Apocalisse 16
1 Ed io udii una gran voce dal tempio, che diceva a' sette angeli; Andate, versate nella terra le coppe dell'ira di Dio.
தத: பரம்’ மந்தி³ராத் தாந் ஸப்ததூ³தாந் ஸம்பா⁴ஷமாண ஏஷ மஹாரவோ மயாஸ்²ராவி, யூயம்’ க³த்வா தேப்⁴ய: ஸப்தகம்’ஸேப்⁴ய ஈஸ்²வரஸ்ய க்ரோத⁴ம்’ ப்ரு’தி²வ்யாம்’ ஸ்ராவயத|
2 E il primo andò, e versò la sua coppa in su la terra; e venne un'ulcera maligna, e dolorosa, agli uomini che aveano il marchio della bestia, ed a quelli che adoravano la sua immagine.
தத: ப்ரத²மோ தூ³தோ க³த்வா ஸ்வகம்’ஸே யத்³யத்³ அவித்³யத தத் ப்ரு’தி²வ்யாம் அஸ்ராவயத் தஸ்மாத் பஸோ²: கலங்கதா⁴ரிணாம்’ தத்ப்ரதிமாபூஜகாநாம்’ மாநவாநாம்’ ஸ²ரீரேஷு வ்யதா²ஜநகா து³ஷ்டவ்ரணா அப⁴வந்|
3 Poi, il secondo angelo versò la sua coppa nel mare; ed esso divenne sangue, come di corpo morto; ed ogni anima vivente morì nel mare.
தத: பரம்’ த்³விதீயோ தூ³த: ஸ்வகம்’ஸே யத்³யத்³ அவித்³யத தத் ஸமுத்³ரே (அ)ஸ்ராவயத் தேந ஸ குணபஸ்த²ஸோ²ணிதரூப்யப⁴வத் ஸமுத்³ரே ஸ்தி²தாஸ்²ச ஸர்வ்வே ப்ராணிநோ ம்ரு’த்யும்’ க³தா: |
4 Poi, il terzo angelo versò la sua coppa ne' fiumi, e nelle fonti dell'acque; e divennero sangue.
அபரம்’ த்ரு’தீயோ தூ³த: ஸ்வகம்’ஸே யத்³யத்³ அவித்³யத தத் ஸர்வ்வம்’ நதீ³ஷு ஜலப்ரஸ்ரவணேஷு சாஸ்ராவயத் ததஸ்தாநி ரக்தமயாந்யப⁴வந்| அபரம்’ தோயாநாம் அதி⁴பஸ்ய தூ³தஸ்ய வாகி³யம்’ மயா ஸ்²ருதா|
5 Ed io udii l'angelo delle acque, che diceva: Tu sei giusto, o Signore, che sei, e che eri, [che sei] il Santo, d'aver fatti questi giudicii.
வர்த்தமாநஸ்²ச பூ⁴தஸ்²ச ப⁴விஷ்யம்’ஸ்²ச பரமேஸ்²வர: | த்வமேவ ந்யாய்யகாரீ யத்³ ஏதாத்³ரு’க் த்வம்’ வ்யசாரய: |
6 Poichè essi hanno sparso il sangue de' santi, e de' profeti, tu hai loro altresì dato a bere del sangue; perciocchè ben [ne] son degni.
ப⁴விஷ்யத்³வாதி³ஸாதூ⁴நாம்’ ரக்தம்’ தைரேவ பாதிதம்’| ஸோ²ணிதம்’ த்வந்து தேப்⁴யோ (அ)தா³ஸ்தத்பாநம்’ தேஷு யுஜ்யதே||
7 Ed io ne udii un altro, dal lato dell'altare, che diceva: Sì certo, Signore Iddio onnipotente, i tuoi giudicii [son] veraci, e giusti.
அநந்தரம்’ வேதீ³தோ பா⁴ஷமாணஸ்ய கஸ்யசித்³ அயம்’ ரவோ மயா ஸ்²ருத: , ஹே பரஸ்²வர ஸத்யம்’ தத் ஹே ஸர்வ்வஸ²க்திமந் ப்ரபோ⁴| ஸத்யா ந்யாய்யாஸ்²ச ஸர்வ்வா ஹி விசாராஜ்ஞாஸ்த்வதீ³யகா: ||
8 Poi, il quarto angelo versò la sua coppa sopra il sole; e gli fu dato d'ardere gli uomini con fuoco.
அநந்தரம்’ சதுர்தோ² தூ³த: ஸ்வகம்’ஸே யத்³யத்³ அவித்³யத தத் ஸர்வ்வம்’ ஸூர்ய்யே (அ)ஸ்ராவயத் தஸ்மை ச வஹ்நிநா மாநவாந் த³க்³து⁴ம்’ ஸாமர்த்²யம் அதா³யி|
9 E gli uomini furono arsi di grande arsura; e bestemmiarono il nome di Dio, che ha la podestà sopra queste piaghe; e non si ravvidero, per dargli gloria.
தேந மநுஷ்யா மஹாதாபேந தாபிதாஸ்தேஷாம்’ த³ண்டா³நாம் ஆதி⁴பத்யவிஸி²ஷ்டஸ்யேஸ்²வரஸ்ய நாமாநிந்த³ந் தத்ப்ரஸ²ம்’ஸார்த²ஞ்ச மந: பரிவர்த்தநம்’ நாகுர்வ்வந்|
10 Poi, il quinto angelo versò la sua coppa in sul trono della bestia; e il suo regno divenne tenebroso, e [gli uomini] si mordevano le lingue per l'affanno;
தத: பரம்’ பஞ்சமோ தூ³த: ஸ்வகம்’ஸே யத்³யத்³ அவித்³யத தத் ஸர்வ்வம்’ பஸோ²: ஸிம்’ஹாஸநே (அ)ஸ்ராவயத் தேந தஸ்ய ராஷ்ட்ரம்’ திமிராச்ச²ந்நம் அப⁴வத் லோகாஸ்²ச வேத³நாகாரணாத் ஸ்வரஸநா அத³ம்’த³ஸ்²யத|
11 e bestemmiarono l'Iddio del cielo, per i lor travagli, e per le loro ulcere; e non si ravvidero delle loro opere.
ஸ்வகீயவ்யதா²வ்ரணகாரணாச்ச ஸ்வர்க³ஸ்த²ம் அநிந்த³ந் ஸ்வக்ரியாப்⁴யஸ்²ச மநாம்’ஸி ந பராவர்த்தயந்|
12 Poi, il sesto angelo versò la sua coppa in sul gran fiume Eufrate, e l'acqua di esso fu asciutta; acciocchè fosse apparecchiata la via dei re, che [vengono] dal sol levante.
தத: பரம்’ ஷஷ்டோ² தூ³த: ஸ்வகம்’ஸே யத்³யத்³ அவித்³யத தத் ஸர்வ்வம்’ ப²ராதாக்²யோ மஹாநதே³ (அ)ஸ்ராவயத் தேந ஸூர்ய்யோத³யதி³ஸ² ஆக³மிஷ்யதாம்’ ராஜ்ஞாம்’ மார்க³ஸுக³மார்த²ம்’ தஸ்ய தோயாநி பர்ய்யஸு²ஷ்யந்|
13 Ed io vidi [uscir] della bocca del dragone, e della bocca della bestia, e della bocca del falso profeta, tre spiriti immondi, a guisa di rane;
அநந்தரம்’ நாக³ஸ்ய வத³நாத் பஸோ² ர்வத³நாத் மித்²யாப⁴விஷ்யத்³வாதி³நஸ்²ச வத³நாத் நிர்க³ச்ச²ந்தஸ்த்ரயோ (அ)ஸு²சய ஆத்மாநோ மயா த்³ரு’ஷ்டாஸ்தே மண்டூ³காகாரா: |
14 perciocchè sono spiriti di demoni, i quali fan segni, ed escon fuori ai re di tutto il mondo, per raunarli alla battaglia di quel gran giorno dell'Iddio onnipotente.
த ஆஸ்²சர்ய்யகர்ம்மகாரிணோ பூ⁴தாநாம் ஆத்மாந: ஸந்தி ஸர்வ்வஸ²க்திமத ஈஸ்²வரஸ்ய மஹாதி³நே யேந யுத்³தே⁴ந ப⁴விதவ்யம்’ தத்க்ரு’தே க்ரு’த்ஸ்ரஜக³தோ ராஜ்ஞா: ஸம்’க்³ரஹீதும்’ தேஷாம்’ ஸந்நிதி⁴ம்’ நிர்க³ச்ச²ந்தி|
15 (Ecco, io vengo come un ladrone; beato chi veglia, e guarda i suoi vestimenti, acciocchè non cammini nudo, e non si veggano le sue vergogne).
அபரம் இப்³ரிபா⁴ஷயா ஹர்ம்மகி³த்³தோ³நாமகஸ்த²நே தே ஸங்க்³ரு’ஹீதா: |
16 Ed essi li raunarono in un luogo, detto in Ebreo Armagheddon.
பஸ்²யாஹம்’ சைரவத்³ ஆக³ச்சா²மி யோ ஜந: ப்ரபு³த்³த⁴ஸ்திஷ்ட²தி யதா² ச நக்³ந: ஸந் ந பர்ய்யடதி தஸ்ய லஜ்ஜா ச யதா² த்³ரு’ஸ்²யா ந ப⁴வதி ததா² ஸ்வவாஸாம்’ஸி ரக்ஷதி ஸ த⁴ந்ய: |
17 Poi, il settimo angelo versò la sua coppa nell'aria; e una gran voce uscì dal tempio del cielo, dal trono, dicendo: È fatto.
தத: பரம்’ ஸப்தமோ தூ³த: ஸ்வகம்’ஸே யத்³யத்³ அவித்³யத தத் ஸர்வ்வம் ஆகாஸே² (அ)ஸ்ராவயத் தேந ஸ்வர்கீ³யமந்தி³ரமத்⁴யஸ்த²ஸிம்’ஹாஸநாத் மஹாரவோ (அ)யம்’ நிர்க³த: ஸமாப்திரப⁴வதி³தி|
18 E si fecero folgori, e tuoni, e suoni, e gran tremoto; tale che non ne fu giammai un simile, [nè] un così grande, da che gli uomini sono stati sopra la terra.
தத³நந்தரம்’ தடி³தோ ரவா: ஸ்தநிதாநி சாப⁴வந், யஸ்மிந் காலே ச ப்ரு’தி²வ்யாம்’ மநுஷ்யா: ஸ்ரு’ஷ்டாஸ்தம் ஆரப்⁴ய யாத்³ரு’ங்மஹாபூ⁴மிகம்ப: கதா³பி நாப⁴வத் தாத்³ரு’க்³ பூ⁴கம்போ (அ)ப⁴வத்|
19 E la gran città fu [divisa] in tre parti, e le città delle genti caddero; Dio si ricordò della gran Babilonia, per darle il calice dell'indegnazione della sua ira.
ததா³நீம்’ மஹாநக³ரீ த்ரிக²ண்டா³ ஜாதா பி⁴ந்நஜாதீயாநாம்’ நக³ராணி ச ந்யபதந் மஹாபா³பி³ல் சேஸ்²வரேண ஸ்வகீயப்ரசண்ட³கோபமதி³ராபாத்ரதா³நார்த²ம்’ ஸம்’ஸ்ம்ரு’தா|
20 Ed ogni isola fuggì, e i monti non furon trovati.
த்³வீபாஸ்²ச பலாயிதா கி³ரயஸ்²சாந்தஹிதா: |
21 E cadde dal cielo, in su gli uomini, una gragnuola grossa come del peso d'un talento; e gli uomini bestemmiarono Iddio per la piaga della gragnuola; perciocchè la piaga d'essa era grandissima.
க³க³நமண்ட³லாச்ச மநுஷ்யாணாம் உபர்ய்யேகைகத்³ரோணபரிமிதஸி²லாநாம்’ மஹாவ்ரு’ஷ்டிரப⁴வத் தச்சி²லாவ்ரு’ஷ்டே: க்லேஸா²த் மநுஷ்யா ஈஸ்²வரம் அநிந்த³ம் யதஸ்தஜ்ஜாத: க்லேஸோ² (அ)தீவ மஹாந்|
