Job 3

1 Endlich öffnete Hiob den Mund und verfluchte seinen Geburtstag.

Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

2 Und Hiob hob an und sprach:

Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

3 Verflucht sei der Tag, an dem ich geboren, und die Nacht, die da sprach: es ward ein Knabe empfangen!

“Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

4 Dieser Tag müsse finster bleiben: nicht frage nach ihm Gott in der Höhe, noch erglänze über ihm Tageshelle!

Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

5 Zurückfordern sollen ihn Finsternis und Tiefdunkel; Wolkendickicht lagere über ihm, und Tagverdüsterung möge ihn erschrecken.

E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

6 Jene Nacht - sie sei ein Raub der Finsternis: nicht soll sie sich freuen unter des Jahres Tagen und in die Zahl der Monde trete sie nicht ein.

Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

7 Ja, diese Nacht sei unfruchtbar: kein Jubelruf soll sie durchdringen.

Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

8 Es sollen sie verwünschen, die den Tag verfluchen, die fähig sind, den Drachen anzuhetzen.

E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

9 Es müssen sich verfinstern ihrer Dämmerung Sterne; sie harre auf Licht - umsonst! und niemals schaue sie der Morgenröte Wimpern,

U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

10 weil sie mir nicht verschloß des Mutterleibes Pforten, nicht barg das Elend vor meinen Augen!

sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

11 Warum starb ich nicht im Mutterleibe, verschied ich nicht, als ich herausgetreten aus dem Mutterschoß?

Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

12 Warum empfingen mich Kniee, und wozu Brüste, daß ich sog?

Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

13 So läge ich nun und rastete, wäre entschlafen und hätte Ruhe

Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

14 bei Königen und Ratsherren der Länder, die Pyramiden für sich bauten,

bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

15 oder mit Fürsten, reich an Gold, die ihre Häuser mit Silber füllten.

ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

16 Oder einer verscharrten Fehlgeburt gleich wäre ich nicht ins Dasein getreten, Kindern gleich, die nie das Licht geschaut.

Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

17 Dort hören Frevler auf mit Toben, dort haben Ruhe, deren Kraft erschöpft.

Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

18 Es rasten die Gefangenen allzumal, sie hören nicht des Fronvogts Ruf.

Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

19 Klein und groß gilt dort gleich, und frei ist der Knecht von seinem Herrn!

Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

20 Warum schenkt er dem Elenden das Licht und Tiefbetrübten das Leben? -

Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

21 die da harren auf den Tod, er aber kommt nicht, die nach ihm graben, eifriger als nach Schätzen;

të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

22 die sich freuen würden bis zum Jubel, jauchzen würden, wenn sie das Grab fänden -

gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

23 dem Manne, dessen Pfad verborgen ist, den Gott ringsum abgesperrt hat?

Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

24 Denn Seufzen ward mein täglich Brot, und gleich dem Wasser strömen meine Klagen.

Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

25 Denn graute mir vor etwas, so traf es mich, und wovor ich schauderte, das ward mir zu Teil.

Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

26 Noch fand ich nicht Ruhe, nicht Rast, nicht Frieden, da kam schon neues Toben!

Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.