Jób 7
1 Nemde szolgálati ideje van a halandónak a földön, és mint a béres napjai olyanok a napjai!
Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
2 Mint rabszolga, ki liheg árnyék után, s mint a zsoldos, ki reményli munkabérét:
Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
3 úgy kaptam én örökbe bajnak hónapjait és szenvedésnek éjszakáit rendelték nekem.
Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
4 Ha lefeküdtem, azt mondom: mikor kelek fel, és nyúlik az este és jóllakom a hánykódással szürkületig.
Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
5 Magára öltött húsom férget és porgöröngyöt, bőröm felfakadt s megevesedett.
Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
6 Napjaim gyorsabbak a vetélőnél, s remény nélkül enyésztek el.
Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
7 Gondolj rá, hogy lehelet az életem, jót nem fog többé látni a szemem;
Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
8 nem pillant meg engem nézőm szeme, szemeid rajtam vannak, de nem vagyok.
Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)
10 nem tér vissza többé házába és nem ismer rá többé az ő helye.
Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
11 Én sem tartóztatom számat, hadd beszélek lelkem szorultában, hadd panaszkodjam lelkem keservében!
Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
12 Tenger vagyok-e avagy szörnyeteg, hogy őrséget vetsz reám?
Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
13 Ha azt mondom: majd megvigasztal ágyam, panaszomat viselnem segít fekvőhelyem:
Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
14 akkor rémítgetsz engem álmokkal és látomások által ijesztesz engem.
Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
15 Választotta lelkem a megfulladást, a, halált inkább csontjaimnál.
Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
16 Megvetettem: nem örökké élek; hagyj föl velem, mert lehelet a napjaim!
Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
17 Mi a halandó, hogy nagyra tartod, s hogy reá fordítod szívedet,
Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
18 és reá gondolsz reggelenként, perczenként megvizsgálod őt?
Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
19 Meddig nem tekintesz el tőlem, nem eresztesz el, míg nyálam lenyelhetem?
Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
20 Vétettem: mit cselekszem neked, emberőrző? Miért tettél engem támadásul magadnak, hogy önmagamnak terhére lettem?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
21 S mit nem bocsátod meg; bűnömet s nem veszed el vétkemet? Mert most porban feküdném, keresnél engem és nem volnék.
Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
