Giobbe 3

1 DOPO questo, Giobbe aprì la sua bocca, e maledisse il suo giorno.

Pēc tam Ījabs atdarīja savu muti un nolādēja savu dienu. Un Ījabs iesāka un sacīja:

2 E prese a dire:

Tā diena lai pazūd, kur esmu dzimis,

3 Possa perire il giorno nel quale io nacqui, E la notte che fu detto: Un maschio è nato.

Un tā nakts, kur sacīja: puisītis ieņemts.

4 Quel giorno sia tenebroso; Iddio non ne abbia cura da alto, E non risplenda la luce sopra esso.

Šī diena lai paliek tumša, lai Dievs no augšienes pēc viņas nevaicā, un spožums pār viņu lai nespīd.

5 Tenebre, ed ombra di morte rendanlo immondo; La nuvola dimori sopra esso; [Queste cose] rendanlo spaventevole, quali [sono] i giorni più acerbi.

Tumsa un nāves ēna lai viņu aizņem, padebeši lai viņu apklāj un kas vien dienu aptumšo, lai viņu biedē.

6 Caligine ingombri quella notte; Non rallegrisi fra i giorni dell'anno, Non sia annoverata fra i mesi.

Šo nakti lai tumsa apņem, ka tā starp gada dienām nepriecājās, lai viņa nenāk mēnešu skaitā.

7 Ecco, quella notte sia solitaria, Non facciansi in essa canti alcuni.

Redzi, šī nakts lai paliek neauglīga, ka tanī nenotiek gavilēšana.

8 Maledicanla coloro che maledicono i giorni, I quali son [sempre] apparecchiati a far nuovi lamenti.

Lai dienu lādētāji to nolād, tie, kas māk Levijatanu uzrīdīt.

9 Oscurinsi le stelle del suo vespro; Aspetti la luce, ma non ne [venga] alcuna, E non vegga le palpebre dell'alba;

Lai viņas rīta zvaigznes top aptumšotas, lai viņa gaida uz gaismu, bet nekā, un lai viņa neredz ausekļa spīdumu.

10 Perciocchè non serrò gli usci del seno di mia madre, E non fece sì che gli occhi miei non vedessero l'affanno.

Tāpēc ka tā manām miesām durvis nav aizslēgusi, un bēdas nav noslēpusi priekš manām acīm.

11 Perchè non morii io dalla matrice? [Perchè] non trapassai come prima uscii del seno?

Kāpēc es neesmu nomiris mātes miesās un bojā gājis, kad no miesām iznācu?

12 Perchè mi furono pòrte le ginocchia? Perchè le mammelle, acciocchè io poppassi?

Kāpēc esmu likts klēpī un kāpēc pie krūtīm, ka man bija zīst?

13 Conciossiachè ora giacerei, e mi riposerei; Io dormirei, [e] pezzo fa sarei in riposo,

Jo tad es gulētu un būtu klusu, tad es gulētu, un man būtu dusa,

14 Con i re, e con i consiglieri della terra, I quali edificavano i luoghi deserti;

Līdz ar ķēniņiem un runas kungiem virs zemes, kas sev kapu vietas uztaisījuši,

15 Ovvero co' principi, che aveano dell'oro, Ed empievano le lor case d'argento;

Vai ar lieliem kungiem, kam zelts bijis, kas savus namus ar sudrabu pildījuši;

16 Ovvero anche [del tutto] non sarei stato, come un abortivo nascosto, Come il feto che non ha veduta la luce.

Vai kā norakts nelaikā dzimis bērns es nebūtu nekas, tā kā bērniņi, kas nav redzējuši gaismas.

17 Quivi cessano gli empi di travagliare [altrui], E quivi si riposano gli stanchi.

Tur bezdievīgie stājās no trakošanas, un tur dus, kam spēks noguris;

18 Parimente i prigioni hanno requie, [E] non odono [più] la voce del sollecitator delle opere.

Tur cietumnieki visi līdzi ir mierā, tie nedzird dzinēja balsi;

19 Quivi [è] il piccolo e il grande; E il servo franco del suo signore.

Tur ir mazs un liels, un kalps ir vaļā no sava kunga.

20 Perchè dà egli la luce al miserabile, E la vita a coloro che sono in amaritudine d'animo?

Kāpēc (Dievs) dod bēdīgam gaismu un dzīvību tiem, kam noskumusi sirds,

21 I quali aspettano la morte, e pure ella non [viene]; E la ricercano più che tesori nascosti;

Kas pēc nāves ilgojās, bet tā nenāk, un rok pēc tās vairāk nekā pēc mantām,

22 E si rallegrano, fino a festeggiarne, E gioiscono, quando hanno trovato il sepolcro.

Kas priecātos un gavilētu, kas līksmotos, kad kapu atrastu -

23 [Perchè dà egli la luce] all'uomo, la cui via [è] nascosta, E il quale Iddio ha assiepato d'ogn'intorno?

Vīram, kam ceļš ir apslēpts, un ko Dievs visapkārt apspiedis?

24 Conciossiachè, avanti [che io prenda] il mio cibo, il mio sospiro venga, E i miei ruggiti si versino come acqua.

Jo maizes vietā man ir nopūtas, un mana kaukšana izgāzās kā ūdens.

25 Perchè ciò di che io avea spavento mi è avvenuto, E mi è sopraggiunto quello di che avea paura.

Jo briesmas, ko bijos, man uzgājušas, un no kā man bija bail, tas man uznācis.

26 Io non ho avuta tranquillità, nè riposo, nè quiete; Ed è venuto il turbamento.

Man nav miera, man nav dusas, es nedabūju atpūsties, un bēdas nāk uz bēdām.