Job 30

1 Und jetzt verlachen mich solche, die jünger sind als ich, deren Väter ich meinen Herdenhunden nicht hätte beigesellen mögen.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 Was sollte mir auch ihrer Hände Kraft, da es für sie doch keine volle Reife giebt?

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 Durch Mangel und durch Hunger ausgedörrt, benagen sie dürres Land, die unfruchtbare Wüste und Öde,

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 sie, die Melde pflücken am Gesträuch und deren Speise Ginsterwurzeln sind.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 Aus der Gesellschaft werden sie fortgetrieben; man schreit über sie wie über einen Dieb.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 In schauerlichen Schluchten müssen sie wohnen, in Erdlöchern und Felsenhöhlen.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 Zwischen den Sträuchern brüllen sie, unter den Nesseln thun sie sich zusammen;

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 eine ruchlose und ehrlose Brut wurden sie hinausgepeitscht aus dem Lande.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Und jetzt bin ich ihr Spottlied geworden und diene ihnen zum Gerede.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 Sie verabscheuen mich, rücken fern von mir hinweg und scheuen sich nicht, mir ins Gesicht zu speien.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Denn meine Sehne hat er gelöst und mich gebeugt, so lassen auch sie den Zügel vor mir schießen.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 Zur Rechten erhebt sich die Brut; meine Füße stoßen sie hinweg und schütten wider mich ihre Verderbensstraßen auf.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 Meinen Pfad haben sie aufgerissen, zu meinem Sturze helfen sie, die Helferlosen.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 Wie durch breite Bresche kommen sie, unter Trümmern wälzen sie sich heran.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Schrecknisse haben sich gegen mich gewendet; dem Sturmwinde gleich jagen sie meinen Adel dahin, und wie eine Wolke ist mein Glück entschwunden.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Und jetzt zerfließt in mir meine Seele, Tage des Elends halten mich fest.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 Die Nacht bohrt in meine Gebeine und löst sich von mir ab, und meine Nager schlafen nicht.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Durch Allgewalt ist mein Gewand entstellt; wie die Halsöffnung meines Leibrocks umschließt es mich.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Er hat mich in den Kot geworfen, und dem Staub und der Asche ward ich gleich.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Ich schreie zu dir, doch du antwortest mir nicht; ich stehe da, du aber starrst mich an.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Du wandelst dich in einen Grausamen für mich, mit deiner starken Hand befeindest du mich.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Du hebst mich auf den Sturmwind, lässest mich dahinfahren und lässest mich vergehn in Sturmesbrausen.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 Ja, ich weiß zum Tode willst du mich führen und zum Versammlungshaus für alles Lebende.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Doch - streckt wohl einer nicht im Sturze seine Hand nach Rettung aus, oder giebts bei seinem Untergang nicht darob Hilfsgeschrei?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 Oder habe ich nicht um den geweint, der harte Tage hatte, und hat mein Herz des Armen nicht gejammert?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Ja, auf Glück hoffte ich, aber Unheil kam; ich harrte auf Licht und es kam Dunkel.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 Mein Inneres siedet ohne Unterlaß, Tage des Elends überfielen mich.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Geschwärzt gehe ich einher - doch nicht vom Sonnenbrand; ich stehe auf und schreie vor den Leuten.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Der Schakale Bruder bin ich geworden und ein Genosse den Straußen.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 Meine Haut ist schwarz geworden und löst sich von mir ab, und meine Gebeine sind von Glut verbrannt.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 Und so ward meine Zither zum Klagelaut und meine Schalmei zu lautem Weinen.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.