Proverbi 14

1 La donna savia edifica la sua casa, ma la stolta l’abbatte con le proprie mani.

Фемея ынцеляптэ ышь зидеште каса, яр фемея небунэ о дэрымэ ку ынсешь мыниле ей.

2 Chi cammina nella rettitudine teme l’Eterno, ma chi è pervertito nelle sue vie lo sprezza.

Чине умблэ ку неприхэнире се теме де Домнул, дар чине апукэ пе кэй стрымбе Ыл несокотеште.

3 Nella bocca dello stolto germoglia la superbia, ma le labbra dei savi son la loro custodia.

Ын гура небунулуй есте о нуя пентру мындрия луй, дар пе ынцелепць ый пэзеск бузеле лор.

4 Dove mancano i buoi è vuoto il granaio, ma l’abbondanza della raccolta sta nella forza del bove.

Унде ну сунт бой, есля рэмыне гоалэ, дар путеря боилор адуче белшуг де роаде.

5 Il testimonio fedele non mentisce, ma il testimonio falso spaccia menzogne.

Ун мартор крединчос ну минте, дар ун мартор минчинос спуне минчунь.

6 Il beffardo cerca la sapienza e non la trova, ma per l’uomo intelligente la scienza è cosa facile.

Батжокориторул каутэ ынцелепчуня ши н-о гэсеште, дар пентру омул причепут штиинца есте лукру ушор.

7 Vattene lungi dallo stolto; sulle sue labbra certo non hai trovato scienza.

Депэртязэ-те де небун, кэч ну пе бузеле луй вей гэси штиинца!

8 La sapienza dell’uomo accorto sta nel discernere la propria strada, ma la follia degli stolti non è che inganno.

Ынцелепчуня омулуй кибзуит ыл фаче сэ вадэ пе че кале сэ мяргэ, дар небуния челор несокотиць ый ыншалэ пе ей ыншишь.

9 Gli insensati si burlano delle colpe commesse, ma il favore dell’Eterno sta fra gli uomini retti.

Чей несокотиць глумеск ку пэкатул, дар ынтре чей фэрэ приханэ есте бунэвоинцэ.

10 Il cuore conosce la sua propria amarezza, e alla sua gioia non può prender parte un estraneo.

Инима ышь куноаште неказуриле ши ничун стрэин ну се поате аместека ын букурия ей.

11 La casa degli empi sarà distrutta, ma la tenda degli uomini retti fiorirà.

Каса челор рэй ва фи нимичитэ, дар кортул челор фэрэ приханэ ва ынфлори.

12 V’è tal via che all’uomo par diritta, ma finisce col menare alla morte.

Мулте кэй пот пэря буне омулуй, дар ла урмэ се вэд кэ дук ла моарте.

13 Anche ridendo, il cuore può esser triste; e l’allegrezza può finire in dolore.

Де мулте орь, кяр ын мижлокул рысулуй инима поате фи мыхнитэ, ши букурия поате сфырши прин неказ.

14 Lo sviato di cuore avrà la ricompensa dal suo modo di vivere, e l’uomo dabbene, quella delle opere sue.

Чел ку инима рэтэчитэ се сатурэ де кэиле луй ши омул де бине се сатурэ ши ел де че есте ын ел.

15 Lo scemo crede tutto quel che si dice, ma l’uomo prudente bada ai suoi passi.

Омул лесне крезэтор креде орьче ворбэ, дар омул кибзуит я сяма бине кум мерӂе.

16 Il savio teme, ed evita il male; ma lo stolto è arrogante e presuntuoso.

Ынцелептул се теме ши се абате де ла рэу, дар несокотитул есте ынгымфат ши фэрэ фрикэ.

17 Chi è pronto all’ira commette follie, e l’uomo pien di malizia diventa odioso.

Чине есте юте ла мыние фаче простий, ши омул плин де рэутате се фаче урыт.

18 Gli scemi ereditano stoltezza, ma i prudenti s’incoronano di scienza.

Чей прошть ау парте де небуние, дар оамений кибзуиць сунт ынкунунаць ку штиинцэ.

19 I malvagi si chinano dinanzi ai buoni, e gli empi alle porte de’ giusti.

Чей рэй се плякэ ынаинтя челор бунь, ши чей нелеӂюиць, ынаинтя порцилор челуй неприхэнит.

20 Il povero è odiato anche dal suo compagno, ma gli amici del ricco son molti.

Сэракул есте урыт кяр ши де приетенул сэу, дар богатул аре фоарте мулць приетень.

21 Chi sprezza il prossimo pecca, ma beato chi ha pietà dei miseri!

Чине диспрецуеште пе апроапеле сэу фаче ун пэкат, дар фериче де чине аре милэ де чей ненорочиць.

22 Quelli che meditano il male non son forse traviati? ma quelli che meditano il bene trovan grazia e fedeltà.

Ын адевэр, чей че гындеск рэул се рэтэческ, дар чей че гындеск бинеле лукрязэ ку бунэтате ши крединчошие.

23 In ogni fatica v’è profitto, ma il chiacchierare mena all’indigenza.

Орьунде се мунчеште есте ши кыштиг, дар орьунде нумай се ворбеште есте липсэ.

24 La corona de’ savi è la loro ricchezza, ma la follia degli stolti non è che follia.

Богэция есте о кунунэ пентру чей ынцелепць, дар чей несокотиць н-ау алтчева декыт небуние.

25 Il testimonio verace salva delle vite, ma chi spaccia bugie non fa che ingannare.

Марторул каре спуне адевэрул скапэ суфлете, дар чел ыншелэтор спуне минчунь.

26 V’è una gran sicurezza nel timor dell’Eterno; Egli sarà un rifugio per i figli di chi lo teme.

Чине се теме де Домнул аре ун сприжин таре ын Ел ши копиий луй ау ун лок де адэпост ла Ел.

27 Il timor dell’Eterno è fonte di vita e fa schivare le insidie della morte.

Фрика де Домнул есте ун извор де вяцэ, еа не фереште де курселе морций.

28 La moltitudine del popolo è la gloria del re, ma la scarsezza de’ sudditi è la rovina del principe.

Мулцимя попорулуй есте слава ымпэратулуй, липса попорулуй есте пеиря воеводулуй.

29 Chi è lento all’ira ha un gran buon senso, ma chi è pronto ad andare in collera mostra la sua follia.

Чине есте ынчет ла мыние аре мултэ причепере, дар чине се апринде юте фаче мулте простий.

30 Un cuor calmo è la vita del corpo, ma l’invidia è la carie dell’ossa.

О инимэ лиништитэ есте вяца трупулуй, дар пизма есте путрезиря оаселор.

31 Chi opprime il povero oltraggia Colui che l’ha fatto, ma chi ha pietà del bisognoso, l’onora.

Чине асупреште пе сэрак батжокореште пе Зидиторул сэу, дар чине аре милэ де чел липсит чинстеште пе Зидиторул сэу.

32 L’empio è travolto dalla sua sventura, ma il giusto spera anche nella morte.

Чел рэу есте доборыт де рэутатя луй, дар чел неприхэнит кяр ши ла моарте траӂе нэдежде.

33 La sapienza riposa nel cuore dell’uomo intelligente, ma in mezzo agli stolti si fa tosto conoscere.

Ынцелепчуня се одихнеште ынтр-о инимэ причепутэ, дар ын мижлокул челор несокотиць еа се дэ де гол.

34 La giustizia innalza una nazione, ma il peccato è la vergogna dei popoli.

Неприхэниря ыналцэ пе ун попор, дар пэкатул есте рушиня попоарелор.

35 Il favore del re è per il servo prudente, ma la sua ira è per chi gli fa onta.

Ун ымпэрат аре плэчере де ун служитор кибзуит, дар пе чел де окарэ ыл атинӂе мыния луй.