Sálmarnir 137

1 Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

われらバビロンの河のほとりにすわり シオンをおもひいでて涙をながしぬ

2 Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

われらそのあたりの柳にわが琴をかけたり

3 Hvernig eigum við að geta sungið?

そはわれらを虜にせしものわれらに歌をもとめたり 我儕をくるしむる者われらにおのれを歓ばせんとて シオンのうた一つうたへといへり

4 Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

われら外邦にありていかでヱホバの歌をうたはんや

5 Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

エルサレムよもし我なんぢをわすれなばわが右の手にその巧をわすれしめたまへ

6 Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

もしわれ汝を思ひいでず もしわれヱルサレムをわがすべての歓喜の極となさずばわが舌をわが腭につかしめたまヘ

7 Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

ヱホバよねがはくはヱルサレムの日にエドムの子輩がこれを掃除けその基までもはらひのぞけといへるを聖意にとめたまへ

8 Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

ほろぼさるべきバビロンの女よ なんぢがわれらに作しごとく汝にむくゆる人はさいはひなるべし

9 Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!

なんぢの嬰兒をとりて岩のうへになげうつものは福ひなるべし