< Προς Κορινθιους Β΄ 10 >

1 αυτος δε εγω παυλος παρακαλω υμας δια της πραοτητος και επιεικειας του χριστου ος κατα προσωπον μεν ταπεινος εν υμιν απων δε θαρρω εις υμας
Now I, Paul, am myself appealing to you by the meekness and gentleness of Christ (I who am ‘humble when present’ among you, but ‘bold when absent’ toward you).
2 δεομαι δε το μη παρων θαρρησαι τη πεποιθησει η λογιζομαι τολμησαι επι τινας τους λογιζομενους ημας ως κατα σαρκα περιπατουντας
Yes, I beg you, that when I am present I may not have to be bold with the confidence that I will ‘dare’ to visit upon some who think that we are walking in a fleshly manner.
3 εν σαρκι γαρ περιπατουντες ου κατα σαρκα στρατευομεθα
Well, we do walk about in flesh, but we do not wage war that way,
4 τα γαρ οπλα της στρατειας ημων ου σαρκικα αλλα δυνατα τω θεω προς καθαιρεσιν οχυρωματων
because the weapons of our warfare are not physical, but are powerful in God for demolishing strongholds:
5 λογισμους καθαιρουντες και παν υψωμα επαιρομενον κατα της γνωσεως του θεου και αιχμαλωτιζοντες παν νοημα εις την υπακοην του χριστου
demolishing sophistries and every arrogance that sets itself up against the knowledge of God; taking captive every thought to make it obedient to Christ;
6 και εν ετοιμω εχοντες εκδικησαι πασαν παρακοην οταν πληρωθη υμων η υπακοη
being ready to punish every act of disobedience, whenever your obedience is complete.
7 τα κατα προσωπον βλεπετε ει τις πεποιθεν εαυτω χριστου ειναι τουτο λογιζεσθω παλιν αφ εαυτου οτι καθως αυτος χριστου ουτως και ημεις χριστου
Do you only look at the ‘face’ of things? If anyone has persuaded himself that he is Christ's, let him consider this again with himself, that just as he is Christ's, so also we are Christ's.
8 εαν τε γαρ [ και ] περισσοτερον τι καυχησωμαι περι της εξουσιας ημων ης εδωκεν ο κυριος ημιν εις οικοδομην και ουκ εις καθαιρεσιν υμων ουκ αισχυνθησομαι
Now even if I boast a little to excess about our authority (which the Lord gave us for building up, not to tear you down), I will not act ashamed,
9 ινα μη δοξω ως αν εκφοβειν υμας δια των επιστολων
so as not to appear to agree that it is only with letters that I ‘terrify’ you.
10 οτι αι μεν επιστολαι φησιν βαρειαι και ισχυραι η δε παρουσια του σωματος ασθενης και ο λογος εξουθενημενος
Because some say, “His letters are ‘heavy’ and forceful, but his physical presence is weak, and his speech can be disdained.”
11 τουτο λογιζεσθω ο τοιουτος οτι οιοι εσμεν τω λογω δι επιστολων αποντες τοιουτοι και παροντες τω εργω
Let such a person consider this, that what we are in word by letters while absent is just what we will be in action when present.
12 ου γαρ τολμωμεν εγκριναι η συγκριναι εαυτους τισιν των εαυτους συνιστανοντων αλλα αυτοι εν εαυτοις εαυτους μετρουντες και συγκρινοντες εαυτους εαυτοις ου συνιουσιν
Now we do not dare to class or compare ourselves with some who commend themselves; but they, measuring themselves by themselves and comparing themselves with themselves, are without understanding.
13 ημεις δε ουχι εις τα αμετρα καυχησομεθα αλλα κατα το μετρον του κανονος ου εμερισεν ημιν ο θεος μετρου εφικεσθαι αχρι και υμων
We, however, will not boast beyond proper limits, but will stay within the boundaries that God assigned to us, a field that includes you.
14 ου γαρ ως μη εφικνουμενοι εις υμας υπερεκτεινομεν εαυτους αχρι γαρ και υμων εφθασαμεν εν τω ευαγγελιω του χριστου
For we are not overextending ourselves, as though we had not reached you, because we did indeed get to you with the Gospel of Christ;
15 ουκ εις τα αμετρα καυχωμενοι εν αλλοτριοις κοποις ελπιδα δε εχοντες αυξανομενης της πιστεως υμων εν υμιν μεγαλυνθηναι κατα τον κανονα ημων εις περισσειαν
nor do we boast ‘off limits’ in the labors of others, but we have hope that as your faith grows our boundaries will be greatly expanded through you,
16 εις τα υπερεκεινα υμων ευαγγελισασθαι ουκ εν αλλοτριω κανονι εις τα ετοιμα καυχησασθαι
so as to evangelize the regions beyond you (not to boast in work already done in someone else's field).
17 ο δε καυχωμενος εν κυριω καυχασθω
“He who boasts, let him boast in the Lord.”
18 ου γαρ ο εαυτον συνιστων εκεινος εστιν δοκιμος αλλ ον ο κυριος συνιστησιν
Because it is not the one who commends himself who is approved, but whom the Lord commends.

< Προς Κορινθιους Β΄ 10 >