Job 7

1 Ein Kriegsdienst ist des Menschen Los auf Erden, den Tagen eines Löhners gleichen seine Lebenstage.

Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?

2 Gleich einem Sklaven, der nach Schatten lechzt, und wie ein Löhner, der seines Lohnes harrt,

Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;

3 so hab' ich Monde der Qual beschert erhalten, und Schmerzensnächte wurden mir zugezählt.

Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.

4 Wenn ich mich niederlege, spreche ich: “Wann werd' ich aufstehn?” Es dehnt sich der Abend, und übersatt werde ich des Umherwerfens bis zum Morgengrauen.

Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.

5 Mein Leib umkleidet sich mit Gewürm und erdiger Kruste, meine Haut vernarbt und wird wieder flüssig.

Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.

6 Meine Tage fliegen schneller als ein Weberschiff und schwinden hoffnungslos dahin.

Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.

7 Bedenke, daß mein Leben nur ein Hauch! Nie wieder schaut mein Auge Glück.

Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.

8 Das Auge, das mich sieht, wird mich nicht mehr schauen; deine Augen suchen mich, ich aber bin dahin.

Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.

9 Wie die Wolke schwindet und dahingeht, so kehrt nicht wieder, wer zur Unterwelt hinabstieg. (Sheol h7585)

[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)

10 Nie kehrt er wieder in sein Haus zurück, noch kennt ihn ferner seine Stätte.

Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.

11 So will ich nun auch meinem Munde nicht wehren, will reden in meines Herzens Drangsal und klagen in meiner Seele Bekümmernis.

Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.

12 Bin ich ein Meer oder ein Ungeheuer, daß du eine Wache gegen mich aufstellen mußt?

Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?

13 Wenn ich denke: mein Lager soll mich trösten, mein Bette meinen Jammer tragen helfen,

Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;

14 so schreckst du mich durch Träume und mit Gesichten ängstigst du mich,

Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;

15 so daß ich Erwürgung lieber sähe, lieber den Tod, als dieses Gerippe!

Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.

16 Ich schwinde dahin, nicht ewig werde ich leben: laß ab von mir, denn ein Hauch sind meine Tage!

Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.

17 Was ist der Mensch, daß du so groß ihn achtest und daß du auf ihn richtest deinen Sinn?

Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?

18 daß du ihn heimsuchst jeden neuen Morgen und jeden Augenblick ihn prüfst?

Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?

19 Wann endlich wirst du deinen Blick ablenken, mir Ruhe lassen, bis ich meinen Speichel schlucke?

Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?

20 Habe ich gesündigt - was kann ich dir anthun, du Menschenhüter? Warum machst du mich zum Angriffspunkt für dich, daß ich mir selbst zur Last bin?

Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?

21 Und warum vergiebst du meine Sünde nicht und verzeihst meine Schuld? Denn schon lege ich mich in den Staub, und suchst du mich, so bin ich nicht mehr.

Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.