Job 14

1 Der Mensch, vom Weibe geboren, kurz von Tagen und gesättigt mit Unruhe, -

“Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

2 wie eine Blume geht er auf und welkt dahin, flieht wie der Schatten und hat nicht Bestand.

Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

3 Und über solchen hältst du deine Augen offen und mich ziehst du vor dein Gericht!

Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

4 Wie könnte wohl ein Reiner von Unreinen kommen? Nicht einer!

Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

5 Wenn seine Tage fest bestimmt sind, die Zahl seiner Monde feststeht bei dir, du ihm ein Ziel gesetzt hast, das er nicht überschreiten kann,

Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

6 so blicke weg von ihm, daß er raste und wie ein Löhner seines Tages froh werde!

Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

7 Denn für den Baum zwar giebt's ein Hoffen: wird er abgehauen, so treibt er neue Sprossen, und sein Schößling bleibt nicht aus.

Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

8 Oba auch seine Wurzel in der Erde altert, und sein Stumpf im Staube abstirbt,

Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

9 vom Duft des Wassers schlägt er wieder aus und treibt Zweige wie ein frisch gepflanztes Reis.

me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

10 Doch stirbt ein Mann, so liegt er hingestreckt, verscheidet ein Mensch - wo ist er dann?

Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

11 Wie die Gewässer schwinden aus dem See, der Strom versiegt und vertrocknet,

Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

12 so legt der Mensch sich nieder und steht nicht wieder auf; bis der Himmel vergeht, erwachen sie nicht und regen sich nicht aus ihrem Schlaf.

por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

13 O daß du mich in der Unterwelt verwahrtest, mich bärgest, bis dein Zorn sich gelegt, ein Ziel mir setztest und dann mein gedächtest! - (Sheol h7585)

Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

14 Wenn der Mensch stirbt, lebt er dann wieder auf? Dann wollte ich alle meine Kampfestage ausharren, bis meine Ablösung käme!

Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

15 Du würdest rufen, und ich dir antworten; nach deiner Hände Werk würdest du dich sehnen.

Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

16 Jetzt aber zählst du meine Schritte, gehst an meiner Sünde nicht vorüber.

Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

17 Versiegelt ruht ihm Beutel mein Vergehen, und meine Schuld verklebtest du.

do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

18 Aber wie der Berg im Sturze zerfällt, und der Fels von seiner Stelle rückt,

Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

19 wie das Wasser Steine zerreibt, und seine Fluten das Erdreich fortschwemmen, so hast du des Menschen Hoffen vernichtet.

ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

20 Du vergewaltigst ihn für immer, und er geht dahin, entstellst sein Antlitz und lässest ihn dahinfahren.

Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

21 Kommen seine Kinder zu Ehren - er weiß es nicht, sinken sie herab - er hat nicht acht auf sie.

Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

22 Nur über ihn selbst fühlt Schmerz sein Leib, und über ihn selbst trauert seine Seele!

Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.