Giobbe 3

1 Allora Giobbe aprì la bocca e maledisse il giorno della sua nascita.

دوای ئەمە ئەیوب دەمی کردەوە و نەفرەتی لەو ڕۆژە کرد کە تێیدا لەدایک بووە.

2 E prese a dire così:

ئەیوب دەستی بە قسە کرد و گوتی:

3 “Perisca il giorno ch’io nacqui e la notte che disse: “E’ concepito un maschio!”

«با لەناوبچێت ئەو ڕۆژەی تێیدا لەدایک بووم، ئەو شەوەش کە گوترا:”کوڕێک لەدایک بوو!“

4 Quel giorno si converta in tenebre, non se ne curi Iddio dall’alto, né splenda sovr’esso raggio di luce!

با ئەو ڕۆژە تاریک بێت، نە خودا لە سەرەوە بایەخی پێ بدات و نە ڕۆژی بەسەردا هەڵبێت.

5 Se lo riprendano le tenebre e l’ombra di morte, resti sovr’esso una fitta nuvola, le eclissi lo riempian di paura!

با تاریکی و سێبەری مەرگ لەسەری بێت، با هەور دایبگرێت، با ڕۆژ تاریک دابێت و بیتۆقێنێت.

6 Quella notte diventi preda d’un buio cupo, non abbia la gioia di contar tra i giorni dell’anno, non entri nel novero de’ mesi!

ئەو شەوە، با شەوەزەنگ بیگرێت، لەناو ڕۆژانی ساڵ دڵخۆش نەبێت نەیەتە ناو ژمارەی مانگەکان.

7 Quella notte sia notte sterile, e non vi s’oda grido di gioia.

با ئەو شەوە نەزۆک بێت، هاواری خۆشی تێدا نەبێت.

8 La maledicano quei che maledicono i giorni e sono esperti nell’evocare il drago.

بەر نەفرەتی ئەوانە بکەوێت کە نەفرەت لە ڕۆژگار دەکەن، ئەوانەی ئامادەن لیڤیاتان بەئاگا بهێنن.

9 Si oscurino le stelle del suo crepuscolo, aspetti la luce e la luce non venga, e non miri le palpebre dell’alba,

با ئەستێرەکانی بەرەبەیان تاریک دابێن، چاوەڕوانی ڕووناکی بێت و نەیەت، با گزنگی بەیان نەبینێت،

10 poiché non chiuse la porta del seno che mi portava, e non celò l’affanno agli occhi miei.

چونکە دەرگاکانی سکی لەسەر من دانەخست و چەرمەسەری لە چاوەکانم نەشاردەوە.

11 Perché non morii nel seno di mia madre? Perché non spirai appena uscito dalle sue viscere?

«بۆ لە بار دایکم نەچووم، کە لەدایک بووم، بۆ ڕۆحم بەدەستەوە نەدا؟

12 Perché trovai delle ginocchia per ricevermi e delle mammelle da poppare?

بۆچی ئەژنۆکان هەڵیانگرتم، بۆ مەمک هەبوو تاکو شیر بدرێم؟

13 Ora mi giacerei tranquillo, dormirei, ed avrei così riposo

چونکە ئێستا ڕاکشابووم و بێدەنگ ببووم، ئەو کاتە بە ئاسوودەیی دەخەوتم،

14 coi re e coi consiglieri della terra che si edificarono mausolei,

لەگەڵ پاشایان و ڕاوێژکارانی زەوی، ئەوانەی ئەو کۆشکانەیان بۆ خۆیان بنیاد نا کە ئێستا بوونەتە کەلاوە،

15 coi principi che possedean dell’oro e che empiron d’argento le lor case;

یان لەگەڵ میران کە زێڕیان هەیە، ئەوانەی ماڵەکانیان لە زیو پڕکردووە،

16 o, come l’aborto nascosto, non esisterei, sarei come i feti che non videro la luce.

یان وەک لەبارچووێکی لەخاکنراو، ئینجا نەدەبووم، وەک کۆرپەیەک ڕووناکی نەبینیوە.

17 Là cessano gli empi di tormentare gli altri. Là riposano gli stanchi,

لەوێ خراپەکاران لە ئاژاوەنانەوە دەوەستن لەوێ ماندووان پشوو دەدەن،

18 là i prigioni han requie tutti insieme, senz’udir voce d’aguzzino.

دیلەکان تێکڕا ئاسوودە دەبن، گوێیان لە دەنگی سەرکار نابێت،

19 Piccoli e grandi sono là del pari, e lo schiavo è libero del suo padrone.

لەوێ بچووک وەک گەورە وایە، کۆیلەش ئازادە لە دەستی گەورەکەی.

20 Perché dar la luce all’infelice e la vita a chi ha l’anima nell’amarezza,

«بۆ ڕووناکی دەدرێتە ڕەنجدەران و ژیانیش بۆ ئەوەی تاڵاوی تێدایە،

21 i quali aspettano la morte che non viene, e la ricercano più che i tesori nascosti,

ئەوانەی چاوەڕوانی مردن دەکەن و نییە، لە گەنجینە زیاتر بەدوایدا دەگەڕێن،

22 e si rallegrerebbero fino a giubilarne, esulterebbero se trovassero una tomba?

هەتا ئەوپەڕی شادمانی دڵخۆشن، دڵشادن کە گۆڕێک دەبیننەوە؟

23 Perché dar vita a un uomo la cui via è oscura? e che Dio ha stretto in un cerchio?

بۆ ژیان دەدرێتە پیاوێک کە ڕێگای شاردراوەتەوە، خوداش بە چواردەوریدا پەرژینی لێ داوە؟

24 Io sospiro anche quando prendo il mio cibo, e i miei gemiti si spandono com’acqua.

لەبەر ئەوەی ئاخ هەڵکێشانم بووەتە نانی ڕۆژانەم، هەنسکیشم وەک ئاو دەڕژێت.

25 Non appena temo un male, ch’esso mi colpisce; e quel che pavento, mi piomba addosso.

ئەوەی دەمتۆقێنێت هاتە سەر ڕێگام، ئەوەی لێی دەترسام بەسەرم هات.

26 Non trovo posa, né requie, né pace, il tormento è continuo!”

ئاسوودە نەبووم و بێدەنگ نەبووم، پشووم نەدا و ئاژاوە هات.»