Hohelied 7

1 Wie schön sind deine Füße in den Schuhen, du Tochter eines Edlen! Die Wölbungen deiner Hüften sind wie Halsgeschmeide, das Werk von Künstlerhänden,

Че фрумоасе ыць сунт пичоареле ын ынкэлцэминтя та, фатэ де домн! Марӂиниле ротунде але коапсей тале сунт ка ниште лэнцишоаре де пус ла гыт, лукрате де мыниле унуй мештер искусит.

2 dein Schoß ein gerundetes Becken, dem der Mischwein nicht fehlen darf, dein Leib ein Weizenhaufen, mit Lilien umsteckt,

Пынтечеле тэу есте ун пахар ротунд, де унде ну липсеште винул мироситор; трупул тэу есте ун сноп де грыу, ынчинс ку кринь.

3 deine Brüste wie zwei Rehkälbchen, Gazellenzwillinge.

Амындоуэ цыцеле тале сунт ка дой пуй де черб, ка ӂемений уней кэприоаре.

4 Dein Hals ist wie der Elfenbeinturm, deine Augen Teiche zu Hesbon am Thore Bathrabbim, deine Nase wie der Libanonturm der gen Damaskus schaut.

Гытул тэу есте ка ун турн де филдеш; окий тэй сунт ка язуриле Хесбонулуй, де лынгэ Поарта Бат-Рабим; насул тэу есте ка турнул Либанулуй, каре привеште спре Дамаск.

5 Dein Haupt auf dir gleicht dem Karmel, und deines Hauptes Haar dem Purpur, - ein König gefesselt durch die Locken!

Капул тэу есте кум е Кармелул ши пэрул капулуй тэу есте ка пурпура ымпэрэтяскэ: пынэ ши ун ымпэрат ар фи ынлэнцуит де плетеле тале!…

6 Wie schön und wie lieblich bist du, o Liebe, unter den Wonnen!

Че фрумоасэ ши че плэкутэ ешть ту, юбито, ын мижлокул десфэтэрилор!

7 Dein Wuchs da gleicht der Palme und deine Brüste den Trauben.

Статура та есте ка финикул ши цыцеле тале ка ниште стругурь.

8 Ich denke, die Palme muß ich ersteigen, ihre Zweige ergreifen. Möchten doch deine Brüste den Trauben am Weinstocke gleichen, und deiner Nase Duft den Äpfeln,

Ымь зик: „Мэ вой суи ын финик ши-й вой апука крэчиле!” Атунч, цыцеле тале вор фи ка стругурий дин вие, миросул суфлэрий тале, ка ал мерелор.

9 und dein Gaumen dem besten Wein, der meinem Geliebten glatt hinunterfließt, über Lippen und Zähne gleitend.

Ши гура та тоарнэ ун вин алес, каре курӂе лин, ка рэспунс ла дезмердэриле меле, ши алунекэ пе бузеле ноастре кынд адормим! –

10 Ich gehöre meinem Geliebten, und nach mir steht sein Verlangen.

Еу сунт а юбитулуй меу, ши ел дореште де мине.

11 Komm, mein Geliebter, laß uns hinausgehen aufs Feld, unter den Cyprusblumen weilen,

Вино, юбитуле, хайдем сэ ешим пе кымп, сэ мынем ноаптя ын сате!

12 wollen früh aufbrechen zu den Weinbergen, sehen, ob der Weinstock sproßte, die Blüte sich geöffnet hat, ob die Granaten blühen: dort will ich dir meine Liebe schenken!

Дис-де-диминяцэ не вом дуче ла вий сэ ведем дакэ а ынмугурит вия, дакэ с-а дескис флоаря ши дакэ ау ынфлорит родииле. Аколо ыць вой да драгостя мя.

13 Die Liebesäpfel verbreiten Duft, und an unseren Thüren sind allerlei köstliche Früchte; frische, auch alte, mein Geliebter, habe ich dir aufbewahrt.

Мандрагореле ышь рэспындеск миросул ши дясупра уший авем тот фелул де роаде буне, ной ши векь, пе каре пентру тине, юбитуле, ле-ам пэстрат.