Lukas 5
1 Es begab, sich aber, da sich das Volk zu ihm drang, zu hören das Wort Gottes, und er stund am See Genezareth
ಅನನ್ತರಂ ಯೀಶುರೇಕದಾ ಗಿನೇಷರಥ್ದಸ್ಯ ತೀರ ಉತ್ತಿಷ್ಠತಿ, ತದಾ ಲೋಕಾ ಈಶ್ವರೀಯಕಥಾಂ ಶ್ರೋತುಂ ತದುಪರಿ ಪ್ರಪತಿತಾಃ|
2 und sah zwei Schiffe am See stehen; die Fischer aber waren ausgetreten und wuschen ihre Netze;
ತದಾನೀಂ ಸ ಹ್ದಸ್ಯ ತೀರಸಮೀಪೇ ನೌದ್ವಯಂ ದದರ್ಶ ಕಿಞ್ಚ ಮತ್ಸ್ಯೋಪಜೀವಿನೋ ನಾವಂ ವಿಹಾಯ ಜಾಲಂ ಪ್ರಕ್ಷಾಲಯನ್ತಿ|
3 trat er in der Schiffe eines, welches Simons war, und bat ihn, daß er's ein wenig vom Lande führete. Und er setzte sich und lehrete das Volk aus dem Schiff.
ತತಸ್ತಯೋರ್ದ್ವಯೋ ರ್ಮಧ್ಯೇ ಶಿಮೋನೋ ನಾವಮಾರುಹ್ಯ ತೀರಾತ್ ಕಿಞ್ಚಿದ್ದೂರಂ ಯಾತುಂ ತಸ್ಮಿನ್ ವಿನಯಂ ಕೃತ್ವಾ ನೌಕಾಯಾಮುಪವಿಶ್ಯ ಲೋಕಾನ್ ಪ್ರೋಪದಿಷ್ಟವಾನ್|
4 Und als er hatte aufgehört zu reden, sprach er zu Simon: Fahre auf die Höhe und werfet eure Netze aus, daß ihr einen Zug tut.
ಪಶ್ಚಾತ್ ತಂ ಪ್ರಸ್ತಾವಂ ಸಮಾಪ್ಯ ಸ ಶಿಮೋನಂ ವ್ಯಾಜಹಾರ, ಗಭೀರಂ ಜಲಂ ಗತ್ವಾ ಮತ್ಸ್ಯಾನ್ ಧರ್ತ್ತುಂ ಜಾಲಂ ನಿಕ್ಷಿಪ|
5 Und Simon antwortete und sprach zu ihm: Meister, wir haben die ganze Nacht gearbeitet und nichts gefangen; aber auf dein Wort will ich das Netz auswerfen.
ತತಃ ಶಿಮೋನ ಬಭಾಷೇ, ಹೇ ಗುರೋ ಯದ್ಯಪಿ ವಯಂ ಕೃತ್ಸ್ನಾಂ ಯಾಮಿನೀಂ ಪರಿಶ್ರಮ್ಯ ಮತ್ಸ್ಯೈಕಮಪಿ ನ ಪ್ರಾಪ್ತಾಸ್ತಥಾಪಿ ಭವತೋ ನಿದೇಶತೋ ಜಾಲಂ ಕ್ಷಿಪಾಮಃ|
6 Und da sie das taten, beschlossen sie eine große Menge Fische; und ihr Netz zerriß.
ಅಥ ಜಾಲೇ ಕ್ಷಿಪ್ತೇ ಬಹುಮತ್ಸ್ಯಪತನಾದ್ ಆನಾಯಃ ಪ್ರಚ್ಛಿನ್ನಃ|
7 Und sie winkten ihren Gesellen, die im andern Schiff waren, daß sie kämen und hülfen ihnen ziehen. Und sie kamen und fülleten beide Schiffe voll, also daß sie sanken.
ತಸ್ಮಾದ್ ಉಪಕರ್ತ್ತುಮ್ ಅನ್ಯನೌಸ್ಥಾನ್ ಸಙ್ಗಿನ ಆಯಾತುಮ್ ಇಙ್ಗಿತೇನ ಸಮಾಹ್ವಯನ್ ತತಸ್ತ ಆಗತ್ಯ ಮತ್ಸ್ಯೈ ರ್ನೌದ್ವಯಂ ಪ್ರಪೂರಯಾಮಾಸು ರ್ಯೈ ರ್ನೌದ್ವಯಂ ಪ್ರಮಗ್ನಮ್|
8 Da das Simon Petrus sah, fiel er Jesu zu den Knieen und sprach: HERR, gehe von mir hinaus; ich bin ein sündiger Mensch.
ತದಾ ಶಿಮೋನ್ಪಿತರಸ್ತದ್ ವಿಲೋಕ್ಯ ಯೀಶೋಶ್ಚರಣಯೋಃ ಪತಿತ್ವಾ, ಹೇ ಪ್ರಭೋಹಂ ಪಾಪೀ ನರೋ ಮಮ ನಿಕಟಾದ್ ಭವಾನ್ ಯಾತು, ಇತಿ ಕಥಿತವಾನ್|
9 Denn es war ihn ein Schrecken ankommen und alle, die mit ihm waren, über diesen Fischzug, den sie miteinander getan hatten;
ಯತೋ ಜಾಲೇ ಪತಿತಾನಾಂ ಮತ್ಸ್ಯಾನಾಂ ಯೂಥಾತ್ ಶಿಮೋನ್ ತತ್ಸಙ್ಗಿನಶ್ಚ ಚಮತ್ಕೃತವನ್ತಃ; ಶಿಮೋನಃ ಸಹಕಾರಿಣೌ ಸಿವದೇಃ ಪುತ್ರೌ ಯಾಕೂಬ್ ಯೋಹನ್ ಚೇಮೌ ತಾದೃಶೌ ಬಭೂವತುಃ|
10 desselbigengleichen auch Jakobus und Johannes, die Söhne des Zebedäus, Simons Gesellen. Und Jesus sprach zu Simon: Fürchte dich nicht; denn von nun an wirst du Menschen fangen.
ತದಾ ಯೀಶುಃ ಶಿಮೋನಂ ಜಗಾದ ಮಾ ಭೈಷೀರದ್ಯಾರಭ್ಯ ತ್ವಂ ಮನುಷ್ಯಧರೋ ಭವಿಷ್ಯಸಿ|
11 Und sie führeten die Schiffe zu Lande und verließen alles und folgeten ihm nach.
ಅನನ್ತರಂ ಸರ್ವ್ವಾಸು ನೌಸು ತೀರಮ್ ಆನೀತಾಸು ತೇ ಸರ್ವ್ವಾನ್ ಪರಿತ್ಯಜ್ಯ ತಸ್ಯ ಪಶ್ಚಾದ್ಗಾಮಿನೋ ಬಭೂವುಃ|
12 Und es begab sich, da er in einer Stadt war, siehe, da war ein Mann voll Aussatzes. Da der Jesum sah, fiel er auf sein Angesicht und bat ihn und sprach: HERR, willst du, so kannst du mich reinigen.
ತತಃ ಪರಂ ಯೀಶೌ ಕಸ್ಮಿಂಶ್ಚಿತ್ ಪುರೇ ತಿಷ್ಠತಿ ಜನ ಏಕಃ ಸರ್ವ್ವಾಙ್ಗಕುಷ್ಠಸ್ತಂ ವಿಲೋಕ್ಯ ತಸ್ಯ ಸಮೀಪೇ ನ್ಯುಬ್ಜಃ ಪತಿತ್ವಾ ಸವಿನಯಂ ವಕ್ತುಮಾರೇಭೇ, ಹೇ ಪ್ರಭೋ ಯದಿ ಭವಾನಿಚ್ಛತಿ ತರ್ಹಿ ಮಾಂ ಪರಿಷ್ಕರ್ತ್ತುಂ ಶಕ್ನೋತಿ|
13 Und er streckte die Hand aus und rührete ihn an und sprach: Ich will's tun; sei gereiniget! Und alsbald ging der Aussatz von ihm.
ತದಾನೀಂ ಸ ಪಾಣಿಂ ಪ್ರಸಾರ್ಯ್ಯ ತದಙ್ಗಂ ಸ್ಪೃಶನ್ ಬಭಾಷೇ ತ್ವಂ ಪರಿಷ್ಕ್ರಿಯಸ್ವೇತಿ ಮಮೇಚ್ಛಾಸ್ತಿ ತತಸ್ತತ್ಕ್ಷಣಂ ಸ ಕುಷ್ಠಾತ್ ಮುಕ್ತಃ|
14 Und er gebot ihm daß, er's niemand sagen sollte; sondern gehe hin und zeige dich dem Priester und opfere für deine Reinigung, wie Mose geboten hat, ihnen zum Zeugnis.
ಪಶ್ಚಾತ್ ಸ ತಮಾಜ್ಞಾಪಯಾಮಾಸ ಕಥಾಮಿಮಾಂ ಕಸ್ಮೈಚಿದ್ ಅಕಥಯಿತ್ವಾ ಯಾಜಕಸ್ಯ ಸಮೀಪಞ್ಚ ಗತ್ವಾ ಸ್ವಂ ದರ್ಶಯ, ಲೋಕೇಭ್ಯೋ ನಿಜಪರಿಷ್ಕೃತತ್ವಸ್ಯ ಪ್ರಮಾಣದಾನಾಯ ಮೂಸಾಜ್ಞಾನುಸಾರೇಣ ದ್ರವ್ಯಮುತ್ಮೃಜಸ್ವ ಚ|
15 Es kam aber die Sage von ihm je weiter aus; und kam viel Volks zusammen, daß sie höreten und durch ihn gesund würden von ihren Krankheiten.
ತಥಾಪಿ ಯೀಶೋಃ ಸುಖ್ಯಾತಿ ರ್ಬಹು ವ್ಯಾಪ್ತುಮಾರೇಭೇ ಕಿಞ್ಚ ತಸ್ಯ ಕಥಾಂ ಶ್ರೋತುಂ ಸ್ವೀಯರೋಗೇಭ್ಯೋ ಮೋಕ್ತುಞ್ಚ ಲೋಕಾ ಆಜಗ್ಮುಃ|
16 Er aber entwich in die Wüste und betete.
ಅಥ ಸ ಪ್ರಾನ್ತರಂ ಗತ್ವಾ ಪ್ರಾರ್ಥಯಾಞ್ಚಕ್ರೇ|
17 Und es begab, sich auf einen Tag, daß er lehrete, und saßen da die Pharisäer und Schriftgelehrten, die da kommen waren aus allen Märkten in Galiläa und Judäa und von Jerusalem. Und die Kraft des HERRN ging von ihm und half jedermann.
ಅಪರಞ್ಚ ಏಕದಾ ಯೀಶುರುಪದಿಶತಿ, ಏತರ್ಹಿ ಗಾಲೀಲ್ಯಿಹೂದಾಪ್ರದೇಶಯೋಃ ಸರ್ವ್ವನಗರೇಭ್ಯೋ ಯಿರೂಶಾಲಮಶ್ಚ ಕಿಯನ್ತಃ ಫಿರೂಶಿಲೋಕಾ ವ್ಯವಸ್ಥಾಪಕಾಶ್ಚ ಸಮಾಗತ್ಯ ತದನ್ತಿಕೇ ಸಮುಪವಿವಿಶುಃ, ತಸ್ಮಿನ್ ಕಾಲೇ ಲೋಕಾನಾಮಾರೋಗ್ಯಕಾರಣಾತ್ ಪ್ರಭೋಃ ಪ್ರಭಾವಃ ಪ್ರಚಕಾಶೇ|
18 Und siehe, etliche Männer brachten einen Menschen auf einem Bette, der war gichtbrüchig; und sie suchten, wie sie ihn hineinbrächten und vor ihn legten.
ಪಶ್ಚಾತ್ ಕಿಯನ್ತೋ ಲೋಕಾ ಏಕಂ ಪಕ್ಷಾಘಾತಿನಂ ಖಟ್ವಾಯಾಂ ನಿಧಾಯ ಯೀಶೋಃ ಸಮೀಪಮಾನೇತುಂ ಸಮ್ಮುಖೇ ಸ್ಥಾಪಯಿತುಞ್ಚ ವ್ಯಾಪ್ರಿಯನ್ತ|
19 Und da sie vor dem Volk nicht fanden, an welchem Ort sie ihn hineinbrächten, stiegen sie auf das Dach und ließen ihn durch die Ziegel hernieder mit dem Bettlein, mitten unter sie, vor Jesus.
ಕಿನ್ತು ಬಹುಜನನಿವಹಸಮ್ವಾಧಾತ್ ನ ಶಕ್ನುವನ್ತೋ ಗೃಹೋಪರಿ ಗತ್ವಾ ಗೃಹಪೃಷ್ಠಂ ಖನಿತ್ವಾ ತಂ ಪಕ್ಷಾಘಾತಿನಂ ಸಖಟ್ವಂ ಗೃಹಮಧ್ಯೇ ಯೀಶೋಃ ಸಮ್ಮುಖೇ ಽವರೋಹಯಾಮಾಸುಃ|
20 Und da er ihren Glauben sah, sprach er zu ihm: Mensch, deine Sünden sind dir vergeben.
ತದಾ ಯೀಶುಸ್ತೇಷಾಮ್ ಈದೃಶಂ ವಿಶ್ವಾಸಂ ವಿಲೋಕ್ಯ ತಂ ಪಕ್ಷಾಘಾತಿನಂ ವ್ಯಾಜಹಾರ, ಹೇ ಮಾನವ ತವ ಪಾಪಮಕ್ಷಮ್ಯತ|
21 Und die Schriftgelehrten und Pharisäer fingen an zu denken und sprachen: Wer ist der, daß er Gotteslästerung redet? Wer kann Sünden vergeben denn allein Gott?
ತಸ್ಮಾದ್ ಅಧ್ಯಾಪಕಾಃ ಫಿರೂಶಿನಶ್ಚ ಚಿತ್ತೈರಿತ್ಥಂ ಪ್ರಚಿನ್ತಿತವನ್ತಃ, ಏಷ ಜನ ಈಶ್ವರಂ ನಿನ್ದತಿ ಕೋಯಂ? ಕೇವಲಮೀಶ್ವರಂ ವಿನಾ ಪಾಪಂ ಕ್ಷನ್ತುಂ ಕಃ ಶಕ್ನೋತಿ?
22 Da aber Jesus ihre Gedanken merkte, antwortete er und sprach zu ihnen: Was denket ihr in euren Herzen?
ತದಾ ಯೀಶುಸ್ತೇಷಾಮ್ ಇತ್ಥಂ ಚಿನ್ತನಂ ವಿದಿತ್ವಾ ತೇಭ್ಯೋಕಥಯದ್ ಯೂಯಂ ಮನೋಭಿಃ ಕುತೋ ವಿತರ್ಕಯಥ?
23 Welches ist leichter zu sagen: Dir sind deine Sünden vergeben? oder zu sagen: Stehe auf und wandle?
ತವ ಪಾಪಕ್ಷಮಾ ಜಾತಾ ಯದ್ವಾ ತ್ವಮುತ್ಥಾಯ ವ್ರಜ ಏತಯೋ ರ್ಮಧ್ಯೇ ಕಾ ಕಥಾ ಸುಕಥ್ಯಾ?
24 Auf daß ihr aber wisset, daß des Menschen Sohn Macht hat auf Erden Sünden zu vergeben, sprach er zu dem Gichtbrüchigen: Ich sage dir, stehe auf und hebe dein Bettlein auf; und gehe heim.
ಕಿನ್ತು ಪೃಥಿವ್ಯಾಂ ಪಾಪಂ ಕ್ಷನ್ತುಂ ಮಾನವಸುತಸ್ಯ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಮಸ್ತೀತಿ ಯಥಾ ಯೂಯಂ ಜ್ಞಾತುಂ ಶಕ್ನುಥ ತದರ್ಥಂ (ಸ ತಂ ಪಕ್ಷಾಘಾತಿನಂ ಜಗಾದ) ಉತ್ತಿಷ್ಠ ಸ್ವಶಯ್ಯಾಂ ಗೃಹೀತ್ವಾ ಗೃಹಂ ಯಾಹೀತಿ ತ್ವಾಮಾದಿಶಾಮಿ|
25 Und alsbald stund er auf vor ihren Augen und hub das Bettlein auf, darauf er gelegen war, und ging heim und preisete Gott.
ತಸ್ಮಾತ್ ಸ ತತ್ಕ್ಷಣಮ್ ಉತ್ಥಾಯ ಸರ್ವ್ವೇಷಾಂ ಸಾಕ್ಷಾತ್ ನಿಜಶಯನೀಯಂ ಗೃಹೀತ್ವಾ ಈಶ್ವರಂ ಧನ್ಯಂ ವದನ್ ನಿಜನಿವೇಶನಂ ಯಯೌ|
26 Und sie entsetzten sich alle und preiseten Gott und wurden voll Furcht und sprachen: Wir haben heute seltsame Dinge gesehen.
ತಸ್ಮಾತ್ ಸರ್ವ್ವೇ ವಿಸ್ಮಯ ಪ್ರಾಪ್ತಾ ಮನಃಸು ಭೀತಾಶ್ಚ ವಯಮದ್ಯಾಸಮ್ಭವಕಾರ್ಯ್ಯಾಣ್ಯದರ್ಶಾಮ ಇತ್ಯುಕ್ತ್ವಾ ಪರಮೇಶ್ವರಂ ಧನ್ಯಂ ಪ್ರೋದಿತಾಃ|
27 Und danach ging er aus und sah einen Zöllner mit Namen Levi am Zoll sitzen und sprach zu ihm: Folge mir nach!
ತತಃ ಪರಂ ಬಹಿರ್ಗಚ್ಛನ್ ಕರಸಞ್ಚಯಸ್ಥಾನೇ ಲೇವಿನಾಮಾನಂ ಕರಸಞ್ಚಾಯಕಂ ದೃಷ್ಟ್ವಾ ಯೀಶುಸ್ತಮಭಿದಧೇ ಮಮ ಪಶ್ಚಾದೇಹಿ|
28 Und er verließ alles, stund auf und folgete ihm nach.
ತಸ್ಮಾತ್ ಸ ತತ್ಕ್ಷಣಾತ್ ಸರ್ವ್ವಂ ಪರಿತ್ಯಜ್ಯ ತಸ್ಯ ಪಶ್ಚಾದಿಯಾಯ|
29 Und Levi richtete ihm ein groß Mahl zu in seinem Hause; und viel Zöllner und andere saßen mit ihm zu Tisch.
ಅನನ್ತರಂ ಲೇವಿ ರ್ನಿಜಗೃಹೇ ತದರ್ಥಂ ಮಹಾಭೋಜ್ಯಂ ಚಕಾರ, ತದಾ ತೈಃ ಸಹಾನೇಕೇ ಕರಸಞ್ಚಾಯಿನಸ್ತದನ್ಯಲೋಕಾಶ್ಚ ಭೋಕ್ತುಮುಪವಿವಿಶುಃ|
30 Und die Schriftgelehrten und Pharisäer murreten wider seine Jünger und sprachen: Warum esset und trinket ihr mit den Zöllnern und Sündern?
ತಸ್ಮಾತ್ ಕಾರಣಾತ್ ಚಣ್ಡಾಲಾನಾಂ ಪಾಪಿಲೋಕಾನಾಞ್ಚ ಸಙ್ಗೇ ಯೂಯಂ ಕುತೋ ಭಂಗ್ಧ್ವೇ ಪಿವಥ ಚೇತಿ ಕಥಾಂ ಕಥಯಿತ್ವಾ ಫಿರೂಶಿನೋಽಧ್ಯಾಪಕಾಶ್ಚ ತಸ್ಯ ಶಿಷ್ಯೈಃ ಸಹ ವಾಗ್ಯುದ್ಧಂ ಕರ್ತ್ತುಮಾರೇಭಿರೇ|
31 Und Jesus antwortete und sprach zu ihnen: Die Gesunden bedürfen des Arztes nicht, sondern die Kranken.
ತಸ್ಮಾದ್ ಯೀಶುಸ್ತಾನ್ ಪ್ರತ್ಯವೋಚದ್ ಅರೋಗಲೋಕಾನಾಂ ಚಿಕಿತ್ಸಕೇನ ಪ್ರಯೋಜನಂ ನಾಸ್ತಿ ಕಿನ್ತು ಸರೋಗಾಣಾಮೇವ|
32 Ich bin kommen, zu rufen die Sünder zur Buße und nicht die Gerechten.
ಅಹಂ ಧಾರ್ಮ್ಮಿಕಾನ್ ಆಹ್ವಾತುಂ ನಾಗತೋಸ್ಮಿ ಕಿನ್ತು ಮನಃ ಪರಾವರ್ತ್ತಯಿತುಂ ಪಾಪಿನ ಏವ|
33 Sie aber sprachen zu ihm: Warum fasten Johannes Jünger so oft und beten so viel, desselbigengleichen der Pharisäer Jünger, aber deine Jünger essen und trinken?
ತತಸ್ತೇ ಪ್ರೋಚುಃ, ಯೋಹನಃ ಫಿರೂಶಿನಾಞ್ಚ ಶಿಷ್ಯಾ ವಾರಂವಾರಮ್ ಉಪವಸನ್ತಿ ಪ್ರಾರ್ಥಯನ್ತೇ ಚ ಕಿನ್ತು ತವ ಶಿಷ್ಯಾಃ ಕುತೋ ಭುಞ್ಜತೇ ಪಿವನ್ತಿ ಚ?
34 Er sprach aber zu ihnen: Ihr möget die Hochzeitleute nicht zum Fasten treiben, solange der Bräutigam bei ihnen ist.
ತದಾ ಸ ತಾನಾಚಖ್ಯೌ ವರೇ ಸಙ್ಗೇ ತಿಷ್ಠತಿ ವರಸ್ಯ ಸಖಿಗಣಂ ಕಿಮುಪವಾಸಯಿತುಂ ಶಕ್ನುಥ?
35 Es wird aber die Zeit kommen, daß der Bräutigam von ihnen genommen wird; dann werden sie fasten.
ಕಿನ್ತು ಯದಾ ತೇಷಾಂ ನಿಕಟಾದ್ ವರೋ ನೇಷ್ಯತೇ ತದಾ ತೇ ಸಮುಪವತ್ಸ್ಯನ್ತಿ|
36 Und er sagte zu ihnen ein Gleichnis: Niemand flicket einen Lappen vom neuen Kleid auf ein alt Kleid; wo anders, so reißt das neue, und der Lappen vom neuen reimet sich nicht auf das alte.
ಸೋಪರಮಪಿ ದೃಷ್ಟಾನ್ತಂ ಕಥಯಾಮ್ಬಭೂವ ಪುರಾತನವಸ್ತ್ರೇ ಕೋಪಿ ನುತನವಸ್ತ್ರಂ ನ ಸೀವ್ಯತಿ ಯತಸ್ತೇನ ಸೇವನೇನ ಜೀರ್ಣವಸ್ತ್ರಂ ಛಿದ್ಯತೇ, ನೂತನಪುರಾತನವಸ್ತ್ರಯೋ ರ್ಮೇಲಞ್ಚ ನ ಭವತಿ|
37 Und niemand fasset Most in alte Schläuche; wo anders, so zerreißet der Most die Schläuche und wird verschüttet, und die Schläuche kommen um.
ಪುರಾತನ್ಯಾಂ ಕುತ್ವಾಂ ಕೋಪಿ ನುತನಂ ದ್ರಾಕ್ಷಾರಸಂ ನ ನಿದಧಾತಿ, ಯತೋ ನವೀನದ್ರಾಕ್ಷಾರಸಸ್ಯ ತೇಜಸಾ ಪುರಾತನೀ ಕುತೂ ರ್ವಿದೀರ್ಯ್ಯತೇ ತತೋ ದ್ರಾಕ್ಷಾರಸಃ ಪತತಿ ಕುತೂಶ್ಚ ನಶ್ಯತಿ|
38 Sondern den Most soll man in neue Schläuche fassen, so werden sie beide behalten.
ತತೋ ಹೇತೋ ರ್ನೂತನ್ಯಾಂ ಕುತ್ವಾಂ ನವೀನದ್ರಾಕ್ಷಾರಸಃ ನಿಧಾತವ್ಯಸ್ತೇನೋಭಯಸ್ಯ ರಕ್ಷಾ ಭವತಿ|
39 Und niemand ist, der vom alten trinkt und wolle bald des neuen; denn er spricht: Der alte ist milder.
ಅಪರಞ್ಚ ಪುರಾತನಂ ದ್ರಾಕ್ಷಾರಸಂ ಪೀತ್ವಾ ಕೋಪಿ ನೂತನಂ ನ ವಾಞ್ಛತಿ, ಯತಃ ಸ ವಕ್ತಿ ನೂತನಾತ್ ಪುರಾತನಮ್ ಪ್ರಶಸ್ತಮ್|
