1 Samuele 26

1 Or gli Zifei vennero da Saul a Ghibea e gli dissero: “Davide non sta egli nascosto sulla collina di Hakila dirimpetto al deserto?”

Зифиций с-ау дус ла Саул ла Гибея ши ау зис: „Ятэ кэ Давид есте аскунс пе дялул Хакила, ын фаца пустиулуй.”

2 Allora Saul si levò e scese nel deserto di Zif avendo seco tremila uomini scelti d’Israele, per cercar Davide nel deserto di Zif.

Саул с-а скулат ши с-а коборыт ын пустиул Зиф, ку трей мий де оамень алешь дин Исраел, ка сэ кауте пе Давид ын пустиул Зиф.

3 E Saul si accampò sulla collina di Hakila ch’è dirimpetto al deserto, presso la strada. E Davide, che stava nel deserto, avendo inteso che Saul veniva nel deserto per cercarlo,

А тэбэрыт пе дялул Хакила, ын фаца пустиулуй, лынгэ друм. Давид ера ын пустиу ши, ынцелегынд кэ Саул мерӂе ын урмэриря луй ын пустиу,

4 mandò delle spie, e seppe con certezza che Saul era giunto.

а тримис ниште искоаде ши а афлат кэ, ын адевэр, Саул венисе.

5 Allora Davide si levò, venne al luogo dove Saul stava accampato, e notò il luogo ov’eran coricati Saul ed Abner, il figliuolo di Ner, capo dell’esercito di lui. Saul stava coricato nel parco dei carri, e la sua gente era accampata intorno a lui.

Атунч, Давид с-а скулат ши а венит ла локул унде тэбэрысе Саул ши а вэзут локул унде ера кулкат Саул, ку Абнер, фиул луй Нер, кэпетения оштирий луй. Саул ера кулкат ын корт ын мижлокул таберей ши попорул ера тэбэрыт ын журул луй.

6 E Davide prese a dire ad Ahimelec, lo Hitteo, e ad Abishai, figliuolo di Tseruia, fratello di Joab: “Chi scenderà con me verso Saul nel campo?” E Abishai rispose: “Scenderò io con te”.

Давид а луат кувынтул ши, ворбинд луй Ахимелек, Хетитул, ши луй Абишай, фиул Церуей ши фрателе луй Иоаб, а зис: „Чине вря сэ се кобоаре ку мине ын табэрэ ла Саул?” Ши Абишай а рэспунс: „Еу мэ вой коборы ку тине.”

7 Davide ed Abishai dunque pervennero di notte a quella gente; ed ecco che Saul giaceva addormentato nel parco dei carri, con la sua lancia fitta in terra, dalla parte del capo; ed Abner e la sua gente gli stavan coricati all’intorno.

Давид ши Абишай с-ау дус ноаптя ла попор. Ши ятэ кэ Саул ера кулкат ши дормя ын корт, ын мижлокул таберей, ши сулица луй ера ынфиптэ ын пэмынт, ла капул луй. Абнер ши попорул луй ерау кулкаць ын журул луй.

8 Allora Abishai disse a Davide: “Oggi Iddio t’ha messo il tuo nemico nelle mani; or lascia, ti prego, ch’io lo colpisca con la lancia e lo inchiodi in terra con un sol colpo; e non ci sarà bisogno d’un secondo”.

Абишай а зис луй Давид: „Думнезеу дэ астэзь пе врэжмашул тэу ын мыниле тале; ласэ-мэ, те рог, сэ-л ловеск ку сулица мя ши сэ-л пиронеск динтр-о ловитурэ ын пэмынт, ка сэ н-ам невое сэ-й май дау алта.”

9 Ma Davide disse ad Abishai: “Non lo ammazzare; chi potrebbe metter le mani addosso all’unto dell’Eterno senza rendersi colpevole?”

Дар Давид а зис луй Абишай: „Ну-л оморы! Кэч чине ар путя пуне мына пе унсул Домнулуй ши сэ рэмынэ непедепсит?”

10 Poi Davide aggiunse: “Com’è vero che l’Eterno vive, l’Eterno solo sarà quegli che lo colpirà, sia che venga il suo giorno e muoia, sia che scenda in campo di battaglia e vi perisca.

Ши Давид а зис: „Виу есте Домнул кэ нумай Домнул ыл поате лови; фие кэ-й ва вени зиуа сэ моарэ, фие кэ се ва коборы ынтр-ун кымп де бэтае ши ва пери.

11 Mi guardi l’Eterno dal metter le mani addosso all’unto dell’Eterno! Prendi ora soltanto, ti prego, la lancia ch’è presso al suo capo e la brocca dell’acqua, e andiamocene”.

Сэ мэ феряскэ Домнул сэ пун мына пе унсул Домнулуй! Я нумай сулица де ла кэпэтыюл луй, урчорул ку апэ ши сэ плекэм.”

12 Davide dunque prese la lancia e la brocca dell’acqua che Saul avea presso al suo capo, e se ne andarono. Nessuno vide la cosa né s’accorse di nulla; e nessuno si svegliò; tutti dormivano, perché l’Eterno avea fatto cader su loro un sonno profondo.

Давид а луат дар сулица ши урчорул ку апэ де ла кэпэтыюл луй Саул ши ау плекат. Нимень ну й-а вэзут, нич н-а бэгат де сямэ нимик ши нимень ну с-а дештептат, кэч Домнул ый куфундасе пе тоць ынтр-ун сомн адынк.

13 Poi Davide passò dalla parte opposta e si fermò in lontananza in vetta al monte, a gran distanza dal campo di Saul;

Давид а трекут де чялалтэ парте ши а ажунс департе пе вырфул мунтелуй, ла о маре депэртаре де табэрэ.

14 e gridò alla gente di Saul e ad Abner, figliuolo di Ner: “Non rispondi tu, Abner?” Abner rispose e disse: “Chi sei tu che gridi al re?”

Ши а стригат попорулуй ши луй Абнер, фиул луй Нер: „Н-аузь ту, Абнер?” Абнер а рэспунс: „Чине ешть ту, каре стриӂь кэтре ымпэратул?”

15 E Davide disse ad Abner: “Non sei tu un valoroso? E chi è pari a te in Israele? Perché dunque non hai tu fatto buona guardia al re tuo signore? Poiché uno del popolo e venuto per ammazzare il re tuo signore.

Ши Давид а зис луй Абнер: „Оаре ну ешть ту бэрбат? Ши чине есте ка тине ын Исраел? Пентру че атунч н-ай пэзит пе ымпэрат, стэпынул тэу? Кэч чинева дин попор а венит сэ омоаре пе ымпэратул, стэпынул тэу.

16 Questo che tu hai fatto non sta bene. Com’è vero che l’Eterno vive, meritate la morte voi che non avete fatto buona guardia al vostro signore, all’unto dell’Eterno! Ed ora guarda dove sia la lancia del re e dove sia la brocca dell’acqua che stava presso al suo capo!”

Че ай фэкут ту ну есте бине. Виу есте Домнул кэ сунтець вредничь де моарте, кэч н-аць вегят асупра стэпынулуй востру, асупра унсулуй Домнулуй. Уйтэ-те акум унде есте сулица ымпэратулуй ши урчорул де апэ, каре ерау ла кэпэтыюл луй.”

17 Saul riconobbe la voce di Davide e disse: “E’ questa la tua voce, o figliuol mio Davide?” Davide rispose: “E’ la mia voce, o re, mio signore!”

Саул а куноскут гласул луй Давид ши а зис: „Гласул тэу есте, фиул меу Давид?” Ши Давид а рэспунс: „Гласул меу, ымпэрате, домнул меу!”

18 Poi aggiunse: “Perché il mio signore perseguita il suo servo? Che ho io fatto? Che delitto ho io commesso?

Ши а зис: „Пентру че урмэреште домнул меу пе робул сэу? Че-ам фэкут ши ку че сунт виноват?

19 Ora dunque, si degni il re, mio signore, d’ascoltare le parole dei suo servo. Se è l’Eterno quegli che t’incita contro di me, accetti egli un’oblazione! Ma se son gli uomini, siano essi maledetti dinanzi all’Eterno, poiché m’hanno oggi cacciato per separarmi dall’eredità dell’Eterno, dicendomi: Va’ a servir a degli dèi stranieri!

Сэ биневояскэ акум ымпэратул, домнул меу, сэ аскулте кувинтеле робулуй сэу. Дакэ Домнул есте Чел че те ацыцэ ымпотрива мя, сэ примяскэ миросул унуй дар де мынкаре де ла ной, дар дакэ оамений те ацыцэ, блестемаць сэ фие ынаинтя Домнулуй, фииндкэ ей мэ изгонеск азь ка сэ мэ дезлипяскэ де моштениря Домнулуй, зикынду-мь: ‘Ду-те де служеште унор думнезей стрэинь!’

20 Or dunque non cada il mio sangue in terra lungi dalla presenza dell’Eterno! Poiché il re d’Israele è uscito per andar in traccia d’una pulce, come si va dietro a una pernice su per i monti”.

О, сэ ну-мь кадэ сынӂеле пе пэмынт департе де Фаца Домнулуй! Кэч ымпэратул луй Исраел а порнит сэ мэ кауте ка пе ун пуриче, кум ар урмэри о потырнике ын мунць.”

21 Allora Saul disse: “Ho peccato; torna, figliuol mio Davide; poiché io non ti farò più alcun male, giacché oggi la mia vita è stata preziosa agli occhi tuoi; ecco, io ho operato da stolto, e ho commesso un gran fallo”.

Саул а зис: „Ам пэкэтуит; ынтоарче-те, фиул меу Давид, кэч ну-ць вой май фаче рэу, фииндкэ ын зиуа ачаста вяца мя а фост скумпэ ынаинтя та. Ам лукрат ка ун небун ши ам фэкут о маре грешялэ.”

22 Davide rispose: “Ecco la lancia del re; passi qua uno de’ tuoi giovani a prenderla.

Давид а рэспунс: „Ятэ сулица ымпэратулуй; сэ винэ унул дин оамений тэй с-о я.

23 L’Eterno retribuirà ciascuno secondo la sua giustizia e la sua fedeltà; giacché l’Eterno t’avea dato oggi nelle mie mani, e io non ho voluto metter le mani addosso all’unto dell’Eterno.

Домнул ва рэсплэти фиекэруя дупэ дрептатя луй ши дупэ крединчошия луй, кэч Домнул те дэдусе азь ын мыниле меле, ши еу н-ам врут сэ пун мына пе унсул Домнулуй.

24 E come preziosa è stata oggi la tua vita agli occhi miei, così preziosa sarà la vita mia agli occhi dell’Eterno; ed egli mi libererà da ogni tribolazione”.

Ши дупэ кум азь вяца та а авут ун маре прец ынаинтя мя, тот аша ши вяца мя ва авя ун маре прец ынаинтя Домнулуй ши Ел мэ ва избэви дин орьче неказ.”

25 E Saul disse a Davide: “Sii tu benedetto, figliuol mio Davide. Tu agirai da forte, e riuscirai per certo vittorioso”. Davide continuò il suo cammino, e Saul tornò a casa sua.

Саул а зис луй Давид: „Фий бинекувынтат, фиул меу Давид! Ту вей фаче лукрурь марь ши вей бируи.” Давид шь-а вэзут де друм, ши Саул с-а ынторс акасэ.