Zsoltárok 63

1 Dávid zsoltára, mikor a Júda pusztájában volt. Isten! én Istenem vagy te, jó reggel kereslek téged; téged szomjúhoz lelkem, téged sóvárog testem a kiaszott, elepedt földön, a melynek nincs vize;

Þennan sálm orti Davíð þegar hann leitaði skjóls í Júdeueyðimörkinni. Ó, þú Guð minn, ég leita þín! Mig þyrstir eftir þér í þessari skrælnuðu eyðimörk. Ó, hve ég þrái þig!

2 Hogy láthassalak téged a szent helyen, szemlélvén a te hatalmadat és dicsőségedet.

Þegar ég gekk um í helgidómi þínum þá leitaði ég þín, þráði að sjá veldi þitt og dýrð.

3 Hiszen a te kegyelmed jobb az életnél: az én ajakim hadd dicsérjenek téged.

Miskunn þín er betri en lífið sjálft! Með vörum mínum lofa ég þig.

4 Áldanálak ezért életem fogytáig; a te nevedben emelném fel kezeimet.

Ég vil lofa þig svo lengi sem ég lifi, lyfta höndum mínum í bæn til þín.

5 Mintha zsírral és kövérséggel telnék meg lelkem, mikor víg ajakkal dicsérhet téged az én szájam!

Þá mun sál mín mettast og verða glöð, og munnur minn lofa þig með fögnuði.

6 Ha reád gondolok ágyamban: őrváltásról őrváltásra rólad elmélkedem;

Ég ligg andvaka um nætur og hugsa um þig, rifja upp öll þau skipti sem þú hefur hjálpað.

7 Mert segítségem voltál, és a te szárnyaidnak árnyékában örvendeztem.

Þá fyllist ég gleði, finn mig öruggan hjá þér.

8 Ragaszkodik hozzád az én lelkem; a te jobbod megtámogat engem.

Ég vil halda mér fast við þig, og styðjast við þína sterku hönd.

9 Azok pedig, a kik veszedelemre keresik lelkemet, a föld mélységeibe jutnak.

Þeir munu sjálfir deyja sem brugga mér banaráð, og hverfa niður til heljar. (questioned)

10 Szablya martalékaiul esnek el, és a rókáknak lesznek eledelei.

Þeir munu falla fyrir sverði, verða sjakölum að bráð.

11 A király pedig örvendezni fog Istenben; dicséri őt mindaz, a ki ő reá esküszik; mert bedugatik a hazugok szája.

Ég vil gleðjast í Guði! Og þeir sem honum treysta skulu fagna sigri því að munni lygaranna hefur verið lokað.