Giobbe 30

1 E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!

Ши акум!… Ам ажунс де рысул челор май тинерь декыт мине, пе ай кэрор пэринць ну-й сокотям вредничь сэ-й пун принтре кыний турмей меле.

2 E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

Дар ла че мь-ар фи фолосит путеря мынилор лор, кынд ей ну ерау ын старе сэ ажунгэ ла бэтрынеце?

3 smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,

Сфрижиць де сэрэчие ши фоаме, фуг ын локурь ускате, де мултэ време пэрэсите ши пустий.

4 strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.

Смулг ербуриле сэлбатиче де лынгэ копэчей ши н-ау ка пыне декыт рэдэчина де буксэу.

5 Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,

Сунт изгониць дин мижлокул оаменилор, стригэ лумя дупэ ей ка дупэ ниште хоць.

6 abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

Локуеск ын вэй ынгрозитоаре, ын пештериле пэмынтулуй ши ын стынчь.

7 ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

Урлэ принтре туфишурь ши се адунэ суб мэрэчинь.

8 gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

Фиинце мыршаве ши диспрецуите, сунт изгониць дин царэ.

9 E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

Ши акум, астфел де оамень мэ пун ын кынтечеле лор, ам ажунс де батжокура лор.

10 Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

Мэ урэск, мэ околеск, мэ скуйпэ ын фацэ.

11 Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

Ну се май сфиеск ши мэ ынжосеск, ну май ау ничун фрыу ынаинтя мя.

12 Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

Тикэлоший ачештя се скоалэ ла дряпта мя ши ымь ымпинг пичоареле ши ышь кроеск кэрэрь ымпотрива мя, ка сэ мэ пярдэ.

13 Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

Ымь нимическ кэраря ши лукрязэ ка сэ мэ прэпэдяскэ, ей, кэрора нимень ну ле-ар вени ын ажутор.

14 S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.

Ка принтр-о ларгэ спэртурэ стрэбат спре мине, се нэпустеск суб покнетул дэрымэтурилор.

15 Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

Мэ апукэ гроаза. Слава ымь есте спулбератэ ка де вынт, ка ун нор а трекут феричиря мя.

16 E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.

Ши акум, ми се топеште суфлетул ын мине ши м-ау апукат зилеле суферинцей.

17 La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.

Ноаптя мэ пэтрунде ши-мь смулӂе оаселе, дуреря каре мэ роаде ну ынчетязэ.

18 Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.

Де тэрия суферинцей, хайна ышь перде фаца, ми се липеште де труп ка о кэмашэ.

19 Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

Думнезеу м-а арункат ын норой ши ам ажунс ка цэрына ши ченуша.

20 Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!

Стриг кэтре Тине ши ну-мь рэспунзь; стау ын пичоаре ши ну мэ везь.

21 Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

Ешть фэрэ милэ ымпотрива мя, лупць ымпотрива мя ку тэрия мыний Тале.

22 Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.

Мэ ридичь, ымь дай друмул пе вынт ши мэ нимичешть ку суфларя фуртуний.

23 Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

Кэч штиу кэ мэ дучь ла моарте, ын локул унде се ынтылнеск тоць чей вий.

24 Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?

Дар чел че се прэбушеште ну-шь ынтинде мыниле? Чел ын ненорочире ну чере ажутор?

25 Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?

Ну плынӂям еу пе чел амэрыт? Н-авя инима мя милэ де чел липсит?

26 Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!

Мэ аштептам ла феричире, ши, кынд коло, ненорочиря а венит песте мине; трэӂям нэдежде де луминэ, ши, кынд коло, а венит ынтунерикул.

27 Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.

Ымь ферб мэрунтаеле фэрэ ынчетаре, м-ау апукат зилеле де дурере.

28 Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;

Умблу ыннегрит, дар ну де соаре. Мэ скол ын плинэ адунаре ши стриг дупэ ажутор.

29 son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

Ам ажунс фрате ку шакалий, товарэш ку струций.

30 La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.

Пеля ми се ыннегреште ши каде, яр оаселе ымь ард ши се усукэ.

31 La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.

Харпа мя с-а префэкут ын инструмент де жале ши кавалул меу скоате сунете плынгэтоаре.