Giobbe 30

1 Ma ora, quelli che son minori d'età di me si ridono di me, I cui padri io non avrei degnato mettere Co' cani della mia graggia.

ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

2 Ed anche, che mi avrebbe giovato la forza delle lor mani? La vecchiezza era perduta per loro.

نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

3 Di bisogno e di fame, [Vivevano] in disparte, e solitari; Fuggivano in luoghi aridi, tenebrosi, desolati, e deserti.

از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

4 Coglievano la malva presso agli arboscelli, E le radici de' ginepri, per iscaldarsi.

در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

5 Erano scacciati d'infra [la gente]; Ei si gridava dietro a loro, come [dietro ad] un ladro.

چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

6 Dimoravano ne' dirupi delle valli, Nelle grotte della terra e delle rocce.

پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

7 Ruggivano fra gli arboscelli; Si adunavano sotto a' cardi.

در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

8 [Erano] gente da nulla, senza nome, Scacciata dal paese.

آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

9 Ed ora io son la lor canzone, E il soggetto de' lor ragionamenti.

و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

10 Essi mi abbominano, si allontanano da me, E non si rattengono di sputarmi nel viso.

از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

11 Perciocchè [Iddio] ha sciolto il mio legame, e mi ha afflitto; Laonde essi hanno scosso il freno, [per non] riverir [più] la mia faccia.

خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

12 I giovanetti si levano contro a me dalla [man] destra, mi spingono i piedi, E si appianano le vie contro a me, per [traboccarmi] in ruina;

این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

13 Hanno tagliato il mio cammino, si avanzano alla mia perdizione, Niuno li aiuta;

راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

14 Sono entrati come per una larga rottura, Si sono rotolati sotto le ruine.

ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

15 Spaventi si son volti contro a me, Perseguitano l'anima mia come il vento; E la mia salvezza è passata via come una nuvola.

در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

16 Ed ora l'anima mia si versa sopra me, I giorni dell'afflizione mi hanno aggiunto.

دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

17 Di notte egli mi trafigge l'ossa addosso; E le mie arterie non hanno alcuna posa.

شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

18 La mia vesta è tutta cangiata, per la quantità della marcia [delle piaghe], E mi stringe come la scollatura del mio saio.

خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

19 Egli mi ha gittato nel fango, E paio polvere e cenere.

خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

20 Io grido a te, e tu non mi rispondi; Io mi presento [davanti a te], e tu non poni mente a me.

ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

21 Tu ti sei mutato in crudele inverso me; Tu mi contrasti con la forza delle tue mani.

نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

22 Tu mi hai levato ad alto; tu mi fai cavalcar sopra il vento, E fai struggere in me ogni virtù.

مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

23 Io so certamente che tu mi ridurrai alla morte, Ed alla casa assegnata ad ogni vivente.

می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

24 Pur non istenderà egli la mano nell'avello; [Quelli che vi son dentro] gridano essi, quando egli distrugge?

چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

25 Non piangeva io per cagion di colui che menava dura vita? L'anima mia non si addolorava ella per i bisognosi?

آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

26 Perchè, avendo io sperato il bene, il mal sia venuto? Ed avendo aspettata la luce, sia giunta la caligine?

با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

27 Le mie interiora bollono, e non hanno alcuna posa; I giorni dell'afflizione mi hanno incontrato.

دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

28 Io vo bruno attorno, non già del sole; Io mi levo in pien popolo, [e] grido.

تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

29 Io son diventato fratello degli sciacalli, E compagno delle ulule.

ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

30 La mia pelle mi si è imbrunita addosso, E le mie ossa son calcinate d'arsura.

پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

31 E la mia cetera si è mutata in duolo, E il mio organo in voce di pianto.

نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.