Proverbi 16

1 All’uomo, i disegni del cuore; ma la risposta della lingua vien dall’Eterno.

Плануриле пе каре ле фаче инима атырнэ де ом, дар рэспунсул пе каре-л дэ гура вине де ла Домнул.

2 Tutte le vie dell’uomo a lui sembran pure, ma l’Eterno pesa gli spiriti.

Тоате кэиле омулуй сунт курате ын окий луй, дар Чел че черчетязэ духуриле есте Домнул.

3 Rimetti le cose tue nell’Eterno, e i tuoi disegni avran buona riuscita.

Ынкрединцязэ-ць лукрэриле ын мына Домнулуй, ши ыць вор избути плануриле.

4 L’Eterno ha fatto ogni cosa per uno scopo; anche l’empio, per il dì della sventura.

Домнул а фэкут тоате пентру о цинтэ, кяр ши пе чел рэу пентру зиуа ненорочирий.

5 Chi è altero d’animo è in abominio all’Eterno; certo è che non rimarrà impunito.

Орьче инимэ труфашэ есте о скырбэ ынаинтя Домнулуй: хотэрыт, еа ну ва рэмыне непедепситэ.

6 Con la bontà e con la fedeltà l’iniquità si espia, e col timor dell’Eterno si evita il male.

Прин драгосте ши крединчошие, омул испэшеште нелеӂюиря, ши прин фрика де Домнул, се абате де ла рэу.

7 Quando l’Eterno gradisce le vie d’un uomo, riconcilia con lui anche i nemici.

Кынд сунт плэкуте Домнулуй кэиле куйва, ый фаче приетень кяр ши пе врэжмаший луй.

8 Meglio poco con giustizia, che grandi entrate senza equità.

Май бине пуцин ку дрептате декыт марь венитурь ку стрымбэтате.

9 Il cuor dell’uomo medita la sua via, ma l’Eterno dirige i suoi passi.

Инима омулуй се гындеште пе че кале сэ мяргэ, дар Домнул ый ындряптэ паший.

10 Sulle labbra del re sta una sentenza divina; quando pronunzia il giudizio la sua bocca non erra.

Хотэрырь думнезеешть сунт пе бузеле ымпэратулуй, гура луй ну требуе сэ факэ грешель кынд жудекэ.

11 La stadera e le bilance giuste appartengono all’Eterno, tutti i pesi del sacchetto son opera sua.

Кынтарул ши кумпэна дряптэ вин де ла Домнул; тоате греутэциле де кынтэрит сунт лукраря Луй.

12 I re hanno orrore di fare il male, perché il trono è reso stabile con la giustizia.

Ымпэрацилор ле есте скырбэ сэ факэ рэу, кэч прин неприхэнире се ынтэреште ун скаун де домние.

13 Le labbra giuste sono gradite ai re; essi amano chi parla rettamente.

Бузеле неприхэните сунт плэкуте ымпэрацилор, ши ей юбеск пе чел че ворбеште ку неприхэнире.

14 Ira del re vuol dire messaggeri di morte, ma l’uomo savio la placherà.

Мыния ымпэратулуй есте ун веститор ал морций, дар ун ом ынцелепт требуе с-о потоляскэ.

15 La serenità del volto del re dà la vita, e il suo favore è come nube di pioggia primaverile.

Сенинэтатя фецей ымпэратулуй есте вяца ши бунэвоинца луй есте ка о плоае де примэварэ.

16 L’acquisto della sapienza oh quanto è migliore di quello dell’oro, e l’acquisto dell’intelligenza preferibile a quel dell’argento!

Ку кыт май мулт фаче кыштигаря ынцелепчуний декыт а аурулуй! Ку кыт есте май де дорит кыштигаря причеперий декыт а арӂинтулуй!

17 La strada maestra dell’uomo retto è evitare il male; chi bada alla sua via preserva l’anima sua.

Каля оаменилор фэрэ приханэ есте сэ се феряскэ де рэу; ачела ышь пэзеште суфлетул, каре вегязэ асупра кэий сале.

18 La superbia precede la rovina, e l’alterezza dello spirito precede la caduta.

Мындрия мерӂе ынаинтя пеирий ши труфия мерӂе ынаинтя кэдерий.

19 Meglio esser umile di spirito coi miseri, che spartir la preda coi superbi.

Май бине сэ фий смерит ку чей смериць декыт сэ ымпарць прада ку чей мындри.

20 Chi presta attenzione alla Parola se ne troverà bene, e beato colui che confida nell’Eterno!

Чине куӂетэ ла Кувынтул Домнулуй гэсеште феричиря ши чине се ынкреде ын Домнул есте феричит.

21 Il savio di cuore è chiamato intelligente, e la dolcezza delle labbra aumenta il sapere.

Чине аре о инимэ ынцеляптэ есте нумит причепут, дар дулчаца бузелор мэреште штиинца.

22 Il senno, per chi lo possiede, è fonte di vita, ma la stoltezza è il castigo degli stolti.

Ынцелепчуня есте ун извор де вяцэ пентру чине о аре, дар педяпса небунилор есте небуния лор.

23 Il cuore del savio gli rende assennata la bocca, e aumenta il sapere sulle sue labbra.

Чине аре о инимэ ынцеляптэ ышь аратэ ынцелепчуня кынд ворбеште ши мереу се вэд ынвэцэтурь ной пе бузеле луй.

24 Le parole soavi sono un favo di miele: dolcezza all’anima, salute al corpo.

Кувинтеле приетеноасе сунт ка ун фагуре де мьере: дулчь пентру суфлет ши сэнэтоасе пентру оасе.

25 V’è tal via che all’uomo par diritta, ma finisce col menare alla morte.

Мулте кэй и се пар буне омулуй, дар ла урмэ дук ла моарте.

26 La fame del lavoratore lavora per lui, perché la sua bocca lo stimola.

Чине мунчеште, пентру ел мунчеште, кэч фоамя луй ыл ындямнэ ла лукру.

27 L’uomo cattivo va scavando ad altri del male, sulle sue labbra c’è come un fuoco divorante.

Омул стрикат прегэтеште ненорочиря ши пе бузеле луй есте ка ун фок апринс.

28 L’uomo perverso semina contese, e il maldicente disunisce gli amici migliori.

Омул неастымпэрат стырнеште чертурь ши пырыторул дезбинэ пе чей май бунь приетень.

29 L’uomo violento trascina il compagno, e lo mena per una via non buona.

Омул асупритор амэӂеште пе апроапеле сэу ши-л дуче пе о кале каре ну есте бунэ.

30 Chi chiude gli occhi per macchinar cose perverse, chi si morde le labbra, ha già compiuto il male.

Чине ынкиде окий ка сэ се дедя ла гындурь стрикате, чине-шь мушкэ бузеле, а ши сэвыршит рэул.

31 I capelli bianchi sono una corona d’onore; la si trova sulla via della giustizia.

Перий албь сунт о кунунэ де чинсте, еа се гэсеште пе каля неприхэнирий.

32 Chi è lento all’ira val più del prode guerriero; chi padroneggia sé stesso val più di chi espugna città.

Чел ынчет ла мыние прецуеште май мулт декыт ун витяз ши чине есте стэпын пе сине прецуеште май мулт декыт чине кучереште четэць.

33 Si gettan le sorti nel grembo, ma ogni decisione vien dall’Eterno.

Се арункэ сорцул ын поала хайней, дар орьче хотэрыре вине де ла Домнул.