Psalm 2

1 Warum toben die Völker, und sinnen die Nationen Vergebliches?

Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

2 Die Könige der Erde treten auf, und die Fürsten ratschlagen miteinanderwider Jahwe und seinen Gesalbten.

Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

3 “Laßt uns ihre Fesseln zerreißen und ihre Stricke von uns werfen!”

Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

4 Der im Himmel thronet, lacht; der Herr spottet ihrer.

Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

5 Dann redet er zu ihnen in seinem Zorn und in seinem Grimme schreckt er sie.

Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

6 “Habe doch ich meinen König eingesetzt auf dem Zion, meinem Heiligen Berge!”

Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

7 Laßt mich Kunde geben von einem Beschluß: Jahwe sprach zu mir: Du bist mein Sohn; ich habe dich heute gezeugt!

Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

8 Heische von mir, so will ich dir die Völker zum Erbe geben und die Enden der Erde zum Eigentum!

Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

9 Mit eisernem Stabe magst du sie zerschmettern, wie Töpfergefäß sie zertrümmern.

Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

10 Nun denn, ihr Könige, handelt klug! Laßt euch warnen, ihr Richter auf Erden!

Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

11 Dienet Jahwe voll Furcht und jubelt unter Zittern.

Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

12 Küsset den Sohn, damit er nicht zürne, und euer Weg euch ins Verderben führt. Denn leicht könnte sein Zorn entbrennen; wohl allen, die bei ihm Zuflucht suchen!

Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.