Job 14

1 Der Mensch, vom Weibe geboren, kurz von Tagen und gesättigt mit Unruhe, -

De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;

2 wie eine Blume geht er auf und welkt dahin, flieht wie der Schatten und hat nicht Bestand.

Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:

3 Und über solchen hältst du deine Augen offen und mich ziehst du vor dein Gericht!

En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!

4 Wie könnte wohl ein Reiner von Unreinen kommen? Nicht einer!

Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!

5 Wenn seine Tage fest bestimmt sind, die Zahl seiner Monde feststeht bei dir, du ihm ein Ziel gesetzt hast, das er nicht überschreiten kann,

Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:

6 so blicke weg von ihm, daß er raste und wie ein Löhner seines Tages froh werde!

Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!

7 Denn für den Baum zwar giebt's ein Hoffen: wird er abgehauen, so treibt er neue Sprossen, und sein Schößling bleibt nicht aus.

Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.

8 Oba auch seine Wurzel in der Erde altert, und sein Stumpf im Staube abstirbt,

Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:

9 vom Duft des Wassers schlägt er wieder aus und treibt Zweige wie ein frisch gepflanztes Reis.

Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.

10 Doch stirbt ein Mann, so liegt er hingestreckt, verscheidet ein Mensch - wo ist er dann?

Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.

11 Wie die Gewässer schwinden aus dem See, der Strom versiegt und vertrocknet,

Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:

12 so legt der Mensch sich nieder und steht nicht wieder auf; bis der Himmel vergeht, erwachen sie nicht und regen sich nicht aus ihrem Schlaf.

Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!

13 O daß du mich in der Unterwelt verwahrtest, mich bärgest, bis dein Zorn sich gelegt, ein Ziel mir setztest und dann mein gedächtest! - (Sheol h7585)

Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)

14 Wenn der Mensch stirbt, lebt er dann wieder auf? Dann wollte ich alle meine Kampfestage ausharren, bis meine Ablösung käme!

Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!

15 Du würdest rufen, und ich dir antworten; nach deiner Hände Werk würdest du dich sehnen.

Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!

16 Jetzt aber zählst du meine Schritte, gehst an meiner Sünde nicht vorüber.

Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,

17 Versiegelt ruht ihm Beutel mein Vergehen, und meine Schuld verklebtest du.

Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!

18 Aber wie der Berg im Sturze zerfällt, und der Fels von seiner Stelle rückt,

Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,

19 wie das Wasser Steine zerreibt, und seine Fluten das Erdreich fortschwemmen, so hast du des Menschen Hoffen vernichtet.

Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,

20 Du vergewaltigst ihn für immer, und er geht dahin, entstellst sein Antlitz und lässest ihn dahinfahren.

Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.

21 Kommen seine Kinder zu Ehren - er weiß es nicht, sinken sie herab - er hat nicht acht auf sie.

Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.

22 Nur über ihn selbst fühlt Schmerz sein Leib, und über ihn selbst trauert seine Seele!

Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!