Jób 3

1 Ezután megnyitá Jób az ő száját, és megátkozá az ő napját.

Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień.

2 És szóla Jób, és monda:

Hiob odezwał się i zawołał:

3 Veszszen el az a nap, a melyen születtem, és az az éjszaka, a melyen azt mondták: fiú fogantatott.

Niech zginie dzień, w którym się urodziłem, i noc, [w którą] powiedziano: Poczęty mężczyzna.

4 Az a nap legyen sötétség, ne törődjék azzal az Isten onnét felül, és világosság ne fényljék azon.

Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość.

5 Tartsa azt fogva sötétség és a halál árnyéka; a felhő lakozzék rajta, nappali borulatok tegyék rettenetessé.

Niech go pokryje ciemność i cień śmierci, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia.

6 Az az éjszaka! Sűrű sötétség fogja be azt; ne soroztassék az az esztendőnek napjaihoz, ne számláltassék a hónapokhoz.

Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku [i] nie wejdzie w liczbę miesięcy.

7 Az az éjszaka! Legyen az magtalan, ne legyen örvendezés azon.

Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu.

8 Átkozzák meg azt, a kik a nappalt átkozzák, a kik bátrak felingerelni a leviathánt.

Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament.

9 Sötétüljenek el az ő estvéjének csillagai; várja a világosságot, de az ne legyen, és ne lássa a hajnalnak pirját!

Niech gwiazdy zaćmią się [o] zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej;

10 Mert nem zárta be az én anyám méhének ajtait, és nem rejtette el szemeim elől a nyomorúságot.

Bo nie zamknęła drzwi łona mej [matki] i nie ukryła smutku przed moimi oczami.

11 Mért is nem haltam meg fogantatásomkor; mért is ki nem multam, mihelyt megszülettem?

Czemu nie umarłem w łonie? [Czemu] nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona?

12 Mért vettek fel engem térdre, és mért az emlőkre, hogy szopjam?!

Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu [przyjęły mnie] piersi, abym mógł [je] ssać?

13 Mert most feküdném és nyugodnám, aludnám és akkor nyugton pihenhetnék –

Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał;

14 Királyokkal és az ország tanácsosaival, a kik magoknak kőhalmokat építenek.

Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca;

15 Vagy fejedelmekkel, a kiknek aranyuk van, a kik ezüsttel töltik meg házaikat.

Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem;

16 Vagy mért nem lettem olyan, mint az elásott, idétlen gyermek, mint a világosságot sem látott kisdedek?

Albo [czemu] nie stałem się jak ukryty, martwy płód, jak niemowlęta, [które] nie widziały światła?

17 Ott a gonoszok megszünnek a fenyegetéstől, és ott megnyugosznak, a kiknek erejök ellankadt.

Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają.

18 A foglyok ott mind megnyugosznak, nem hallják a szorongatónak szavát.

Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy.

19 Kicsiny és nagy ott egyenlő, és a szolga az ő urától szabad.

Mały i wielki [są] tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana.

20 Mért is ad Isten a nyomorultnak világosságot, és életet a keseredett szivűeknek?

Czemu nędznemu dane jest światło, a życie [tym], którzy są rozgoryczeni na duszy;

21 A kik a halált várják, de nem jön az, és szorgalmasabban keresik mint az elrejtett kincset.

Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a [ta] nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów;

22 A kik nagy örömmel örvendeznek, vigadnak, mikor megtalálják a koporsót.

Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują?

23 A férfiúnak, a ki útvesztőbe jutott, és a kit az Isten bekerített köröskörül.

[Czemu dane jest światło] człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył?

24 Mert kenyerem gyanánt van az én fohászkodásom, és sóhajtásaim ömölnek, mint habok.

Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda;

25 Mert a mitől remegve remegtem, az jöve reám, és a mitől rettegtem, az esék rajtam.

Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie.

26 Nincs békességem, sem nyugtom, sem pihenésem, mert nyomorúság támadt reám.

Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.