< Psalm 137 >

1 An den Strömen Babels, da saßen wir und weinten, indem wir Zions gedachten.
E bath aore mag Babulon ne wabet piny kendo ne waywak kane waparo Sayun.
2 An den Weiden, die dort waren, hingen wir unsere Zithern auf.
Ne wangʼawo thumbewa ewi omburi mane ni kanyo,
3 Denn dort begehrten, die uns gefangen geführt, Lieder von uns, und unsere Peiniger Fröhlichkeit: “Singt uns eines von den Zionsliedern!”
nimar joma ne omakowa nokwayowa wende kane wan kanyo, joma nesandowa nochunowa ni wawernegi wende mor; negiwachonwa niya, “Wernwauru achiel kuom wende Sayun!”
4 Wie könnten wir die Jahwe-Lieder singen auf dem Boden der Fremde!
Ere kaka wanyalo wero wende Jehova Nyasaye kapod wan e piny ma wendo?
5 Wenn ich deiner vergesse, Jerusalem, so schrumpfe meine Rechte ein.
Ka dipo ni wiya owil kodi, yaye Jerusalem, to mad lweta ma korachwich wiye wil gi tichne.
6 Es klebe meine Zunge an meinem Gaumen, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein!
Mad lewa moki e danda ka dipo ni ok apari, ka dipo ni ok aketo chunya kuomi, yaye Jerusalem, morna maduongʼ mogik.
7 Gedenke, Jahwe, den Edomitern, den Unglückstag Jerusalems, die da riefen: “Nieder damit, nieder damit bis auf den Grund in ihr!”
Parie gima ne jo-Edom otimo, yaye Jehova Nyasaye, parie gima negitimo chiengʼ mane Jerusalem opodho. Ne gikok matek niya, “Mukeuru ogoye piny. Mukeuru ogore piny gi mise mare duto!”
8 Tochter Babel, du Verwüsterin, wohl dem, der dir vergilt, was du uns angethan!
Yaye nyar Babulon, in mochanni kethruok, ngʼama nochuli kuom gima isetimonwa en jahawi,
9 Wohl dem, der deine zarten Kinder packt und schmettert an den Felsen.
ngʼat manomak nyithindi mayom mi gogi piny e lwendni en jahawi.

< Psalm 137 >