ヨブ 記 30

1 しかし今はわたしよりも年若い者が、かえってわたしをあざ笑う。彼らの父はわたしが卑しめて、群れの犬と一緒にさえしなかった者だ。

Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.

2 彼らの手の力からわたしは何を得るであろうか、彼らはその気力がすでに衰えた人々だ。

Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?

3 彼らは乏しさと激しい飢えとによって、かわいた荒れ地をかむ。

Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.

4 彼らは、ぜにあおいおよび灌木の葉を摘み、れだまの根をもって身を暖める。

Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.

5 彼らは人々の中から追いだされ、盗びとを追うように、人々は彼らを追い呼ばわる。

Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;

6 彼らは急流の谷間に住み、土の穴または岩の穴におり、

Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.

7 灌木の中にいななき、いらくさの下に押し合う。

Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.

8 彼らは愚かな者の子、また卑しい者の子であって、国から追いだされた者だ。

[To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.

9 それなのに、わたしは今彼らの歌となり、彼らの笑い草となった。

Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.

10 彼らはわたしをいとい、遠くわたしをはなれ、わたしの顔につばきすることも、ためらわない。

Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

11 神がわたしの綱を解いて、わたしを卑しめられたので、彼らもわたしの前に慎みを捨てた。

A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.

12 このともがらはわたしの右に立ち上がり、わたしを追いのけ、わたしにむかって滅びの道を築く。

Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.

13 彼らはわたしの道をこわし、わたしの災を促す。これをさし止める者はない。

Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.

14 彼らは広い破れ口からはいるように進みきたり、破壊の中をおし寄せる。

Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].

15 恐ろしい事はわたしに臨み、わたしの誉は風のように吹き払われ、わたしの繁栄は雲のように消えうせた。

Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.

16 今は、わたしの魂はわたしの内にとけて流れ、悩みの日はわたしを捕えた。

A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;

17 夜はわたしの骨を激しく悩まし、わたしをかむ苦しみは、やむことがない。

W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.

18 それは暴力をもって、わたしの着物を捕え、はだ着のえりのように、わたしをしめつける。

Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.

19 神がわたしを泥の中に投げ入れられたので、わたしはちり灰のようになった。

Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.

20 わたしがあなたにむかって呼ばわっても、あなたは答えられない。わたしが立っていても、あなたは顧みられない。

Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.

21 あなたは変って、わたしに無情な者となり、み手の力をもってわたしを攻め悩まされる。

Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.

22 あなたはわたしを揚げて風の上に乗せ、大風のうなり声の中に、もませられる。

Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.

23 わたしは知っている、あなたはわたしを死に帰らせ、すべての生き物の集まる家に帰らせられることを。

Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

24 さりながら荒塚の中にある者は、手を伸べないであろうか、災の中にある者は助けを呼び求めないであろうか。

Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.

25 わたしは苦しい日を送る者のために泣かなかったか。わたしの魂は貧しい人のために悲しまなかったか。

Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?

26 しかしわたしが幸を望んだのに災が来た。光を待ち望んだのにやみが来た。

Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.

27 わたしのはらわたは沸きかえって、静まらない。悩みの日がわたしに近づいた。

Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.

28 わたしは日の光によらずに黒くなって歩き、公会の中に立って助けを呼び求める。

Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

29 わたしは山犬の兄弟となり、だちょうの友となった。

Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.

30 わたしの皮膚は黒くなって、はげ落ち、わたしの骨は熱さによって燃え、

Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.

31 わたしの琴は悲しみの音となり、わたしの笛は泣く者の声となった。

Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.