Offenbarung 16

1 Und ich hörte eine große Stimme aus dem Tempel zu den sieben Engeln sagen: Gehet hin und gießet die Schalen des Grimmes Gottes auf die Erde aus!

തതഃ പരം മന്ദിരാത് താൻ സപ്തദൂതാൻ സമ്ഭാഷമാണ ഏഷ മഹാരവോ മയാശ്രാവി, യൂയം ഗത്വാ തേഭ്യഃ സപ്തകംസേഭ്യ ഈശ്വരസ്യ ക്രോധം പൃഥിവ്യാം സ്രാവയത|

2 Und der erste ging hin und goß seine Schale auf die Erde aus, und es ward böses und arges Geschwür an den Menschen, die das Malzeichen des Tieres hatten und sein Bild anbeteten.

തതഃ പ്രഥമോ ദൂതോ ഗത്വാ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് പൃഥിവ്യാമ് അസ്രാവയത് തസ്മാത് പശോഃ കലങ്കധാരിണാം തത്പ്രതിമാപൂജകാനാം മാനവാനാം ശരീരേഷു വ്യഥാജനകാ ദുഷ്ടവ്രണാ അഭവൻ|

3 Und der zweite Engel goß seine Schale in das Meer aus; und es ward Blut wie eines Toten, und alle lebendige Seele starb in dem Meere.

തതഃ പരം ദ്വിതീയോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സമുദ്രേ ഽസ്രാവയത് തേന സ കുണപസ്ഥശോണിതരൂപ്യഭവത് സമുദ്രേ സ്ഥിതാശ്ച സർവ്വേ പ്രാണിനോ മൃത്യും ഗതാഃ|

4 Und der dritte Engel goß seine Schale in die Flüsse und in die Quellen der Wasser aus, und sie wurden Blut.

അപരം തൃതീയോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വം നദീഷു ജലപ്രസ്രവണേഷു ചാസ്രാവയത് തതസ്താനി രക്തമയാന്യഭവൻ| അപരം തോയാനാമ് അധിപസ്യ ദൂതസ്യ വാഗിയം മയാ ശ്രുതാ|

5 Und ich hörte den Engel der Wasser sagen: O Herr, gerecht bist Du, Der da ist und Der da war, und der Heilige, daß Du solches gerichtet hast.

വർത്തമാനശ്ച ഭൂതശ്ച ഭവിഷ്യംശ്ച പരമേശ്വരഃ| ത്വമേവ ന്യായ്യകാരീ യദ് ഏതാദൃക് ത്വം വ്യചാരയഃ|

6 Denn sie haben das Blut der Heiligen und der Propheten vergossen, und Du gabst ihnen Blut zu trinken; denn sie sind es wert.

ഭവിഷ്യദ്വാദിസാധൂനാം രക്തം തൈരേവ പാതിതം| ശോണിതം ത്വന്തു തേഭ്യോ ഽദാസ്തത്പാനം തേഷു യുജ്യതേ||

7 Und ich hörte einen anderen aus dem Altar sagen: Ja, Herr, Gott, Allmächtiger! Wahrhaftig und gerecht sind Deine Gerichte!

അനന്തരം വേദീതോ ഭാഷമാണസ്യ കസ്യചിദ് അയം രവോ മയാ ശ്രുതഃ, ഹേ പരശ്വര സത്യം തത് ഹേ സർവ്വശക്തിമൻ പ്രഭോ| സത്യാ ന്യായ്യാശ്ച സർവ്വാ ഹി വിചാരാജ്ഞാസ്ത്വദീയകാഃ||

8 Und der vierte Engel goß seine Schale aus auf die Sonne; und es ward ihm gegeben, die Menschen mit Hitze zu schlagen durch Feuer.

അനന്തരം ചതുർഥോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വം സൂര്യ്യേ ഽസ്രാവയത് തസ്മൈ ച വഹ്നിനാ മാനവാൻ ദഗ്ധും സാമർഥ്യമ് അദായി|

9 Und die Menschen entbrannten mit großer Hitze und lästerten den Namen Gottes, Der Gewalt über diese Plagen hat, und sie taten nicht Buße, Ihm die Herrlichkeit zu geben.

തേന മനുഷ്യാ മഹാതാപേന താപിതാസ്തേഷാം ദണ്ഡാനാമ് ആധിപത്യവിശിഷ്ടസ്യേശ്വരസ്യ നാമാനിന്ദൻ തത്പ്രശംസാർഥഞ്ച മനഃപരിവർത്തനം നാകുർവ്വൻ|

10 Und es goß der fünfte Engel seine Schale auf den Thron des Tieres aus; und sein Reich ward verfinstert, und sie zerbissen vor Schmerz ihre Zungen,

തതഃ പരം പഞ്ചമോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വം പശോഃ സിംഹാസനേ ഽസ്രാവയത് തേന തസ്യ രാഷ്ട്രം തിമിരാച്ഛന്നമ് അഭവത് ലോകാശ്ച വേദനാകാരണാത് സ്വരസനാ അദംദശ്യത|

11 Und lästerten den Gott des Himmels ob ihren Schmerzen und ob ihren Geschwüren, und taten nicht Buße von ihren Werken.

സ്വകീയവ്യഥാവ്രണകാരണാച്ച സ്വർഗസ്ഥമ് അനിന്ദൻ സ്വക്രിയാഭ്യശ്ച മനാംസി ന പരാവർത്തയൻ|

12 Und der sechste Engel goß seine Schale auf den großen Strom Euphrat aus, und sein Wasser vertrocknete, auf daß der Weg der Könige vom Aufgang der Sonne bereitet würde.

തതഃ പരം ഷഷ്ഠോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വം ഫരാതാഖ്യോ മഹാനദേ ഽസ്രാവയത് തേന സൂര്യ്യോദയദിശ ആഗമിഷ്യതാം രാജ്ഞാം മാർഗസുഗമാർഥം തസ്യ തോയാനി പര്യ്യശുഷ്യൻ|

13 Und ich sah aus dem Munde des Drachen, und aus dem Munde des Tieres und aus dem Munde des falschen Propheten drei unreine Geister, ähnlich Fröschen.

അനന്തരം നാഗസ്യ വദനാത് പശോ ർവദനാത് മിഥ്യാഭവിഷ്യദ്വാദിനശ്ച വദനാത് നിർഗച്ഛന്തസ്ത്രയോ ഽശുചയ ആത്മാനോ മയാ ദൃഷ്ടാസ്തേ മണ്ഡൂകാകാരാഃ|

14 Denn sie sind die Geister von Dämonen, welche Zeichen tun, welche ausgehen zu den Königen des Landes und des ganzen Erdkreises, sie zu versammeln zum Kriege auf jenen großen Tag Gottes, des Allmächtigen!

ത ആശ്ചര്യ്യകർമ്മകാരിണോ ഭൂതാനാമ് ആത്മാനഃ സന്തി സർവ്വശക്തിമത ഈശ്വരസ്യ മഹാദിനേ യേന യുദ്ധേന ഭവിതവ്യം തത്കൃതേ കൃത്സ്രജഗതോ രാജ്ഞാഃ സംഗ്രഹീതും തേഷാം സന്നിധിം നിർഗച്ഛന്തി|

15 Siehe, Ich komme wie ein Dieb! Selig, wer da wacht und seine Kleider hält, daß er nicht nackend wandle, und man seine Blöße sehe.

അപരമ് ഇബ്രിഭാഷയാ ഹർമ്മഗിദ്ദോനാമകസ്ഥനേ തേ സങ്ഗൃഹീതാഃ|

16 Und sie versammelten sie an den Ort, der heißt auf hebräisch Harmageddon.

പശ്യാഹം ചൈരവദ് ആഗച്ഛാമി യോ ജനഃ പ്രബുദ്ധസ്തിഷ്ഠതി യഥാ ച നഗ്നഃ സൻ ന പര്യ്യടതി തസ്യ ലജ്ജാ ച യഥാ ദൃശ്യാ ന ഭവതി തഥാ സ്വവാസാംസി രക്ഷതി സ ധന്യഃ|

17 Und der siebente Engel goß seine Schale in die Luft aus. Und es ging eine große Stimme von dem Tempel des Himmels, vom Throne aus und sprach: Es ist geschehen!

തതഃ പരം സപ്തമോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വമ് ആകാശേ ഽസ്രാവയത് തേന സ്വർഗീയമന്ദിരമധ്യസ്ഥസിംഹാസനാത് മഹാരവോ ഽയം നിർഗതഃ സമാപ്തിരഭവദിതി|

18 Und es geschahen Blitze und Stimmen und Donner, und ein so großes Erdbeben, desgleichen nicht gewesen ist, seit Menschen geworden auf Erden, ein solches Erdbeben also groß.

തദനന്തരം തഡിതോ രവാഃ സ്തനിതാനി ചാഭവൻ, യസ്മിൻ കാലേ ച പൃഥിവ്യാം മനുഷ്യാഃ സൃഷ്ടാസ്തമ് ആരഭ്യ യാദൃങ്മഹാഭൂമികമ്പഃ കദാപി നാഭവത് താദൃഗ് ഭൂകമ്പോ ഽഭവത്|

19 Und die große Stadt wurde zu drei Teilen, und es fielen die Städte der Völkerschaften. Und Babylon, der großen, ward gedacht vor Gott, ihr zu geben den Kelch des Weins des Grimmes Seines Zorns.

തദാനീം മഹാനഗരീ ത്രിഖണ്ഡാ ജാതാ ഭിന്നജാതീയാനാം നഗരാണി ച ന്യപതൻ മഹാബാബിൽ ചേശ്വരേണ സ്വകീയപ്രചണ്ഡകോപമദിരാപാത്രദാനാർഥം സംസ്മൃതാ|

20 Und jegliche Insel floh, und Berge wurden nicht mehr gefunden.

ദ്വീപാശ്ച പലായിതാ ഗിരയശ്ചാന്തഹിതാഃ|

21 Und großer Hagel, wie zentnerschwer, fiel aus dem Himmel auf die Menschen. Und die Menschen lästerten Gott ob der Plage des Hagels, weil sehr groß war seine Plage.

ഗഗനമണ്ഡലാച്ച മനുഷ്യാണാമ് ഉപര്യ്യേകൈകദ്രോണപരിമിതശിലാനാം മഹാവൃഷ്ടിരഭവത് തച്ഛിലാവൃഷ്ടേഃ ക്ലേശാത് മനുഷ്യാ ഈശ്വരമ് അനിന്ദമ് യതസ്തജ്ജാതഃ ക്ലേശോ ഽതീവ മഹാൻ|