Giobbe 10

1 L’anima mia prova disgusto della vita; vo’ dar libero corso al mio lamento, vo’ parlar nell’amarezza dell’anima mia!

Mana dvēsele apnikusi dzīvot; savas vaimanas es neaizturēšu, es runāšu savas dvēseles rūgtumā.

2 Io dirò a Dio: “Non mi condannare! Fammi sapere perché contendi meco!”

Es sacīšu uz Dievu: nepazudini mani, dod man zināt, kāpēc Tu ar mani tiesājies.

3 Ti par egli ben fatto d’opprimere, di sprezzare l’opera delle tue mani e di favorire i disegni de’ malvagi?

Vai Tev patīk varas darbu darīt, atmest Savas rokas darbu un bezdievīgo padomam dot spožumu;

4 Hai tu occhi di carne? Vedi tu come vede l’uomo?

Vai Tev ir miesīgas acis, vai Tu redzi, kā cilvēks redz?

5 I tuoi giorni son essi come i giorni del mortale, i tuoi anni son essi come gli anni degli umani,

Vai Tavas dienas ir kā cilvēka dienas un Tavi gadi kā kāda vīra dienas,

6 che tu investighi tanto la mia iniquità, che t’informi così del mio peccato,

Ka Tu manu noziegumu meklē un vaicā pēc maniem grēkiem,

7 pur sapendo ch’io non son colpevole, e che non v’è chi mi liberi dalla tua mano?

Lai gan Tu zini, ka es bezdievīgs neesmu, un ka neviena nav, kas no Tavas rokas izglābj,

8 Le tue mani m’hanno formato m’hanno fatto tutto quanto… e tu mi distruggi!

Tavas rokas mani sataisījušas un darījušas, kāds es viscaur esmu, un tomēr Tu mani aprij.

9 Deh, ricordati che m’hai plasmato come argilla… e tu mi fai ritornare in polvere!

Piemini jel, ka Tu mani kā mālu esi taisījis, vai Tu mani atkal darīsi par pīšļiem?

10 Non m’hai tu colato come il latte e fatto rapprender come il cacio?

Vai Tu mani neesi izlējis kā pienu, un man licis sarikt kā sieram?

11 Tu m’hai rivestito di pelle e di carne, e m’hai intessuto d’ossa e di nervi.

Ar ādu un miesu Tu mani esi apģērbis, ar kauliem un dzīslām mani salaidis!

12 Mi sei stato largo di vita e di grazia, la tua provvidenza ha vegliato sul mio spirito,

Dzīvību un žēlastību Tu man esi devis, un Tavas acis sargāja manu dvēseli.

13 ed ecco quello che nascondevi in cuore! Sì, lo so, questo meditavi:

Un to Tu Savā sirdī esi slēpis, es zinu, ka tas Tev prātā stāvēja.

14 se avessi peccato, l’avresti ben tenuto a mente, e non m’avresti assolto dalla mia iniquità.

Kad es grēkoju, tad Tu to gribēji pieminēt un mani neatlaist no maniem noziegumiem.

15 Se fossi stato malvagio, guai a me! Se giusto, non avrei osato alzar la fronte, sazio d’ignominia, spettatore della mia miseria.

Ja es bezdievīgs biju, ak vai, man! Bet ja biju taisns, taču man nebija galvu pacelt, ar lielu kaunu ieraugot savas bēdas.

16 Se l’avessi alzata, m’avresti dato la caccia come ad un leone e contro di me avresti rinnovato le tue maraviglie;

Un ja es galvu paceļu, kā lauva Tu mani gribēji vajāt, un arvien atkal brīnišķi pret mani rādīties,

17 m’avresti messo a fronte nuovi testimoni, e avresti raddoppiato il tuo sdegno contro di me; legioni su legioni m’avrebbero assalito.

Pret mani vest Savus lieciniekus citus par citiem un vairot Savu dusmību pret mani, celt pret mani vienu kara spēku pēc otra.

18 E allora, perché m’hai tratto dal seno di mia madre? Sarei spirato senza che occhio mi vedesse!

Kāpēc tad Tu mani esi izvedis no mātes miesām? Kaut es būtu nomiris un neviena acs mani nebūtu redzējusi,

19 Sarei stato come se non fossi mai esistito, m’avrebbero portato dal seno materno alla tomba!

Tad es būtu kā kas mūžam nav bijis, no mātes miesām es būtu kapā guldīts.

20 Non son forse pochi i giorni che mi restano? Cessi egli dunque, mi lasci stare, ond’io mi rassereni un poco,

Vai nav īss mans mūžs? Mities jel, atstājies no manis, ka es maķenīt atspirgstos,

21 prima ch’io me ne vada, per non più tornare, nella terra delle tenebre e dell’ombra di morte:

Pirms es noeju, un vairs neatgriežos, uz tumsības un nāves ēnas zemi,

22 terra oscura come notte profonda, ove regnano l’ombra di morte ed il caos, il cui chiarore è come notte oscura”.

Uz zemi, kur bieza tumsība kā pusnakts, kur nāves ēna un nekāda skaidrība, un kur gaisma ir kā tumsība.