Jòb 14

1 Nou menm moun, se nan vant fanm nou soti. Lavi nou kout, men li pa manke traka!

Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

2 Nou parèt tankou yon flè. Epi lamenm nou fennen. Nou disparèt tankou yon nwaj k'ap pase.

Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

3 Epi, Bondye, se sa w'ap louvri je ou gade. Se sa w'ap fè kanpe devan ou pou jije l'?

A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

4 Ki moun ki ka fè dlo pwòp soti nan yon sous sal? Pesonn moun.

Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

5 Tan chak moun gen pou l' viv la fikse deja depi lontan. Kantite mwa li gen pou l' viv la, se nan men ou sa rete. Anyen pa ka chanje.

Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

6 Tanpri, wete je ou sou mwen. Kite m' pran yon ti souf. Tankou moun ki fin pase yon jounen ap travay di, kite m' pran yon ti kanpo.

Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

7 Toujou gen yon ti espwa pou yon pyebwa. Yo te mèt koupe l', l'ap toujou pouse ankò, li p'ap mouri.

[Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

8 Rasin li yo te mèt fin vye nan tè a, bout chouk la te mèt fin chèch,

Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

9 depi li jwenn dlo, l'ap boujonnen, l'ap pouse kreyòl.

[To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

10 Men moun, depi yo mouri, yo tounen kadav. Lè yo kase kòd, ou pa wè kote yo fè.

Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

11 Letan ka cheche, larivyè ka sispann koule.

Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

12 Men, kote yon moun mouri kouche a, pa gen leve pou li ankò. Poul va fè dan anvan y'a leve vivan ankò, anvan y'a leve soti nan dòmi yo a.

Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

13 Si sèlman ou ta vle kache m' nan peyi kote mò yo ye a? Si ou te ka kite m' la jouk kòlè ou la fin pase? Apre sa, ou ta fikse yon dat pou chonje m' ankò. (Sheol h7585)

Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

14 Men, sa m'ap di la a? Eske moun mouri ka leve? Sa pa fè anyen. Mwen ta tann move tan sa a fin pase, jouk sa ta bon pou mwen ankò.

Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

15 Lè sa a, ou ta rele m', mwen ta reponn ou. Ou ta kontan wè sa ou te fè ak men ou lan.

Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

16 Lè sa a, ou ta gade jan m'ap mache a, men, ou pa ta chonje sa m' te konn fè ki mal.

Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

17 Ou ta padonnen m' peche m' yo, ou ta mare yo tout fè yon pakèt voye jete.

Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

18 Rive yon lè se pou mòn yo anfale, se pou wòch yo woule desann.

Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

19 Rive yon lè dlo ap fin manje wòch yo, lapli ap fin bwote tout tè a desann. Konsa tou, rive yon lè ou wete tout espwa nan kè moun.

Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

20 Ou kraze yo nèt anba men ou, epi yo mouri. Ou fè moun pa ka rekonèt yo, epi ou voye yo ale.

Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

21 Moun fè lwanj pitit mò yo, men mò yo menm yo pa konn anyen. Moun pase yo nan betiz, men yo menm, sa pa di yo anyen.

Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

22 Yon sèl soufrans yo santi se sa k'ap manje yo nan tout kò yo a. Se pou tèt pa yo ase y'ap plenyen!

Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.