Giobbe 39

1 Sai tu il tempo che le camozze delle rocce figliano? Hai tu osservato quando le cerve partoriscono?

Ĉu vi scias la tempon, en kiu naskas la ibeksoj sur la rokoj? Ĉu vi observis la akuŝiĝon de la cervinoj?

2 Annoveri tu i mesi del termine del lor portato, E sai tu il tempo che devono figliare?

Ĉu vi kalkulis la monatojn de ilia gravedeco? Aŭ ĉu vi scias la tempon, kiam ili devas naski?

3 Elle si chinano, fanno scoppiar fuori il lor feto, Si alleviano delle lor doglie.

Ili fleksiĝas, elĵetas siajn idojn, Liberiĝas de siaj doloroj.

4 I lor figli son gagliardi, crescono per le biade, Escono fuori, e non ritornano [più] a quelle.

Iliaj infanoj fortiĝas, kreskas en libereco, Foriras, ke ne revenas al ili.

5 Chi ne ha mandato libero l'asino salvatico, E chi ha sciolti i suoi legami?

Kiu donis liberecon al la sovaĝa azeno? Kaj kiu malligis ĝiajn ligilojn?

6 A cui io ho ordinato il deserto per casa; E per abitazioni, i luoghi salsugginosi.

La dezerton Mi faris ĝia domo, Kaj stepon ĝia loĝejo;

7 Egli si beffa dello strepito della città; Egli non ode gli schiamazzi del sollecitator delle opere.

Ĝi ridas pri la bruo de la urbo, La kriojn de pelanto ĝi ne aŭdas;

8 I monti, ch'egli va spiando, [sono] il suo pasco; Ed egli va ricercando qualunque verdura.

La produktaĵoj de la montoj estas ĝia manĝaĵo, Kaj ĝi serĉas ĉian verdaĵon.

9 Il liocorno ti vorrà egli servire? Si riparerà egli presso alla tua mangiatoia?

Ĉu bubalo volos servi al vi? Ĉu ĝi volos nokti ĉe via manĝujo?

10 Legherai tu il liocorno con la sua fune, [per farlo arare] al solco? Erpicherà egli le valli dietro a te?

Ĉu vi povas alligi bubalon per ŝnuro al bedo? Ĉu ĝi erpos post vi valojn?

11 Ti fiderai tu in lui, perchè la sua forza [è] grande? E gli rimetterai tu il tuo lavoro?

Ĉu vi fidos ĝin pro ĝia granda forto? Kaj ĉu vi komisios al ĝi vian laboron?

12 Ti fiderai tu in lui ch'egli ti renda la [ricolta della] tua sementa, E ch'egli te l'accolga nella tua aia?

Ĉu vi havos konfidon al ĝi, ke ĝi reportos viajn semojn Kaj kolektos en vian grenejon?

13 Le ale de' paoni son esse vaghe [per opera tua?] Od [ha da te] lo struzzolo le penne e la piuma?

La flugilo de struto leviĝas gaje, Simile al la flugilo de cikonio kaj de akcipitro;

14 [Fai tu] ch'egli abbandoni le sue uova in su la terra, E che le lasci scaldare in su la polvere?

Ĉar ĝi lasas sur la tero siajn ovojn Kaj varmigas ilin en la sablo;

15 E che dimentichi che il piè [d'alcuno] le schiaccerà, Ovvero che le fiere della campagna le calpesteranno?

Ĝi forgesas, ke piedo povas ilin dispremi Kaj sovaĝa besto povas ilin disbati.

16 Egli è spietato inverso i suoi figli, come [se] non [fosser] suoi; Indarno è la sua fatica, [egli è] senza tema;

Ĝi estas kruela por siaj idoj, kvazaŭ ili ne estus ĝiaj; Ĝi ne zorgas pri tio, ke ĝia laboro estas vana;

17 Perciocchè Iddio l'ha privo di senno, E non l'ha fatto partecipe d'intendimento.

Ĉar Dio senigis ĝin je saĝo Kaj ne donis al ĝi prudenton.

18 Quando egli si solleva in alto, Egli si beffa del cavallo, e di colui che lo cavalca.

Kiam ĝi leviĝas alten, Ĝi mokas ĉevalon kaj ĝian rajdanton.

19 Hai tu data la forza al cavallo? Hai tu adorna la sua gola di fremito?

Ĉu vi donas forton al la ĉevalo? Ĉu vi vestas ĝian kolon per kolharoj?

20 Lo spaventerai tu come una locusta? Il suo magnifico nitrire [è] spaventevole.

Ĉu vi povas saltigi ĝin kiel akrido? Terura estas la beleco de ĝia ronkado.

21 Egli raspa nella valle, si rallegra della [sua] forza, Esce ad incontrare le armi.

Ĝi fosas en la valo kaj estas gaja pro forteco; Ĝi eliras kontraŭ armiton;

22 Egli si beffa della paura, e non si spaventa, E non si volge indietro per la spada.

Ĝi ridas pri timo kaj ne senkuraĝiĝas, Kaj ne retiras sin de glavo.

23 Il turcasso, e la folgorante lancia, E lo spuntone gli risuonano addosso.

Super ĝi sonoras la sagujo, Brilas lanco kaj ponardego.

24 D'impazienza e di stizza [pare ch'egli voglia] trangugiar la terra; E non può credere che [sia] il suon della tromba.

Kun bruo kaj kolero ĝi glutas teron, Kaj ne povas stari trankvile ĉe sonado de trumpeto.

25 Come prima la tromba ha sonato, egli dice: Aha, Aha; Da lontano annasa la battaglia, Lo schiamazzo de' capitani; e le grida.

Kiam eksonas la trumpeto, ĝi ekkrias: Ho, ho! Kaj de malproksime ĝi flarsentas la batalon, Kriadon de la kondukantoj, kaj bruon.

26 È per il tuo senno che lo sparviere vola? Che spiega le sue ali verso il mezzodì?

Ĉu pro via saĝo flugas la akcipitro Kaj etendas siajn flugilojn al sudo?

27 L'aquila si leva ella ad alto per lo tuo comandamento? E [fai tu] ch'ella faccia il suo nido in luoghi elevati?

Ĉu pro via ordono leviĝas la aglo Kaj faras alte sian neston?

28 Ella dimora e si ripara nelle rupi, Nelle punte delle rocce, ed in luoghi inaccessibili.

Sur roko ĝi loĝas, Noktas sur dento de roko kaj de monta pinto.

29 Di là ella spia il pasto, Gli occhi suoi mirano da lontano.

De tie ĝi elrigardas por si manĝaĵon; Malproksime vidas ĝiaj okuloj.

30 I suoi aquilini ancora sorbiscono il sangue, E dove sono corpi morti, quivi ella si ritrova.

Ĝiaj idoj trinkas sangon; Kaj kie estas mortigitoj, tie ĝi estas.