとりにすわり シオンをおもひいでて涙をながしぬ
Nad rzekami Babilonu, tam siedzieliśmy i płakaliśmy, wspominając Syjon.
2 われらそのあたりの柳にわが琴をかけたり
Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy;
3 そはわれらを虜にせしものわれらに歌をもとめたり 我儕をくるしむる者われらにおのれを歓ばせんとて シオンのうた一つうたへといへり
Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, [mówiąc]: Śpiewajcie nam [którąś] z pieśni Syjonu.
4 われら外邦にありていかでヱホバの歌をうたはんや
Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?
5 エルサレムよもし我なんぢをわすれなばわが右の手にその巧をわすれしめたまへ
Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech sama o sobie zapomni moja prawica.
6 もしわれ汝を思ひいでず もしわれヱルサレムをわがすべての歓喜の極となさずばわが舌をわが腭につかしめたまヘ
Niech mi język przylgnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.
7 ヱホバよねがはくはヱルサレムの日にエドムの子輩がこれを掃除けその基までもはらひのぞけといへるを聖意にとめたまへ
Pamiętaj, PANIE, synów Edomu [i] dzień Jeruzalem, gdy mówili: Zburzcie, zburzcie [je] aż do jego fundamentu.
8 ほろぼさるべきバビロンの女よ なんぢがわれらに作しごとく汝にむくゆる人はさいはひなるべし
O córko Babilonu, i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, kto ci odpłaci [za] zło, jakie nam uczyniłaś.
9 なんぢの嬰児をとりて岩のうへになげうつものは福ひなるべし
Błogosławiony, kto schwyci i roztrzaska twe dzieci o skałę.

< 詩篇 137 >