Apostelgeschichte 4
1 Da sie aber zum Volke in solcher Weise redeten, machten sich die Priester heran und der Kommandant des Tempels und die Sadducäer,
యస్మిన్ సమయే పితరయోహనౌ లోకాన్ ఉపదిశతస్తస్మిన్ సమయే యాజకా మన్దిరస్య సేనాపతయః సిదూకీగణశ్చ
2 im Aerger darüber, daß sie das Volk belehrten, und an Jesus die Auferstehung von den Toten verkündeten,
తయోర్ ఉపదేశకరణే ఖ్రీష్టస్యోత్థానమ్ ఉపలక్ష్య సర్వ్వేషాం మృతానామ్ ఉత్థానప్రస్తావే చ వ్యగ్రాః సన్తస్తావుపాగమన్|
3 und legten Hand an sie und setzten sie in Gewahrsam auf morgen. Denn es war schon Abend.
తౌ ధృత్వా దినావసానకారణాత్ పరదినపర్య్యనన్తం రుద్ధ్వా స్థాపితవన్తః|
4 Viele aber von denen, die das Wort hörten, wurden gläubig, und es belief sich die Zahl auf fünftausend Mann.
తథాపి యే లోకాస్తయోరుపదేశమ్ అశృణ్వన్ తేషాం ప్రాయేణ పఞ్చసహస్రాణి జనా వ్యశ్వసన్|
5 Es geschah aber, daß am folgenden Tage sich ihre Oberen, Aeltesten und Schriftgelehrten in Jerusalem versammelten,
పరేఽహని అధిపతయః ప్రాచీనా అధ్యాపకాశ్చ హానననామా మహాయాజకః
6 (ebenso Annas der Hohepriester, und Kaiphas, und Johannes und Alexander, und wer vom hohenpriesterlichen Stamm da war),
కియఫా యోహన్ సికన్దర ఇత్యాదయో మహాయాజకస్య జ్ఞాతయః సర్వ్వే యిరూశాలమ్నగరే మిలితాః|
7 und sie ließen sie vorführen und forschten: durch welche Kraft oder durch welchen Namen habt ihr das gethan?
అనన్తరం ప్రేరితౌ మధ్యే స్థాపయిత్వాపృచ్ఛన్ యువాం కయా శక్తయా వా కేన నామ్నా కర్మ్మాణ్యేతాని కురుథః?
8 Hierauf ward Petrus voll heiligen Geistes, und sagte zu ihnen: Ihr Obere des Volks und Aelteste,
తదా పితరః పవిత్రేణాత్మనా పరిపూర్ణః సన్ ప్రత్యవాదీత్, హే లోకానామ్ అధిపతిగణ హే ఇస్రాయేలీయప్రాచీనాః,
9 wenn wir heute uns zu verantworten haben wegen der Wohlthat, an einem gebrechlichen Menschen, durch wen der gerettet ward,
ఏతస్య దుర్బ్బలమానుషస్య హితం యత్ కర్మ్మాక్రియత, అర్థాత్, స యేన ప్రకారేణ స్వస్థోభవత్ తచ్చేద్ అద్యావాం పృచ్ఛథ,
10 so möge euch allen und dem ganzen Volke Israel kund sein, daß in dem Namen Jesus Christus', des Nazoräers, den ihr gekreuzigt habt, den Gott von den Toten auferweckt hat, daß darin dieser gesund vor euch steht.
తర్హి సర్వ్వ ఇస్రాయేలీయలోకా యూయం జానీత నాసరతీయో యో యీశుఖ్రీష్టః క్రుశే యుష్మాభిరవిధ్యత యశ్చేశ్వరేణ శ్మశానాద్ ఉత్థాపితః, తస్య నామ్నా జనోయం స్వస్థః సన్ యుష్మాకం సమ్ముఖే ప్రోత్తిష్ఠతి|
11 Dieser ist der Stein, der von euch den Bauleuten verachtet ward, der zum Eckstein geworden ist.
నిచేతృభి ర్యుష్మాభిరయం యః ప్రస్తరోఽవజ్ఞాతోఽభవత్ స ప్రధానకోణస్య ప్రస్తరోఽభవత్|
12 Und es ist in keinem andern Heil, gibt es doch auch keinen andern Namen unter dem Himmel, der den Menschen gegeben wäre, dadurch wir gerettet werden sollen.
తద్భిన్నాదపరాత్ కస్మాదపి పరిత్రాణం భవితుం న శక్నోతి, యేన త్రాణం ప్రాప్యేత భూమణ్డలస్యలోకానాం మధ్యే తాదృశం కిమపి నామ నాస్తి|
13 Da sie aber den Freimut des Petrus und Johannes sahen, und erfahren hatten, daß es ungelehrte und ungebildete Leute seien, wunderten sich sich. Sie erkannten sie als Genossen Jesus',
తదా పితరయోహనోరేతాదృశీమ్ అక్షేభతాం దృష్ట్వా తావవిద్వాంసౌ నీచలోకావితి బుద్ధ్వా ఆశ్చర్య్యమ్ అమన్యన్త తౌ చ యీశోః సఙ్గినౌ జాతావితి జ్ఞాతుమ్ అశక్నువన్|
14 und zugleich sahen sie den geheilten Menschen bei ihnen stehen, da wußten sie nichts zu entgegnen.
కిన్తు తాభ్యాం సార్ద్ధం తం స్వస్థమానుషం తిష్ఠన్తం దృష్ట్వా తే కామప్యపరామ్ ఆపత్తిం కర్త్తం నాశక్నున్|
15 Sie ließen sie aber aus dem Synedrium hinausführen, und berieten mit einander
తదా తే సభాతః స్థానాన్తరం గన్తుం తాన్ ఆజ్ఞాప్య స్వయం పరస్పరమ్ ఇతి మన్త్రణామకుర్వ్వన్
16 also: was sollen wir mit diesen Leuten machen? Denn daß ein deutliches Zeichen durch sie geschehen, ist allen Einwohnern von Jerusalem offenbar und können wir nicht leugnen.
తౌ మానవౌ ప్రతి కిం కర్త్తవ్యం? తావేకం ప్రసిద్ధమ్ ఆశ్చర్య్యం కర్మ్మ కృతవన్తౌ తద్ యిరూశాలమ్నివాసినాం సర్వ్వేషాం లోకానాం సమీపే ప్రాకాశత తచ్చ వయమపహ్నోతుం న శక్నుమః|
17 Aber damit es sich nicht weiter verbreite im Volk, so wollen wir sie bedrohen, nichts mehr auf diesen Namen zu irgend jemand zu reden.
కిన్తు లోకానాం మధ్యమ్ ఏతద్ యథా న వ్యాప్నోతి తదర్థం తౌ భయం ప్రదర్శ్య తేన నామ్నా కమపి మనుష్యం నోపదిశతమ్ ఇతి దృఢం నిషేధామః|
18 Und sie riefen sie und befahlen ihnen durchaus nichts verlauten zu lassen noch zu lehren auf den Namen Jesus'.
తతస్తే ప్రేరితావాహూయ ఏతదాజ్ఞాపయన్ ఇతః పరం యీశో ర్నామ్నా కదాపి కామపి కథాం మా కథయతం కిమపి నోపదిశఞ్చ|
19 Petrus und Johannes aber antworteten ihnen also: ob es recht ist vor Gott, auf euch mehr zu hören als auf Gott, das urteilt selbst:
తతః పితరయోహనౌ ప్రత్యవదతామ్ ఈశ్వరస్యాజ్ఞాగ్రహణం వా యుష్మాకమ్ ఆజ్ఞాగ్రహణమ్ ఏతయో ర్మధ్యే ఈశ్వరస్య గోచరే కిం విహితం? యూయం తస్య వివేచనాం కురుత|
20 wir können ja nicht unterlassen davon zu reden, was wir gesehen und gehört haben.
వయం యద్ అపశ్యామ యదశృణుమ చ తన్న ప్రచారయిష్యామ ఏతత్ కదాపి భవితుం న శక్నోతి|
21 Jene aber entließen sie unter Drohungen, denn sie fanden keinen Weg, sie zu strafen, dem Volk gegenüber, weil alles Gott pries über dem Geschehenen.
యదఘటత తద్ దృష్టా సర్వ్వే లోకా ఈశ్వరస్య గుణాన్ అన్వవదన్ తస్మాత్ లోకభయాత్ తౌ దణ్డయితుం కమప్యుపాయం న ప్రాప్య తే పునరపి తర్జయిత్వా తావత్యజన్|
22 Denn der Mensch war über vierzig Jahre alt, an welchem dieses Zeichen der Heilung geschehen war.
యస్య మానుషస్యైతత్ స్వాస్థ్యకరణమ్ ఆశ్చర్య్యం కర్మ్మాక్రియత తస్య వయశ్చత్వారింశద్వత్సరా వ్యతీతాః|
23 Nachdem sie aber freigelassen waren, giengen sie zu den Ihrigen und berichteten, was die Hohenpriester und die Aeltesten zu ihnen gesagt hatten.
తతః పరం తౌ విసృష్టౌ సన్తౌ స్వసఙ్గినాం సన్నిధిం గత్వా ప్రధానయాజకైః ప్రాచీనలోకైశ్చ ప్రోక్తాః సర్వ్వాః కథా జ్ఞాపితవన్తౌ|
24 Als diese es vernahmen, erhoben sie einmütig ihre Stimme zu Gott und sprachen: Herr, der du hast den Himmel gemacht und die Erde, und das Meer, und alles was darinnen ist,
తచ్ఛ్రుత్వా సర్వ్వ ఏకచిత్తీభూయ ఈశ్వరముద్దిశ్య ప్రోచ్చైరేతత్ ప్రార్థయన్త, హే ప్రభో గగణపృథివీపయోధీనాం తేషు చ యద్యద్ ఆస్తే తేషాం స్రష్టేశ్వరస్త్వం|
25 der du durch heiligen Geist im Munde unseres Vaters, deines Knechtes David gesprochen hast: Was tobten die Nationen und sannen die Völker Eitles?
త్వం నిజసేవకేన దాయూదా వాక్యమిదమ్ ఉవచిథ, మనుష్యా అన్యదేశీయాః కుర్వ్వన్తి కలహం కుతః| లోకాః సర్వ్వే కిమర్థం వా చిన్తాం కుర్వ్వన్తి నిష్ఫలాం|
26 Die Könige der Erde sind erschienen und die Herrscher haben sich versammelt, wider den Herrn und wider seinen Christus.
పరమేశస్య తేనైవాభిషిక్తస్య జనస్య చ| విరుద్ధమభితిష్ఠన్తి పృథివ్యాః పతయః కుతః||
27 Sie haben sich versammelt in Wirklichkeit in dieser Stadt wider deinen heiligen Knecht Jesus, den du gesalbt, Herodes und Pontius Pilatus mit den Heiden und den Völkern Israels,
ఫలతస్తవ హస్తేన మన్త్రణయా చ పూర్వ్వ యద్యత్ స్థిరీకృతం తద్ యథా సిద్ధం భవతి తదర్థం త్వం యమ్ అథిషిక్తవాన్ స ఏవ పవిత్రో యీశుస్తస్య ప్రాతికూల్యేన హేరోద్ పన్తీయపీలాతో
28 zu thun, was deine Hand und dein Rat voraus bestimmt hatte.
ఽన్యదేశీయలోకా ఇస్రాయేల్లోకాశ్చ సర్వ్వ ఏతే సభాయామ్ అతిష్ఠన్|
29 Und nun, Herr, achte du auf ihre Drohungen, und verleihe deinen Knechten, mit allem Freimut dein Wort zu reden,
హే పరమేశ్వర అధునా తేషాం తర్జనం గర్జనఞ్చ శృణు;
30 indem du deine Hand ausstreckst zur Heilung, und daß Zeichen und Wunder geschehen durch den Namen deines heiligen Knechtes Jesus.
తథా స్వాస్థ్యకరణకర్మ్మణా తవ బాహుబలప్రకాశపూర్వ్వకం తవ సేవకాన్ నిర్భయేన తవ వాక్యం ప్రచారయితుం తవ పవిత్రపుత్రస్య యీశో ర్నామ్నా ఆశ్చర్య్యాణ్యసమ్భవాని చ కర్మ్మాణి కర్త్తుఞ్చాజ్ఞాపయ|
31 Und als sie gebetet, erbebte der Ort wo sie versammelt waren und sie wurden alle erfüllt vom heiligen Geist, und redeten das Wort Gottes frei heraus.
ఇత్థం ప్రార్థనయా యత్ర స్థానే తే సభాయామ్ ఆసన్ తత్ స్థానం ప్రాకమ్పత; తతః సర్వ్వే పవిత్రేణాత్మనా పరిపూర్ణాః సన్త ఈశ్వరస్య కథామ్ అక్షోభేణ ప్రాచారయన్|
32 Die Menge der gläubig gewordenen aber war ein Herz und eine Seele, und keiner nannte ein Stück von seiner Habe sein eigen, sondern sie hatten alles gemein.
అపరఞ్చ ప్రత్యయకారిలోకసమూహా ఏకమనస ఏకచిత్తీభూయ స్థితాః| తేషాం కేపి నిజసమ్పత్తిం స్వీయాం నాజానన్ కిన్తు తేషాం సర్వ్వాః సమ్పత్త్యః సాధారణ్యేన స్థితాః|
33 Und mit großer Kraft gaben die Apostel das Zeugnis von der Auferstehung des Herrn Jesus Christus, und große Gunst fiel ihnen allen zu.
అన్యచ్చ ప్రేరితా మహాశక్తిప్రకాశపూర్వ్వకం ప్రభో ర్యీశోరుత్థానే సాక్ష్యమ్ అదదుః, తేషు సర్వ్వేషు మహానుగ్రహోఽభవచ్చ|
34 Es gab auch keine Bedürftigen mehr unter ihnen; die Besitzer von Grundstücken oder Häusern waren, verkauften es, brachten den Erlös des Verkauften,
తేషాం మధ్యే కస్యాపి ద్రవ్యన్యూనతా నాభవద్ యతస్తేషాం గృహభూమ్యాద్యా యాః సమ్పత్తయ ఆసన్ తా విక్రీయ
35 und legten ihn den Aposteln zu Füßen; dann wurde es verteilt an jedermann je nach eines Bedürfnis.
తన్మూల్యమానీయ ప్రేరితానాం చరణేషు తైః స్థాపితం; తతః ప్రత్యేకశః ప్రయోజనానుసారేణ దత్తమభవత్|
36 Joseph aber, der von den Aposteln den Namen Barnabas erhalten, was übersetzt heißt: Sohn des Trostes, ein Levite, Cyprier nach der Herkunft,
విశేషతః కుప్రోపద్వీపీయో యోసినామకో లేవివంశజాత ఏకో జనో భూమ్యధికారీ, యం ప్రేరితా బర్ణబ్బా అర్థాత్ సాన్త్వనాదాయక ఇత్యుక్త్వా సమాహూయన్,
37 verkaufte einen Acker den er besaß, brachte das Geld und legte es den Aposteln zu Füßen.
స జనో నిజభూమిం విక్రీయ తన్మూల్యమానీయ ప్రేరితానాం చరణేషు స్థాపితవాన్|
