Sálmarnir 10

1 Drottinn, hvers vegna ert þú víðs fjarri og gerir ekkert í málinu?! Hvers vegna felur þú þig þegar ég þarfnast þín svo mjög?

Ut quid Domine recessisti longe, despicis in opportunitatibus, in tribulatione?

2 Komdu og lækkaðu rostann í hinum hrokafullu og illgjörnu sem ofsækja lítilmagnann. Láttu illskubrögð þeirra koma þeim sjálfum í koll!

Dum superbit impius, incenditur pauper: comprehenduntur in consiliis quibus cogitant.

3 Því að þessir menn stæra sig af illsku sinni, hæða Guð og hrósa þeim sem Drottinn fyrirlítur. Að safna auði er þeirra hjartans mál.

Quoniam laudatur peccator in desideriis animæ suæ: et iniquus benedicitur.

4 Þessir vondu og sjálfumglöðu menn virðast halda að Guð sé ekki til. Að leita Guðs, það dettur þeim ekki í hug!

Exacerbavit Dominum peccator, secundum multitudinem iræ suæ non quæret.

5 En samt ná þeir árangri og óvinir þeirra lúta í lægra haldi fyrir þeim. Þeir vita ekki að refsing þín bíður þeirra.

Non est Deus in conspectu eius: inquinatæ sunt viæ illius in omni tempore. Auferuntur iudicia tua a facie eius: omnium inimicorum suorum dominabitur.

6 Sá hrokafulli segir: „Hvorki Guð né menn geta stöðvað mig, ég mun finna einhverja leið!“

Dixit enim in corde suo: Non movebor a generatione in generationem, sine malo.

7 Munnur hans er fullur af formælingum, lygi og ofbeldi. Hann hrósar sér af illum áformum.

Cuius maledictione os plenum est, et amaritudine, et dolo: sub lingua eius labor et dolor.

8 Slíkir menn læðast í skúmaskotum borgarinnar og myrða þann sem fram hjá gengur.

Sedet in insidiis cum divitibus in occultis, ut interficiat innocentem.

9 Eins og ljón sitja fyrir bráð sinni, sitja þeir fyrir fátæklingnum, tilbúnir að hremma hann. Þeir leggja snörur fyrir fórnarlömb sín, veiða þau í net.

Oculi eius in pauperem respiciunt: insidiatur in abscondito, quasi leo in spelunca sua. Insidiatur ut rapiat pauperem: rapere pauperem dum attrahit eum.

10 Hinir ólánssömu undrast mátt þeirra og falla fyrir skeytum þeirra.

In laqueo suo humiliabit eum, inclinabit se, et cadet cum dominatus fuerit pauperum.

11 Þeir segja við sjálfa sig: „Guð sér þetta ekki, og hann mun aldrei komast að því.“

Dixit enim in corde suo: Oblitus est Deus, avertit faciem suam ne videat in finem.

12 Drottinn, rís þú upp! Refsa þeim, ó Guð! Gleymdu ekki fátæklingunum né öðrum sem eiga bágt.

Exurge Domine Deus, exaltetur manus tua: ne obliviscaris pauperum.

13 Hvers vegna lætur þú illmennin sem spotta þig, ganga laus? Þeir halda að þú munir aldrei refsa þeim.

Propter quid irritavit impius Deum? dixit enim in corde suo: Non requiret.

14 Drottinn, þú sérð verk þeirra. Þú þekkir öll þeirra brögð. Allt það böl og hryggðina sem þeir hafa valdið, gjörþekkir þú! Refsaðu þeim Drottinn, og það strax! Drottinn, hinn bágstaddi treystir á þig og þú ert kallaður stoð lítilmagnans.

Vides, quoniam tu laborem et dolorem consideras: ut tradas eos in manus tuas. Tibi derelictus est pauper: orphano tu eris adiutor.

15 Brjóttu armlegg illgjörðamannanna. Veittu þeim eftirför uns enginn er eftir orðinn.

Contere brachium peccatoris et maligni: quæretur peccatum illius, et non invenietur.

16 Drottinn er konungur um aldir alda! Þeim sem elta aðra guði verður útrýmt úr landi hans.

Dominus regnabit in æternum, et in sæculum sæculi: peribitis Gentes de terra illius.

17 Drottinn, þú þekkir vonir hinna hógværu. Vissulega munt þú heyra hróp þeirra og hugga hjörtu þeirra.

Desiderium pauperum exaudivit Dominus: præparationem cordis eorum audivit auris tua.

18 Þú munt láta munaðarlausa og alla kúgaða ná rétti sínum, svo að mennirnir – þeir eru bara mold – beiti ekki lengur ofbeldi.

Iudicare pupillo et humili, ut non apponat ultra magnificare se homo super terram.