Job 10
1 Naumaakon iti biagko; iyebkasko ti ririk; agsaoak iti kinasaem ti kararuak.
Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.
2 Ibagak ti Dios, 'Saannak laeng nga ukomen; ipakitam kaniak no apay nga ak-akusarannak.
Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!
3 Nasayaat kadi kenka a rumbeng nga idadanesnak, nga umsiem ti aramid dagiti imam kabayatan nga umis-isemka kadagiti panggep dagiti nadangkes?
Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?
4 Addaanka kadi kadagiti mata ti lasag? Makakitaka kadi a kas iti panagkita ti tao?
Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?
5 Dagiti aldawmo kadi ket kas iti al-aldaw dagiti sangkataoan wenno dagiti tawtawenmo kadi ket kas iti tawtawen dagiti tattao,
Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?
6 nga agsaludsodka maipapan kadagiti kinadakesko ken sukimatem ti basolko,
Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,
7 uray no ammom nga awan basolko ken awan ti siasinoman a makaispal kaniak manipud iti imam?
endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.
8 Siaannadnak a binukel ken sinukog dagiti imam, ngem daddadaelennak.
Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?
9 Lagipem, agpakaasiak kenka, a binukelnak a kasla pitak, isublinak kadi manen iti tapok?
Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!
10 Saan kadi nga imbukbuknak a kasla gatas ken binokelnak a kasla keso?
Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;
11 Kinawesannak iti kudil ken lasag ket pinagkakamangnak babaen kadagiti tulang ken piskel.
Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.
12 Inikkannak iti biag ken napudnoka iti tulagmo; binantayan ti tulongmo ti espirituk.
Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.
13 Ngem inlemmengmo dagitoy a banbanag iti pusom—ammok a daytoy ti panpanunotem:
Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;
14 a no nagbasolak, maammoam daytoy; saannak a pakawanen iti kinadakesko.
Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;
15 No nadangkesak, asiak pay; uray no nalintegak, saanko a maitangad ti ulok, agsipud ta napnoak iti pannakaibabain ken kumitkitaak iti bukodko a panagsagaba.
um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;
16 No itangad ti ulok ti bukodna, anupennak a kasla leon; maminsan pay ipakitam kaniak a mannakabalinka unay.
For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,
17 Mangiy-iyegka kadagiti baro a saksi a maibusor kaniak ket nayunam ti pungtotmo a maibusor kaniak; darupennak babaen kadagiti baro nga armada.
du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.
18 Apay ngarud nga inruarnak manipud iti aanakan? Intedko la koman ti espirituk ket awan pulos ti mata a nakakita kaniak.
Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,
19 Agbalinak koman a kasla saan nga imadda; naawitak la koman manipud iti tiyan agingga iti tanem.
lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?
20 Saan kadi a bassit laeng dagiti aldawko? Isardengmo ngaruden, bay-annak nga agmaymaysa, tapno makainanaak bassit
Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,
21 sakbay a mapanak iti lugar a saanakton nga agsubli, iti daga ti kinasipnget ken iti aniniwan ni patay,
fyrr eg gjeng burt, og kjem’kje att, til myrkre land med daudeskugge,
22 ti daga a nasipnget a kas iti kasipnget ti tengnga ti rabii, ti daga ti aniniwan ni patay, nga awan ti aniaman a urnosna, a ti lawag ket kasla tengnga ti rabii.”'
eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»
