Giobbe 10

1 L’anima mia prova disgusto della vita; vo’ dar libero corso al mio lamento, vo’ parlar nell’amarezza dell’anima mia!

“Yaşamımdan usandım, Özgürce yakınacak, İçimdeki acıyla konuşacağım.

2 Io dirò a Dio: “Non mi condannare! Fammi sapere perché contendi meco!”

Tanrı'ya: Beni suçlama diyeceğim, Ama söyle, niçin benimle çekişiyorsun.

3 Ti par egli ben fatto d’opprimere, di sprezzare l’opera delle tue mani e di favorire i disegni de’ malvagi?

Hoşuna mı gidiyor gaddarlık etmek, Kendi ellerinin emeğini reddedip Kötülerin tasarılarını onaylamak?

4 Hai tu occhi di carne? Vedi tu come vede l’uomo?

Sende insan gözü mü var? İnsanın gördüğü gibi mi görüyorsun?

5 I tuoi giorni son essi come i giorni del mortale, i tuoi anni son essi come gli anni degli umani,

Günlerin ölümlü birinin günleri gibi, Yılların insanın yılları gibi mi ki,

6 che tu investighi tanto la mia iniquità, che t’informi così del mio peccato,

Suçumu arıyor, Günahımı araştırıyorsun?

7 pur sapendo ch’io non son colpevole, e che non v’è chi mi liberi dalla tua mano?

Kötü olmadığımı, Senin elinden beni kimsenin kurtaramayacağını biliyorsun.

8 Le tue mani m’hanno formato m’hanno fatto tutto quanto… e tu mi distruggi!

“Senin ellerin bana biçim verdi, beni yarattı, Şimdi dönüp beni yok mu edeceksin?

9 Deh, ricordati che m’hai plasmato come argilla… e tu mi fai ritornare in polvere!

Lütfen anımsa, balçık gibi bana sen biçim verdin, Beni yine toprağa mı döndüreceksin?

10 Non m’hai tu colato come il latte e fatto rapprender come il cacio?

Beni süt gibi dökmedin mi, Peynir gibi katılaştırmadın mı?

11 Tu m’hai rivestito di pelle e di carne, e m’hai intessuto d’ossa e di nervi.

Bana et ve deri giydirdin, Beni kemiklerle, sinirlerle ördün.

12 Mi sei stato largo di vita e di grazia, la tua provvidenza ha vegliato sul mio spirito,

Bana yaşam verdin, sevgi gösterdin, İlgin ruhumu korudu.

13 ed ecco quello che nascondevi in cuore! Sì, lo so, questo meditavi:

“Ama bunları yüreğinde gizledin, Biliyorum aklındakini:

14 se avessi peccato, l’avresti ben tenuto a mente, e non m’avresti assolto dalla mia iniquità.

Günah işleseydim, beni gözlerdin, Suçumu cezasız bırakmazdın.

15 Se fossi stato malvagio, guai a me! Se giusto, non avrei osato alzar la fronte, sazio d’ignominia, spettatore della mia miseria.

Suçluysam, vay başıma! Suçsuzken bile başımı kaldıramıyorum, Çünkü utanç doluyum, çaresizim.

16 Se l’avessi alzata, m’avresti dato la caccia come ad un leone e contro di me avresti rinnovato le tue maraviglie;

Başımı kaldırsam, aslan gibi beni avlar, Şaşılası gücünü yine gösterirsin üstümde.

17 m’avresti messo a fronte nuovi testimoni, e avresti raddoppiato il tuo sdegno contro di me; legioni su legioni m’avrebbero assalito.

Bana karşı yeni tanıklar çıkarır, Öfkeni artırırsın. Orduların dalga dalga üzerime geliyor.

18 E allora, perché m’hai tratto dal seno di mia madre? Sarei spirato senza che occhio mi vedesse!

“Niçin doğmama izin verdin? Keşke ölseydim, hiçbir göz beni görmeden!

19 Sarei stato come se non fossi mai esistito, m’avrebbero portato dal seno materno alla tomba!

Hiç var olmamış olurdum, Rahimden mezara taşınırdım.

20 Non son forse pochi i giorni che mi restano? Cessi egli dunque, mi lasci stare, ond’io mi rassereni un poco,

Birkaç günlük ömrüm kalmadı mı? Beni rahat bırak da biraz yüzüm gülsün;

21 prima ch’io me ne vada, per non più tornare, nella terra delle tenebre e dell’ombra di morte:

Dönüşü olmayan yere gitmeden önce, Karanlık ve ölüm gölgesi diyarına,

22 terra oscura come notte profonda, ove regnano l’ombra di morte ed il caos, il cui chiarore è come notte oscura”.

Zifiri karanlık diyarına, Ölüm gölgesi, kargaşa diyarına, Aydınlığın karanlığı andırdığı yere.”