Job 21

1 Hiob antwortete und sprach:

Job antwoordde, en sprak:

2 O höret, höret einer Rede zu, und möge darin euer Trösten bestehn!

Luistert aandachtig naar wat ik ga zeggen; En dat uw troost zich daartoe bepale!

3 Vergönnt mir, daß ich spreche, und wenn ich geredet, magst du höhnen.

Laat mij uitspreken op mijn beurt, Wanneer ik klaar ben, kunt ge spotten!

4 Ergeht denn über Menschen meine Klage? oder warum sollte ich nicht ungeduldig sein?

Heb ik me soms over mensen beklaagd, Of heb ik geen grond, om mismoedig te zijn?

5 Schaut her zu mir und erstarrt und legt die Hand auf den Mund!

Ziet mij aan, en staat verstomd, En legt uw hand op de mond!

6 Ja, wenn ich daran denke, so werde ich bestürzt, und Schauder erfaßt meinen Leib.

Wanneer ik er aan denk, sta ik verbijsterd, En huivert mijn vlees:

7 Warum bleiben die Frevler am Leben, werden alt, ja erstarken an Kraft?

"Waarom blijven de bozen in leven Worden zij oud en groeien in kracht?"

8 Ihr Nachwuchs gedeiht vor ihnen in ihrer Gemeinschaft, und ihre Sprößlinge vor ihren Augen.

Hun kroost gedijt voor hun aanschijn, Hun geslacht houdt stand voor hun ogen;

9 Ihre Häuser sind wohlbehalten, sonder Schrecknis, und Gottes Rute trifft sie nicht.

Hun huizen zijn veilig en zonder vrees, Gods roede valt er niet op neer.

10 Sein Stier bespringt und nicht vergebens, seine Kuh kalbt leicht und thut keine Fehlgeburt.

Hun stier bespringt en bevrucht, Hun koeien kalven en hebben geen misdracht;

11 Wie eine Herde lassen sie ihre Buben hinaus, und ihre Kinder hüpfen einher.

Als een kudde laten ze hun jongens naar buiten, En hun kinderen springen rond.

12 Sie singen laut bei Paukenschall und Zither und freuen sich am Klange der Schalmei.

Ze zingen bij pauken en citer, Vermaken zich bij de tonen der fluit;

13 Sie verbringen in Glück ihre Tage und in einem Augenblicke steigen sie hinab zur Unterwelt; (Sheol h7585)

Ze slijten hun dagen in weelde, En dalen in vrede ten grave. (Sheol h7585)

14 und sprachen doch zu Gott: “Bleib uns fern - deine Wege zu kennen begehren wir nicht!

Toch zeggen ze tot God: Blijf verre van ons, We willen uw wegen niet kennen!

15 Was ist's mit dem Allmächtigen, daß wir ihm dienen sollten, und was könnte es uns nützen, ihn bittend anzugehn?”

Wat is de Almachtige, dat we Hem zouden dienen; Wat baat het ons, te smeken tot Hem?

16 Fürwahr, ihr Glück steht nicht in ihrer Hand - der Gottlosen Gesinnung liegt mir fern!

Ligt hun geluk niet in hun eigen hand, Bemoeit Hij Zich wel met de plannen der bozen?

17 Wie oft erlischt denn der Gottlosen Leuchte, und überfällt sie ihr Verderben? Wie oft teilt er die Lose aus in seinem Zorn,

Hoe dikwijls gaat de lamp der bozen wel uit, En stort er rampspoed op hen neer? Hoe dikwijls vernielt Hij de slechten in zijn toorn, Grijpen de weeën hen aan in zijn gramschap;

18 werden sie wie der Strohhalm vor dem Winde und wie Spreu, die der Sturm entführt hat?

Worden zij als stro voor de wind, Als kaf, opgejaagd door de storm?

19 “Gott spart seinen Kindern sein Unheil auf.” Er vergelte ihm selber, daß er's fühle!

Gij zegt: God wreekt zijn misdaad op zijn kinderen, En zal hem zo zijn wraak laten voelen!

20 Seine eigenen Augen mögen sein Unheil sehen, und er selbst vom Grimme des Allmächtigen trinken!

Maar zijn eigen ogen moesten zijn rampspoed aanschouwen, Zelf moest hij de toorn van den Almachtige drinken!

21 Denn was kümmert ihn sein Haus nach seinem Tode, wenn seiner Monde Zahl beendet ist?

Want wat bekommert hij zich om zijn gezin na zijn dood, Wanneer het getal zijner maanden ten einde is?

22 Will man Gotte Weisheit lehren, ihn, der die Himmlischen richtet?

Zou men soms God de les willen lezen, Hij, die de hemelingen richt?

23 Der eine stirbt im vollen Glück, vollkommen ruhig und wohlgemut;

En de een gaat dood, geheel voldaan, Volkomen gelukkig en rustig,

24 seine Kufen sind mit Milch gefüllt, und das Mark seiner Gebeine wird getränkt.

Zijn lenden vol vet, Het merg in zijn beenderen nog fris.

25 Und der andere stirbt in bittrem Unmut, ohne daß er je vom Glück genossen.

De ander sterft met een verbitterd gemoed, Zonder ooit het geluk te hebben gesmaakt!

26 Gemeinsam liegen sie im Staube, und Gewürm bedeckt sie beide.

Tezamen liggen ze neer in het stof, Door de wormen bedekt!

27 Ich kenne eure Gedanken wohl und die Anschläge, mit denen ihr Unrecht gegen mich verübt.

Zeker, ik ken uw gedachten, En de bedenkingen, die gij tegen mij aanvoert;

28 Wenn ihr sagt: “Wo blieb das Haus des Tyrannen, und wo das Zelt, in dem die Gottlosen wohnten?”

Gij zegt: "Waar is het huis van den tyran, Waar de tent, waar de bozen in wonen?"

29 so fragt doch nur die des Wegs Vorüberziehenden, - ihre Beweise werdet ihr nicht verkennen -

Hebt gij de reizigers dan nooit ondervraagd, Of aanvaardt gij hun getuigenis niet:

30 daß am Unglückstage der Böse verschont wird, am Tage der Zornesfluten sie hinweggeleitet werden!

"De boze blijft gespaard op de dag van verderf, En ontsnapt op de dag van de gramschap!"

31 Wer hält ihm seinen Lebenswandel vor? Er hat's gethan! - wer will es ihm vergelten?

Wie houdt hem zijn wandel voor ogen, Wie zet hem betaald wat hij deed?

32 Zur Gräberstätte wird er hingeleitet und hält noch über dem Hügel Wacht.

Hij wordt ten grave gedragen, En een tombe houdt er de wacht.

33 Süß sind ihm des Thales Schollen, und alle Welt zieht ihm nach, wie ihm Unzählige vorangegangen.

Zacht ligt hij neer Op de kluiten in het dal; Heel de wereld trekt achter hem aan, Talloos velen lopen uit voor zijn stoet.

34 Wie mögt ihr mich da so eitel trösten, und eure Antworten - da bleibt nichts als Bosheit!

Wat is uw vertroosting dus schraal, Uw antwoord anders dan leugens!