Cantico dei Cantici 1
1 Il Cantico de’ Cantici di Salomone.
Кынтаря кынтэрилор, фэкутэ де Соломон.
2 Mi baci egli de’ baci della sua bocca!… poiché le tue carezze son migliori del vino.
Сэ мэ сэруте ку сэрутэриле гурий луй! Кэч тоате дезмердэриле тале сунт май буне декыт винул,
3 I tuoi profumi hanno un odore soave; il tuo nome è un profumo che si spande; perciò t’aman le fanciulle!
мироденииле тале ау ун мирос плэкут. Нумеле тэу есте ка о мирясмэ вэрсатэ. Де ачея те юбеск пе тине фетеле!
4 Attirami a te! Noi ti correremo dietro! Il re m’ha condotta ne’ suoi appartamenti; noi gioiremo, ci rallegreremo a motivo di te; noi celebreremo le tue carezze più del vino! A ragione sei amato!
Траӂе-мэ дупэ тине! Ши хайдем сэ алергэм! Ымпэратул мэ дуче ын одэиле луй… Не вом весели ши не вом букура де тине; вом лэуда дезмердэриле тале май мулт декыт винул! Пе дрепт ешть юбит.
5 Io son nera ma son bella, o figliuole di Gerusalemme, come le tende di Chedar, come i padiglioni di Salomone.
Сунт нягрэ, дар сунт фрумоасэ, фийче але Иерусалимулуй, кум сунт кортуриле Кедарулуй ши кум сунт ковоареле луй Соломон.
6 Non guardate se son nera; è il sole che m’ha bruciata; i figliuoli di mia madre si sono adirati contro di me; m’hanno fatta guardiana delle vigne, ma io, la mia vigna, non l’ho guardata.
Ну вэ уйтаць кэ сунт аша де негричоасэ, кэч м-а арс соареле. Фиий мамей меле с-ау мыният пе мине ши м-ау пус пэзитоаре ла вий. Дар вия фрумусеций меле н-ам пэзит-о.
7 O tu che il mio cuore ama, dimmi dove meni a pascere il tuo gregge, e dove lo fai riposare sul mezzogiorno. Poiché, perché sarei io come una donna sperduta, presso i greggi de’ tuoi compagni?
Спуне-мь ту, пе каре те юбеште инима мя, унде ыць пашть оиле, унде те одихнешть ла амязэ? Кэч де че сэ умблу ка о рэтэчитэ пе ла турмеле товарэшилор тэй? –
8 Se non lo sai, o la più bella delle donne, esci e segui le tracce delle pecore, e fa’ pascere i tuoi capretti presso alle tende de’ pastori.
Дакэ ну штий, о, ту, чя май фрумоасэ динтре фемей, ешь пе урмеле оилор ши паште-ць езий лынгэ колибеле пэсторилор!
9 Amica mia io t’assomiglio alla mia cavalla che s’attacca ai carri di Faraone.
Ку япа ынхэматэ ла кареле луй Фараон те асемэн еу пе тине, скумпа мя.
10 Le tue guance son belle in mezzo alle collane, e il tuo collo è bello tra i filari di perle.
Че фрумошь ыць сунт ображий ын мижлокул лэнцишоарелор де ла гыт ши че фрумос ыць есте гытул ын мижлокул ширурилор де мэргэритаре!
11 Noi ti faremo delle collane d’oro con de’ punti d’argento.
Ыць вом фаче деч лэнцишоаре де аур, ку стропитурь де арӂинт. –
12 Mentre il re è nel suo convito, il mio nardo esala il suo profumo.
Кыт стэ ымпэратул ла маса луй, нардул меу ышь рэспындеште миросул.
13 Il mio amico m’è un sacchetto di mirra, che passa la notte sul mio seno.
Пряюбитул меу ымь есте ка ун мэнункь де мир каре се одихнеште ынтре цыцеле меле.
14 Il mio amico m’è un grappolo di cipro delle vigne d’En-Ghedi.
Пряюбитул меу есте пентру мине ун стругуре де мэлиницэ дин вииле дин Ен-Геди. –
15 Come sei bella, amica mia, come sei bella! I tuoi occhi son come quelli dei colombi.
Че фрумоасэ ешть, юбито, уйте че фрумоасэ ешть, ку окий тэй де порумбицэ! –
16 Come sei bello, amico mio, come sei amabile! Anche il nostro letto è verdeggiante.
Че фрумос ешть, пряюбитуле, че плэкут ешть! Вердяца есте патул ностру! –
17 Le travi delle nostre case sono cedri, i nostri soffitti sono di cipresso.
Чедрий сунт гринзиле каселор ноастре ши кипароший сунт пардоселиле ноастре. –
