Giobbe 3

1 Allora Giobbe aprì la bocca e maledisse il giorno della sua nascita.

Дупэ ачея, Йов а дескис гура ши а блестемат зиуа ын каре с-а нэскут.

2 E prese a dire così:

А луат кувынтул ши а зис:

3 “Perisca il giorno ch’io nacqui e la notte che disse: “E’ concepito un maschio!”

„Блестемате сэ фие зиуа ын каре м-ам нэскут ши ноаптя каре а зис: ‘С-а зэмислит ун копил де парте бэрбэтяскэ!’

4 Quel giorno si converta in tenebre, non se ne curi Iddio dall’alto, né splenda sovr’esso raggio di luce!

Префакэ-се ын ынтунерик зиуа ачея, сэ ну Се ынгрижяскэ Думнезеу де еа дин чер ши сэ ну май стрэлучяскэ лумина песте еа!

5 Se lo riprendano le tenebre e l’ombra di morte, resti sovr’esso una fitta nuvola, le eclissi lo riempian di paura!

С-о куприндэ ынтунерикул ши умбра морций, норь грошь сэ винэ песте еа ши негурь де песте зи с-о ынспэймынте!

6 Quella notte diventi preda d’un buio cupo, non abbia la gioia di contar tra i giorni dell’anno, non entri nel novero de’ mesi!

Ноаптя ачея! С-о акопере ынтунерикул, сэ пярэ дин ан, сэ ну май фие нумэратэ ынтре лунь!

7 Quella notte sia notte sterile, e non vi s’oda grido di gioia.

Да, стярпэ сэ фие ноаптя ачея, дукэ-се веселия дин еа!

8 La maledicano quei che maledicono i giorni e sono esperti nell’evocare il drago.

Блестематэ сэ фие де чей че блестемэ зилеле, де чей че штиу сэ ынтэрыте левиатанул;

9 Si oscurino le stelle del suo crepuscolo, aspetti la luce e la luce non venga, e non miri le palpebre dell’alba,

сэ се ынтунече стелеле дин амургул ей, ын задар сэ аштепте лумина ши сэ ну май вадэ ӂенеле зорилор зилей!

10 poiché non chiuse la porta del seno che mi portava, e non celò l’affanno agli occhi miei.

Кэч н-а ынкис пынтечеле каре м-а зэмислит, нич н-а аскунс суферинца динаинтя окилор мей.

11 Perché non morii nel seno di mia madre? Perché non spirai appena uscito dalle sue viscere?

Де че н-ам мурит ын пынтечеле мамей меле? Де че ну мь-ам дат суфлетул ла еширя дин пынтечеле ей?

12 Perché trovai delle ginocchia per ricevermi e delle mammelle da poppare?

Де че ам гэсит ӂенункь каре сэ мэ примяскэ? Ши цыце каре сэ-мь дя лапте?

13 Ora mi giacerei tranquillo, dormirei, ed avrei così riposo

Акум аш фи кулкат, аш фи лиништит, аш дорми ши м-аш одихни

14 coi re e coi consiglieri della terra che si edificarono mausolei,

ку ымпэраций ши чей марь де пе пэмынт, каре шь-ау зидит фалниче морминте,

15 coi principi che possedean dell’oro e che empiron d’argento le lor case;

ку домниторий каре авяу аур ши шь-ау умплут каселе ку арӂинт.

16 o, come l’aborto nascosto, non esisterei, sarei come i feti che non videro la luce.

Сау н-аш май фи ын вяцэ, аш фи ка о стырпитурэ ынгропатэ, ка ниште копий каре н-ау вэзут лумина!

17 Là cessano gli empi di tormentare gli altri. Là riposano gli stanchi,

Аколо ну те май некэжеск чей рэй, аколо се одихнеск чей слеиць де путерь.

18 là i prigioni han requie tutti insieme, senz’udir voce d’aguzzino.

Аколо чей пушь ын ланцурь сунт лэсаць тоць ын паче, ну май ауд гласул асуприторулуй;

19 Piccoli e grandi sono là del pari, e lo schiavo è libero del suo padrone.

чел май мик ши чел маре сунт тот уна аколо, ши робул скапэ де стэпынул сэу.

20 Perché dar la luce all’infelice e la vita a chi ha l’anima nell’amarezza,

Пентру че дэ Думнезеу луминэ челуй че суферэ ши вяцэ челор амэрыць ла суфлет,

21 i quali aspettano la morte che non viene, e la ricercano più che i tesori nascosti,

каре аштяптэ моартя, ши ну вине, мэкар кэ о дореск май мулт декыт о комоарэ,

22 e si rallegrerebbero fino a giubilarne, esulterebbero se trovassero una tomba?

каре н-ар май путя де букурие ши де веселие дакэ ар гэси мормынтул?

23 Perché dar vita a un uomo la cui via è oscura? e che Dio ha stretto in un cerchio?

Пентру че, зик, дэ Ел луминэ омулуй каре ну штие ынкотро сэ мяргэ, пе каре ыл ынгрэдеште Думнезеу дин тоате пэрциле?

24 Io sospiro anche quando prendo il mio cibo, e i miei gemiti si spandono com’acqua.

Суспинеле ымь сунт храна де тоате зилеле ши жаля ми се варсэ ка апа.

25 Non appena temo un male, ch’esso mi colpisce; e quel che pavento, mi piomba addosso.

Де че мэ тем, ачея ми се ынтымплэ; де че мь-е фрикэ, де ачея ам парте!

26 Non trovo posa, né requie, né pace, il tormento è continuo!”

Н-ам нич линиште, нич паче, нич одихнэ, ши неказул дэ песте мине.”