Giobbe 4

1 ED Elifaz Temanita rispose, e disse:

Тада одговори Елифас Теманац и рече:

2 Se noi imprendiamo a parlarti, ti sarà egli molesto? Ma pur chi potrebbe rattener le parole?

Ако ти проговоримо, да ти неће бити досадно? Али ко би се могао уздржати да не говори?

3 Ecco, tu correggevi molti, E rinforzavi le mani rimesse.

Гле, учио си многе, и руке изнемогле крепио си;

4 I tuoi ragionamenti ridirizzavano quelli che vacillavano, E tu raffermavi le ginocchia che piegavano.

Речи су твоје подизале оног који падаше, и утврђивао си колена која клецаху.

5 Ma ora che [il male] ti è avvenuto, tu te ne affanni; [Ora ch'è] giunto fino a te, tu ne sei smarrito.

А сада кад дође на тебе, клонуо си; кад се тебе дотаче, смео си се.

6 La tua pietà non [è] ella [stata] la tua speranza, [E] l'integrità delle tue vie la tua aspettazione?

Није ли побожност твоја била уздање твоје? И доброта путева твојих надање твоје?

7 Deh! rammemorati, quale innocente perì mai, Ed ove furono gli [uomini] diritti [mai] distrutti?

Опомени се, ко је прав погинуо, и где су праведни истребљени?

8 Siccome io ho veduto che quelli che arano l'iniquità, E seminano la perversità, la mietono.

Како сам ја видео, који ору муку и сеју невољу, то и жању.

9 Essi periscono per l'alito di Dio, E son consumati dal soffiar delle sue nari.

Од дихања Божијег гину, и од даха ноздрва Његових нестаје их.

10 Il ruggito del leone, e il grido del fier leone [son ribattuti]; E i denti de' leoncelli sono stritolati.

Рика лаву, и глас љутом лаву и зуби лавићима сатиру се.

11 Il vecchio leone perisce per mancamento di preda, E i figli della leonessa son dissipati.

Лав гине немајући лова, и лавићи расипају се.

12 Or mi è stata di nascosto significata una parola, E l'orecchio mio ne ha ritenuto un poco.

Још дође тајно до мене реч, и ухо моје дочу је мало.

13 Fra le immaginazioni delle visioni notturne, Quando il più profondo sonno cade sopra gli uomini,

У мислима о ноћним утварама, кад тврд сан пада на људе,

14 Mi è venuto uno spavento ed un tremito, Che ha spaventate tutte quante le mie ossa.

Страх подузе ме и дрхат, од ког устрепташе све кости моје,

15 Ed uno spirito è passato davanti a me, Che mi ha fatto arricciare i peli della mia carne;

И дух прође испред мене, и длаке на телу мом накострешише се.

16 Egli si è fermato, ed io non ho riconosciuto il suo aspetto; Una sembianza è stata davanti agli occhi miei, Ed io ho udita una voce sommessa [che diceva: ]

Стаде, али му не познах лица; прилика беше пред очима мојим, и ћутећи чух глас:

17 L'uomo sarebbe egli giustificato da Dio? L'uomo sarebbe egli giudicato puro dal suo fattore?

Еда ли је човек праведнији од Бога? Еда ли је човек чистији од Творца свог?

18 Ecco, egli non si fida ne' suoi servitori, E scorge della temerità ne' suoi Angeli.

Гле, слугама својим не верује, и у анђела својих налази недостатака;

19 Quanto più in coloro che abitano in case di fango, Il cui fondamento [è] nella polvere, E che son ridotti in polvere, esposti a' vermi?

А камоли у оних који стоје у кућама земљаним, којима је темељ на праху и сатиру се брже него мољац.

20 Dalla mattina alla sera sono stritolati, E periscono in perpetuo, senza che alcuno vi ponga mente.

Од јутра до вечера сатру се, и нестане их навек да нико и не опази.

21 L'eccellenza ch'era in loro non si diparte ella? Muoiono, ma non con sapienza.

Слава њихова не пролази ли с њима? Умиру, али не у мудрости.