Johannes 12
1 Sechs Tage vor dem Pascha kam Jesus nun nach Bethanien, wo Lazarus war, der Verstorbene, den Er von den Toten auferweckt hatte.
നിസ്താരോത്സവാത് പൂർവ്വം ദിനഷട്കേ സ്ഥിതേ യീശു ര്യം പ്രമീതമ് ഇലിയാസരം ശ്മശാനാദ് ഉദസ്ഥാപരത് തസ്യ നിവാസസ്ഥാനം ബൈഥനിയാഗ്രാമമ് ആഗച്ഛത്|
2 Daselbst machten sie Ihm nun ein Abendmahl, und Martha diente, Lazarus aber war deren einer, die mit Ihm zu Tische waren.
തത്ര തദർഥം രജന്യാം ഭോജ്യേ കൃതേ മർഥാ പര്യ്യവേഷയദ് ഇലിയാസർ ച തസ്യ സങ്ഗിഭിഃ സാർദ്ധം ഭോജനാസന ഉപാവിശത്|
3 Da nahm Maria ein Pfund echter kostbarer Nardensalbe und salbte die Füße Jesu und trocknete Seine Füße mit ihren Haaren; das Haus aber ward erfüllt von dem Geruch der Salbe.
തദാ മരിയമ് അർദ്ധസേടകം ബഹുമൂല്യം ജടാമാംസീയം തൈലമ് ആനീയ യീശോശ്ചരണയോ ർമർദ്ദയിത്വാ നിജകേശ ർമാർഷ്ടുമ് ആരഭത; തദാ തൈലസ്യ പരിമലേന ഗൃഹമ് ആമോദിതമ് അഭവത്|
4 Da sagte einer von Seinen Jüngern, Judas, Simons Sohn, Iskariot, der Ihn hernach verriet:
യഃ ശിമോനഃ പുത്ര രിഷ്കരിയോതീയോ യിഹൂദാനാമാ യീശും പരകരേഷു സമർപയിഷ്യതി സ ശിഷ്യസ്തദാ കഥിതവാൻ,
5 Warum hat man diese Salbe nicht verkauft um dreihundert Denare und den Armen gegeben?
ഏതത്തൈലം ത്രിഭിഃ ശതൈ ർമുദ്രാപദൈ ർവിക്രീതം സദ് ദരിദ്രേഭ്യഃ കുതോ നാദീയത?
6 Dies sagte er aber, nicht weil er sich um die Armen kümmerte, sondern weil er ein Dieb war und den Beutel hatte, und trug, was eingelegt ward.
സ ദരിദ്രലോകാർഥമ് അചിന്തയദ് ഇതി ന, കിന്തു സ ചൗര ഏവം തന്നികടേ മുദ്രാസമ്പുടകസ്ഥിത്യാ തന്മധ്യേ യദതിഷ്ഠത് തദപാഹരത് തസ്മാത് കാരണാദ് ഇമാം കഥാമകഥയത്|
7 Jesus sagte nun: Lasse sie! Sie hat es für den Tage Meines Begräbnisses behalten;
തദാ യീശുരകഥയദ് ഏനാം മാ വാരയ സാ മമ ശ്മശാനസ്ഥാപനദിനാർഥം തദരക്ഷയത്|
8 Denn die Armen habt ihr allezeit bei euch, Mich aber habt ihr nicht allezeit.
ദരിദ്രാ യുഷ്മാകം സന്നിധൗ സർവ്വദാ തിഷ്ഠന്തി കിന്ത്വഹം സർവ്വദാ യുഷ്മാകം സന്നിധൗ ന തിഷ്ഠാമി|
9 Da erfuhr viel Volks der Juden, daß Er daselbst war, und sie kamen, nicht um Jesus willen allein, sondern auch, daß sie Lazarus sähen, den Er von den Toten auferweckt hatte.
തതഃ പരം യീശുസ്തത്രാസ്തീതി വാർത്താം ശ്രുത്വാ ബഹവോ യിഹൂദീയാസ്തം ശ്മശാനാദുത്ഥാപിതമ് ഇലിയാസരഞ്ച ദ്രഷ്ടും തത് സ്ഥാനമ് ആഗച്ഛന|
10 Die Hohenpriester aber berieten sich, daß sie auch den Lazarus töteten;
തദാ പ്രധാനയാജകാസ്തമ് ഇലിയാസരമപി സംഹർത്തുമ് അമന്ത്രയൻ;
11 Weil viele der Juden um Seinetwillen hingingen und an Jesus glaubten.
യതസ്തേന ബഹവോ യിഹൂദീയാ ഗത്വാ യീശൗ വ്യശ്വസൻ|
12 Am folgenden Tage, da viel Volk, das zum Feste gekommen war, hörte, daß Jesus nach Jerusalem komme;
അനന്തരം യീശു ര്യിരൂശാലമ് നഗരമ് ആഗച്ഛതീതി വാർത്താം ശ്രുത്വാ പരേഽഹനി ഉത്സവാഗതാ ബഹവോ ലോകാഃ
13 Nahmen sie Zweige von Palmen und gingen hinaus Ihm entgegen und schrien: Hosianna! Gesegnet sei, der da kommt im Namen des Herrn! der König Israels!
ഖർജ്ജൂരപത്രാദ്യാനീയ തം സാക്ഷാത് കർത്തും ബഹിരാഗത്യ ജയ ജയേതി വാചം പ്രോച്ചൈ ർവക്തുമ് ആരഭന്ത, ഇസ്രായേലോ യോ രാജാ പരമേശ്വരസ്യ നാമ്നാഗച്ഛതി സ ധന്യഃ|
14 Jesus aber fand ein Eselein, und saß darauf, wie geschrieben ist:
തദാ "ഹേ സിയോനഃ കന്യേ മാ ഭൈഷീഃ പശ്യായം തവ രാജാ ഗർദ്ദഭശാവകമ് ആരുഹ്യാഗച്ഛതി"
15 Fürchte dich nicht, Tochter Zion! Siehe, dein König kommt, sitzend auf einem Eselfüllen!
ഇതി ശാസ്ത്രീയവചനാനുസാരേണ യീശുരേകം യുവഗർദ്ദഭം പ്രാപ്യ തദുപര്യ്യാരോഹത്|
16 Solches erkannten Seine Jünger zuerst nicht; als Jesus aber verherrlicht war, da dachten sie daran, daß solches über Ihn geschrieben war, und sie solches Ihm getan hatten.
അസ്യാഃ ഘടനായാസ്താത്പര്യ്യം ശിഷ്യാഃ പ്രഥമം നാബുധ്യന്ത, കിന്തു യീശൗ മഹിമാനം പ്രാപ്തേ സതി വാക്യമിദം തസ്മിന അകഥ്യത ലോകാശ്ച തമ്പ്രതീത്ഥമ് അകുർവ്വൻ ഇതി തേ സ്മൃതവന്തഃ|
17 Das Gedränge nun, das mit Ihm war, zeugte, daß Er Lazarus aus der Gruft gerufen und ihn von den Toten auferweckt habe.
സ ഇലിയാസരം ശ്മശാനാദ് ആഗന്തുമ് ആഹ്വതവാൻ ശ്മശാനാഞ്ച ഉദസ്ഥാപയദ് യേ യേ ലോകാസ്തത്കർമ്യ സാക്ഷാദ് അപശ്യൻ തേ പ്രമാണം ദാതുമ് ആരഭന്ത|
18 Darum ging Ihm auch das Gedränge entgegen, da sie hörten, Er hätte solches Zeichen getan.
സ ഏതാദൃശമ് അദ്ഭുതം കർമ്മകരോത് തസ്യ ജനശ്രുതേ ർലോകാസ്തം സാക്ഷാത് കർത്തുമ് ആഗച്ഛൻ|
19 Die Pharisäer sprachen nun untereinander: Da schauet ihr, daß nichts nützet; siehe, die Welt geht Ihm nach!
തതഃ ഫിരൂശിനഃ പരസ്പരം വക്തുമ് ആരഭന്ത യുഷ്മാകം സർവ്വാശ്ചേഷ്ടാ വൃഥാ ജാതാഃ, ഇതി കിം യൂയം ന ബുധ്യധ്വേ? പശ്യത സർവ്വേ ലോകാസ്തസ്യ പശ്ചാദ്വർത്തിനോഭവൻ|
20 Es waren aber etliche Griechen aus denen, die hinaufkamen, um am Feste anzubeten;
ഭജനം കർത്തുമ് ഉത്സവാഗതാനാം ലോകാനാം കതിപയാ ജനാ അന്യദേശീയാ ആസൻ,
21 Diese nun kamen zu Philippus von Bethsaida in Galiläa, und baten ihn und sprachen: Herr, wir wollten Jesus sehen.
തേ ഗാലീലീയബൈത്സൈദാനിവാസിനഃ ഫിലിപസ്യ സമീപമ് ആഗത്യ വ്യാഹരൻ ഹേ മഹേച്ഛ വയം യീശും ദ്രഷ്ടുമ് ഇച്ഛാമഃ|
22 Philippus kommt und sagt es dem Andreas, und wiederum Andreas und Philippus sagen es Jesus.
തതഃ ഫിലിപോ ഗത്വാ ആന്ദ്രിയമ് അവദത് പശ്ചാദ് ആന്ദ്രിയഫിലിപൗ യീശവേ വാർത്താമ് അകഥയതാം|
23 Jesus aber antwortete ihnen und sagte: Die Stunde ist gekommen, daß des Menschen Sohn verherrlicht werde.
തദാ യീശുഃ പ്രത്യുദിതവാൻ മാനവസുതസ്യ മഹിമപ്രാപ്തിസമയ ഉപസ്ഥിതഃ|
24 Wahrlich, wahrlich, Ich sage euch: Es sei denn, daß das Weizenkorn in die Erde fällt und stirbt, bleibt es allein; so es aber stirbt, so trägt es viele Frucht.
അഹം യുഷ്മാനതിയഥാർഥം വദാമി, ധാന്യബീജം മൃത്തികായാം പതിത്വാ യദി ന മൃയതേ തർഹ്യേകാകീ തിഷ്ഠതി കിന്തു യദി മൃയതേ തർഹി ബഹുഗുണം ഫലം ഫലതി|
25 Wer sein Leben lieb hat, der verliert es; und wer sein Leben haßt in dieser Welt, der wird es bewahren zum ewigen Leben. (aiōnios g166)
യോ ജനേ നിജപ്രാണാൻ പ്രിയാൻ ജാനാതി സ താൻ ഹാരയിഷ്യതി കിന്തു യേ ജന ഇഹലോകേ നിജപ്രാണാൻ അപ്രിയാൻ ജാനാതി സേനന്തായുഃ പ്രാപ്തും താൻ രക്ഷിഷ്യതി| (aiōnios g166)
26 Wer Mir dienen will, der folge Mir nach, und wo Ich bin, da soll Mein Diener auch sein; und wenn einer Mir dient, so wird ihn der Vater ehren.
കശ്ചിദ് യദി മമ സേവകോ ഭവിതും വാഞ്ഛതി തർഹി സ മമ പശ്ചാദ്ഗാമീ ഭവതു, തസ്മാദ് അഹം യത്ര തിഷ്ഠാമി മമ സേവകേപി തത്ര സ്ഥാസ്യതി; യോ ജനോ മാം സേവതേ മമ പിതാപി തം സമ്മംസ്യതേ|
27 Jetzt ist Meine Seele erschüttert. Und was soll Ich sagen? Vater, rette Mich aus dieser Stunde! Aber dafür bin Ich in diese Stunde gekommen.
സാമ്പ്രതം മമ പ്രാണാ വ്യാകുലാ ഭവന്തി, തസ്മാദ് ഹേ പിതര ഏതസ്മാത് സമയാൻ മാം രക്ഷ, ഇത്യഹം കിം പ്രാർഥയിഷ്യേ? കിന്ത്വഹമ് ഏതത്സമയാർഥമ് അവതീർണവാൻ|
28 Vater, verherrliche Deinen Namen! Da kam eine Stimme aus dem Himmel: Ich habe ihn verherrlicht und werde ihn abermals verherrlichen.
ഹേ പിത: സ്വനാമ്നോ മഹിമാനം പ്രകാശയ; തനൈവ സ്വനാമ്നോ മഹിമാനമ് അഹം പ്രാകാശയം പുനരപി പ്രകാശയിഷ്യാമി, ഏഷാ ഗഗണീയാ വാണീ തസ്മിൻ സമയേഽജായത|
29 Das Gedränge nun, das da stand und es hörte, sagte: Es ward ein Donner. Andere sagten: Ein Engel hat mit Ihm geredet.
തച്ശ്രുത്വാ സമീപസ്ഥലോകാനാം കേചിദ് അവദൻ മേഘോഽഗർജീത്, കേചിദ് അവദൻ സ്വർഗീയദൂതോഽനേന സഹ കഥാമചകഥത്|
30 Jesus antwortete und sprach: Nicht um Meinetwillen ist diese Stimme geschehen, sondern um euretwillen.
തദാ യീശുഃ പ്രത്യവാദീത്, മദർഥം ശബ്ദോയം നാഭൂത് യുഷ്മദർഥമേവാഭൂത്|
31 Jetzt ist das Gericht dieser Welt. Jetzt wird der Fürst dieser Welt hinausgestoßen werden.
അധുനാ ജഗതോസ്യ വിചാര: സമ്പത്സ്യതേ, അധുനാസ്യ ജഗത: പതീ രാജ്യാത് ച്യോഷ്യതി|
32 Und Ich, wenn Ich erhöht werde von der Erde, werde alle zu Mir ziehen.
യദ്യഈ പൃഥിവ്യാ ഊർദ്വ്വേ പ്രോത്ഥാപിതോസ്മി തർഹി സർവ്വാൻ മാനവാൻ സ്വസമീപമ് ആകർഷിഷ്യാമി|
33 Dies sagte Er aber, indem Er anzeigte, welches Todes Er sterben würde.
കഥം തസ്യ മൃതി ർഭവിഷ്യതി, ഏതദ് ബോധയിതും സ ഇമാം കഥാമ് അകഥയത്|
34 Da antwortete Ihm des Gedränge: Wir haben aus dem Gesetz gehört, daß Christus in Ewigkeit bleibt. Und wie sagst Du, daß des Menschen Sohn erhöht werden muß? Wer ist dieser Menschensohn? (aiōn g165)
തദാ ലോകാ അകഥയൻ സോഭിഷിക്തഃ സർവ്വദാ തിഷ്ഠതീതി വ്യവസ്ഥാഗ്രന്ഥേ ശ്രുതമ് അസ്മാഭിഃ, തർഹി മനുഷ്യപുത്രഃ പ്രോത്ഥാപിതോ ഭവിഷ്യതീതി വാക്യം കഥം വദസി? മനുഷ്യപുത്രോയം കഃ? (aiōn g165)
35 Jesus sprach nun zu ihnen: Noch eine kleine Zeit ist das Licht bei euch. Wandelt, solange ihr das Licht habt, daß euch die Finsternis nicht überfalle. Und wer in der Finsternis wandelt, der weiß nicht, wohin er geht.
തദാ യീശുരകഥായദ് യുഷ്മാഭിഃ സാർദ്ധമ് അൽപദിനാനി ജ്യോതിരാസ്തേ, യഥാ യുഷ്മാൻ അന്ധകാരോ നാച്ഛാദയതി തദർഥം യാവത്കാലം യുഷ്മാഭിഃ സാർദ്ധം ജ്യോതിസ്തിഷ്ഠതി താവത്കാലം ഗച്ഛത; യോ ജനോഽന്ധകാരേ ഗച്ഛതി സ കുത്ര യാതീതി ന ജാനാതി|
36 Solange ihr das Licht habt, glaubt an das Licht, auf daß ihr Söhne des Lichtes werdet. Solches redete Jesus, und ging weg und verbarg Sich vor ihnen.
അതഏവ യാവത്കാലം യുഷ്മാകം നികടേ ജ്യോതിരാസ്തേ താവത്കാലം ജ്യോതീരൂപസന്താനാ ഭവിതും ജ്യോതിഷി വിശ്വസിത; ഇമാം കഥാം കഥയിത്വാ യീശുഃ പ്രസ്ഥായ തേഭ്യഃ സ്വം ഗുപ്തവാൻ|
37 Obgleich Er aber so viel Zeichen vor ihnen getan, glaubten sie doch nicht an Ihn.
യദ്യപി യീശുസ്തേഷാം സമക്ഷമ് ഏതാവദാശ്ചര്യ്യകർമ്മാണി കൃതവാൻ തഥാപി തേ തസ്മിൻ ന വ്യശ്വസൻ|
38 Auf daß das Wort des Propheten Jesajas erfüllt werde, das er sagte: Herr, wer hat unserer Rede geglaubt? Und wem ist des Herrn Arm geoffenbart worden?
അതഏവ കഃ പ്രത്യേതി സുസംവാദം പരേശാസ്മത് പ്രചാരിതം? പ്രകാശതേ പരേശസ്യ ഹസ്തഃ കസ്യ ച സന്നിധൗ? യിശയിയഭവിഷ്യദ്വാദിനാ യദേതദ് വാക്യമുക്തം തത് സഫലമ് അഭവത്|
39 Deshalb konnten sie nicht glauben, weil Jesajas abermals sagte:
തേ പ്രത്യേതും നാശൻകുവൻ തസ്മിൻ യിശയിയഭവിഷ്യദ്വാദി പുനരവാദീദ്,
40 Er hat geblendet ihre Augen, und ihr Herz verstockt, daß sie nicht sehen mit den Augen und mit dem Herzen begreifen und umkehren, und Ich sie gesund mache.
യദാ, "തേ നയനൈ ർന പശ്യന്തി ബുദ്ധിഭിശ്ച ന ബുധ്യന്തേ തൈ ർമനഃസു പരിവർത്തിതേഷു ച താനഹം യഥാ സ്വസ്ഥാൻ ന കരോമി തഥാ സ തേഷാം ലോചനാന്യന്ധാനി കൃത്വാ തേഷാമന്തഃകരണാനി ഗാഢാനി കരിഷ്യതി| "
41 Solches sagte Jesajas, als er Seine Herrlichkeit sah und von Ihm redete.
യിശയിയോ യദാ യീശോ ർമഹിമാനം വിലോക്യ തസ്മിൻ കഥാമകഥയത് തദാ ഭവിഷ്യദ്വാക്യമ് ഈദൃശം പ്രകാശയത്|
42 Gleichwohl glaubten auch der Obersten viele an Ihn, bekannten es aber nicht, um der Pharisäer willen, auf daß sie nicht aus der Synagoge gestoßen würden.
തഥാപ്യധിപതിനാം ബഹവസ്തസ്മിൻ പ്രത്യായൻ| കിന്തു ഫിരൂശിനസ്താൻ ഭജനഗൃഹാദ് ദൂരീകുർവ്വന്തീതി ഭയാത് തേ തം ന സ്വീകൃതവന്തഃ|
43 Denn sie liebten die Ehre der Menschen mehr, denn die Ehre Gottes.
യത ഈശ്വരസ്യ പ്രശംസാതോ മാനവാനാം പ്രശംസായാം തേഽപ്രിയന്ത|
44 Jesus aber schrie und sprach: Wer an Mich glaubt, glaubt nicht an Mich, sondern an Den, Der Mich gesandt hat.
തദാ യീശുരുച്ചൈഃകാരമ് അകഥയദ് യോ ജനോ മയി വിശ്വസിതി സ കേവലേ മയി വിശ്വസിതീതി ന, സ മത്പ്രേരകേഽപി വിശ്വസിതി|
45 Und wer Mich schaut, der schaut Den, Der Mich gesandt hat.
യോ ജനോ മാം പശ്യതി സ മത്പ്രേരകമപി പശ്യതി|
46 Ich bin ein Licht in die Welt gekommen, auf daß alle, die an Mich glauben, nicht in der Finsternis bleiben.
യോ ജനോ മാം പ്രത്യേതി സ യഥാന്ധകാരേ ന തിഷ്ഠതി തദർഥമ് അഹം ജ്യോതിഃസ്വരൂപോ ഭൂത്വാ ജഗത്യസ്മിൻ അവതീർണവാൻ|
47 Und wenn einer Meine Reden hört, und nicht glaubt, richte Ich ihn nicht; denn Ich bin nicht gekommen, daß Ich die Welt richte, sondern daß Ich die Welt rette.
മമ കഥാം ശ്രുത്വാ യദി കശ്ചിൻ ന വിശ്വസിതി തർഹി തമഹം ദോഷിണം ന കരോമി, യതോ ഹേതോ ർജഗതോ ജനാനാം ദോഷാൻ നിശ്ചിതാൻ കർത്തും നാഗത്യ താൻ പരിചാതുമ് ആഗതോസ്മി|
48 Wer Mich verwirft und Meine Reden nicht annimmt, der hat einen, der ihn richtet; das Wort, das Ich geredet habe, das wird ihn richten am letzten Tag.
യഃ കശ്ചിൻ മാം ന ശ്രദ്ധായ മമ കഥം ന ഗൃഹ്ലാതി, അന്യസ്തം ദോഷിണം കരിഷ്യതി വസ്തുതസ്തു യാം കഥാമഹമ് അചകഥം സാ കഥാ ചരമേഽൻഹി തം ദോഷിണം കരിഷ്യതി|
49 Denn Ich habe nicht von Mir Selber geredet, sondern der Vater, Der Mich gesandt, hat Selbst Mir ein Gebot gegeben, was Ich sagen und was Ich reden soll.
യതോ ഹേതോരഹം സ്വതഃ കിമപി ന കഥയാമി, കിം കിം മയാ കഥയിതവ്യം കിം സമുപദേഷ്ടവ്യഞ്ച ഇതി മത്പ്രേരയിതാ പിതാ മാമാജ്ഞാപയത്|
