Giobbe 30

1 Ma ora, quelli che son minori d'età di me si ridono di me, I cui padri io non avrei degnato mettere Co' cani della mia graggia.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 Ed anche, che mi avrebbe giovato la forza delle lor mani? La vecchiezza era perduta per loro.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 Di bisogno e di fame, [Vivevano] in disparte, e solitari; Fuggivano in luoghi aridi, tenebrosi, desolati, e deserti.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 Coglievano la malva presso agli arboscelli, E le radici de' ginepri, per iscaldarsi.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 Erano scacciati d'infra [la gente]; Ei si gridava dietro a loro, come [dietro ad] un ladro.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 Dimoravano ne' dirupi delle valli, Nelle grotte della terra e delle rocce.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 Ruggivano fra gli arboscelli; Si adunavano sotto a' cardi.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 [Erano] gente da nulla, senza nome, Scacciata dal paese.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Ed ora io son la lor canzone, E il soggetto de' lor ragionamenti.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 Essi mi abbominano, si allontanano da me, E non si rattengono di sputarmi nel viso.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Perciocchè [Iddio] ha sciolto il mio legame, e mi ha afflitto; Laonde essi hanno scosso il freno, [per non] riverir [più] la mia faccia.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 I giovanetti si levano contro a me dalla [man] destra, mi spingono i piedi, E si appianano le vie contro a me, per [traboccarmi] in ruina;

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 Hanno tagliato il mio cammino, si avanzano alla mia perdizione, Niuno li aiuta;

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 Sono entrati come per una larga rottura, Si sono rotolati sotto le ruine.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Spaventi si son volti contro a me, Perseguitano l'anima mia come il vento; E la mia salvezza è passata via come una nuvola.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Ed ora l'anima mia si versa sopra me, I giorni dell'afflizione mi hanno aggiunto.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 Di notte egli mi trafigge l'ossa addosso; E le mie arterie non hanno alcuna posa.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 La mia vesta è tutta cangiata, per la quantità della marcia [delle piaghe], E mi stringe come la scollatura del mio saio.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Egli mi ha gittato nel fango, E paio polvere e cenere.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Io grido a te, e tu non mi rispondi; Io mi presento [davanti a te], e tu non poni mente a me.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Tu ti sei mutato in crudele inverso me; Tu mi contrasti con la forza delle tue mani.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Tu mi hai levato ad alto; tu mi fai cavalcar sopra il vento, E fai struggere in me ogni virtù.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 Io so certamente che tu mi ridurrai alla morte, Ed alla casa assegnata ad ogni vivente.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Pur non istenderà egli la mano nell'avello; [Quelli che vi son dentro] gridano essi, quando egli distrugge?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 Non piangeva io per cagion di colui che menava dura vita? L'anima mia non si addolorava ella per i bisognosi?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Perchè, avendo io sperato il bene, il mal sia venuto? Ed avendo aspettata la luce, sia giunta la caligine?

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 Le mie interiora bollono, e non hanno alcuna posa; I giorni dell'afflizione mi hanno incontrato.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Io vo bruno attorno, non già del sole; Io mi levo in pien popolo, [e] grido.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Io son diventato fratello degli sciacalli, E compagno delle ulule.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 La mia pelle mi si è imbrunita addosso, E le mie ossa son calcinate d'arsura.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 E la mia cetera si è mutata in duolo, E il mio organo in voce di pianto.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.