Giobbe 7

1 La vita dell’uomo sulla terra è una milizia; i giorni suoi son simili ai giorni d’un operaio.

Vai cilvēkam nav karš virs zemes, un vai viņa dienas nav kā algādža dienas?

2 Come lo schiavo anela l’ombra e come l’operaio aspetta il suo salario,

Tā kā kalps ilgojās pēc ēnas un kā algādzis gaida uz savu algu,

3 così a me toccan mesi di sciagura, e mi sono assegnate notti di dolore.

Tāpat man nākuši daudz bēdīgi mēneši, un grūtas naktis man ir piešķirtas.

4 Non appena mi corico, dico: “Quando mi leverò?” Ma la notte si prolunga, e mi sazio d’agitazioni infino all’alba.

Kad apguļos, tad es saku: kad atkal celšos? un vakars vilcinājās, un es apnīkstu mētāties gultā līdz gaismai.

5 La mia carne è coperta di vermi e di croste terrose, la mia pelle si richiude, poi riprende a suppurare.

Mana miesa ir apsegta ar tārpiem un vātīm, mana āda sadzīst un čūlo atkal.

6 I miei giorni sen vanno più veloci della spola, si consumano senza speranza.

Manas dienas ir ātrākas nekā vēvera (audēja) spole un beidzās bez nekādas cerības.

7 Ricordati, che la mia vita e un soffio! L’occhio mio non vedrà più il bene.

Piemini, ka mana dzīvība ir vējš un mana acs labuma vairs neredzēs.

8 Lo sguardo di chi ora mi vede non mi potrà più scorgere; gli occhi tuoi mi cercheranno, ma io non sarò più.

Acs, kas nu mani redz, manis vairs neredzēs. Tavas acis uz mani skatās, un es vairs neesmu.

9 La nuvola svanisce e si dilegua; così chi scende nel soggiorno de’ morti non ne risalirà; (Sheol h7585)

Mākonis iznīkst un aiziet, - tāpat kas kapā nogrimst, nenāks atkal augšām. (Sheol h7585)

10 non tornerà più nella sua casa, e il luogo ove stava non lo riconoscerà più.

Viņš neatgriezīsies atkal savā namā, un viņa vieta viņu vairs nepazīs.

11 Io, perciò, non terrò chiusa la bocca; nell’angoscia del mio spirito io parlerò, mi lamenterò nell’amarezza dell’anima mia.

Tā tad es savu muti neturēšu, es runāšu savās sirds bēdās, es žēlošos savā sirdsrūgtumā.

12 Son io forse il mare o un mostro marino che tu ponga intorno a me una guardia?

Vai tad es esmu kā jūra, vai kā liela jūras zivs, ka tu ap mani noliec vakti?

13 Quando dico: “Il mio letto mi darà sollievo, il mio giaciglio allevierà la mia pena”,

Kad es saku: mana gulta man iepriecinās, manas cisas atvieglinās manas vaimanas,

14 tu mi sgomenti con sogni, e mi spaventi con visioni;

Tad Tu mani izbiedē ar sapņiem, un caur parādīšanām Tu mani iztrūcini,

15 sicché l’anima mia preferisce soffocare, preferisce a queste ossa la morte.

Tā ka mana dvēsele vēlās būt nožņaugta, labāki mirt nekā tā izģinst.

16 Io mi vo struggendo; non vivrò sempre; deh, lasciami stare; i giorni miei non son che un soffio.

Es esmu apnicis, man netīk mūžam dzīvot; atstājies jel no manis, jo manas dienas ir kā nekas.

17 Che cosa è l’uomo che tu ne faccia tanto caso, che tu ponga mente ad esso,

Kas ir cilvēks, ka Tu viņu tik augsti turi un ka Tu viņu lieci vērā,

18 e lo visiti ogni mattina e lo metta alla prova ad ogni istante?

Un viņu piemeklē ik rītu, viņu pārbaudi ik acumirkli,

19 Quando cesserai di tener lo sguardo fisso su me? Quando mi darai tempo d’inghiottir la mia saliva?

Ka Tu nemaz no manis neatstājies un mani nepameti, ne siekalas ierīt?

20 Se ho peccato, che ho fatto a te, o guardiano degli uomini? Perché hai fatto di me il tuo bersaglio? A tal punto che son divenuto un peso a me stesso?

Ja esmu grēkojis, ko es Tev darīšu, Tu cilvēku sargs? Kāpēc Tu mani esi licis Sev par mērķi, ka es sev pašam palicis par nastu?

21 E perché non perdoni le mie trasgressioni e non cancelli la mia iniquità? Poiché presto giacerò nella polvere; e tu mi cercherai, ma io non sarò più”.

Un kāpēc Tu manus pārkāpumus nepiedod un neatņem manu noziegumu? Jo nu es apgulšos pīšļos, un kad Tu mani meklēsi, tad manis vairs nebūs.