Jób 3
1 Ezután felnyitotta Jób a száját és megátkozta napját.
Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień.
2 Megszólalt Jób és mondta:
Hiob odezwał się i zawołał:
3 Vesszen el a nap, melyen születtem, s az éj, mely mondta: fiúgyermek fogantatott.
Niech zginie dzień, w którym się urodziłem, i noc, [w którą] powiedziano: Poczęty mężczyzna.
4 Az a nap legyen sötétség, ne tartsa számon Isten fölülről s ne tündököljön reája napfény.
Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość.
5 Váltsák magukhoz sötétség és vakhomály, lakozzék rajta felhőzet, ijesszék nappalnak elborulásai.
Niech go pokryje ciemność i cień śmierci, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia.
6 Az az éj – vigye el homályosság, ne örvendjen az év napjai között, a hónapok számába ne jusson.
Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku [i] nie wejdzie w liczbę miesięcy.
7 Íme, az az éj legyen meddő, ne jusson belé ujjongás.
Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu.
8 Szidalmazzák a napnak átkozói, kik készek felriasztani a leviatánt.
Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament.
9 Sötétedjenek el szürkületének csillagai, reménykedjenek világosságra, de ne legyen, s ne lássa a hajnal szempilláit.
Niech gwiazdy zaćmią się [o] zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej;
10 Mert nem zárta el méhemnek ajtait, hogy elrejtette volna a szenvedést szemeim elől.
Bo nie zamknęła drzwi łona mej [matki] i nie ukryła smutku przed moimi oczami.
11 Miért nem haltam el az anyaméhtől fogva, hogy a méhből kijövet kimúltam volna?
Czemu nie umarłem w łonie? [Czemu] nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona?
12 Miért jöttek elémbe térdek, s miért emlők, hogy szopjak?
Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu [przyjęły mnie] piersi, abym mógł [je] ssać?
13 Mert most fekünném és pihennék, aludnám, akkor nyugtom volna;
Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał;
14 királyokkal s országtanácsosokkal együtt, a kik romokat építettek maguknak,
Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca;
15 vagy nagyokkal, kiknek aranyuk van, kik ezüsttel töltötték meg házaikat.
Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem;
16 Vagy úgy, mint az elföldelt idétlen, nem volnék, mint kisdedek, kik világosságot nem láttak!
Albo [czemu] nie stałem się jak ukryty, martwy płód, jak niemowlęta, [które] nie widziały światła?
17 Ott felhagynak a gonoszok a háborgással, s ott nyugosznak a fáradt erejűek.
Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają.
18 Egyaránt gond nélkül vannak a rabok, nem hallják a robottisztnek hangját.
Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy.
19 Kicsiny és nagy ott van, s a szolga szabad az urától.
Mały i wielki [są] tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana.
20 Miért ad a szenvedőnek világosságot s életet az elkeseredett lelkűeknek?
Czemu nędznemu dane jest światło, a życie [tym], którzy są rozgoryczeni na duszy;
21 Kik várják a halált, de nincs, jobban ásnak utána, mint kincsek után;
Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a [ta] nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów;
22 kik örülnek ujjongásig, örvendenek, midőn a irt találják.
Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują?
23 A férfinak, kinek útja el van rejtve, a kit az Isten körülkerített?
[Czemu dane jest światło] człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył?
24 Mert kenyerem előtt jön sóhajtásom, és ömlenek, mint a víz, jajdulásaim.
Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda;
25 Mert mitől rettegve rettegtem, az utolért, és a mitől féltem, az reám jött.
Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie.
26 Nem volt boldogságom, s nem volt pihenésem és nem volt nyugtom, s jött a háborgás.
Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.
