Job 32

1 Als nun jene drei Männer Hiob nicht mehr antworteten, weil er sich für gerecht hielt,

A [gdy] ci trzej mężczyźni przestali odpowiadać Hiobowi, ponieważ był sprawiedliwy we własnych oczach;

2 da entbrannte der Zorn Elihus, des Sohnes Barachels, von Bus aus dem Geschlechte Ram. Über Hiob ward er zornig, weil er sich Gotte gegenüber für gerecht hielt,

Wtedy zapłonął gniewem Elihu, syn Barakeela, Buzyta, z rodu Ram; rozgniewał się na Hioba, gdyż usprawiedliwiał siebie bardziej niż Boga.

3 und über seine drei Freunde ward er zornig, weil sie nicht Antwort gefunden hatten, um Hiob sein Unrecht zu beweisen.

Rozpalił się także jego gniew na jego trzech przyjaciół, bo nie znaleźli żadnej odpowiedzi, a jednak potępiali Hioba.

4 Elihu hatte aber mit seiner Rede an Hiob gewartet, weil jene betagter waren als er.

Elihu czekał, aż Hiob skończy odpowiedź, gdyż oni byli od niego starsi.

5 Als aber Elihu sah, daß der Mund der drei Männer nichts mehr zu antworten wußte, da entbrannte sein Zorn.

Gdy Elihu zauważył, że w ustach trzech mężczyzn nie ma żadnej odpowiedzi, zapłonął gniewem.

6 Und so hob Elihu, der Sohn Barachels, von Bus, also an: Ich bin noch jung an Jahren, und ihr seid Greise; darum war ich furchtsam und scheute mich, euch kund zu geben, was ich weiß.

I Elihu, syn Barakeela, Buzyta, odpowiedział: Ja jestem młody, a wy jesteście starzy, dlatego bałem się i nie śmiałem wyjawić wam swego zdania.

7 Ich dachte: Mag das Alter reden, und die Menge der Jahre Weisheit lehren!

Myślałem: Niech przemówią dni, a mnogość lat [niech] uczy mądrości.

8 Allein, der Geist im Menschen ist es und der Odem des Allmächtigen, der sie verständig macht.

Ale to duch jest w człowieku i tchnienie Wszechmogącego daje rozum.

9 Nicht die Betagten sind die Weisesten, noch verstehen die Greise, was das Rechte ist.

Wielcy nie [zawsze są] mądrzy, a starcy nie [zawsze] rozumieją sąd.

10 Darum sage ich: Höre mir zu; auch ich will nun kundgeben, was ich weiß.

Dlatego mówię: Posłuchajcie mnie, ja też wypowiem swoje zdanie.

11 Seht, ich habe eure Reden abgewartet, horchte auf eure Lehren, bis ihr die rechten Worte ergründen würdet.

Oto czekałem na wasze słowa, przysłuchiwałem się waszym dowodom, gdy przygotowywaliście mowę.

12 Ja, auf euch habe ich acht gehabt, doch siehe, da war keiner unter euch, der Hiob überführt, der seine Worte widerlegt hätte.

I przypatrywałem się wam, a oto żaden z was nie przekonał Hioba i nikt nie odpowiedział na jego słowa;

13 Sagt nicht: “Wir sind auf Weisheit gestoßen; nur Gott vermag ihn zu schlagen, nicht ein Mensch!”

I nie możecie powiedzieć: Znaleźliśmy mądrość. [Sam] Bóg go strąca, nie człowiek.

14 Gegen mich hat er keine Beweise gerichtet, und mit euren Worten werd' ich ihm nicht antworten.

Nie do mnie skierował swoje słowa, a ja nie odpowiem mu waszymi słowami.

15 Sie sind bestürzt, antworten nicht mehr; die Worte sind ihnen ausgegangen.

Zaniepokoili się i już nie odpowiadali; przestali mówić.

16 Und ich sollte warten, weil sie nicht reden, weil sie dastehen, ohne mehr Antwort zu geben?

Czekałem, lecz nie mówili, ale stanęli i już nic nie powiedzieli.

17 Ich will auch mein Teil antworten, will auch meinerseits kundgeben, was ich weiß.

Odpowiem ze swojej strony, wypowiem też swoje zdanie.

18 Denn ich bin voll von Worten; mich drängt der Geist in meinem Inneren.

Jestem bowiem pełny słów, mój duch przymusza mnie.

19 Fürwahr, mein Inneres gleicht festverschlossenem Wein; wie neugefüllte Schläuche will es platzen.

Oto moje wnętrze jest jak wino, które nie ma ujścia; jak nowe bukłaki [zagrożone] pęknięciem.

20 Reden will ich, um mir Luft zu machen, will mein Lippen aufthun und entgegnen.

Będę więc mówić, aby ulżyć sobie; otworzę swoje wargi i odpowiem.

21 Für niemand werde ich Partei ergreifen und werde keinem Menschen schmeicheln.

Nie będę miał względu na nikogo i nikomu nie będę schlebiał.

22 Denn ich verstehe mich nicht aufs Schmeicheln; gar leicht würde mich sonst mein Schöpfer hinwegnehmen.

Nie umiem bowiem schlebiać, gdyż mój Stwórca wnet by mnie porwał.