Psalm 78

1 Ein Lehrgedicht, von Asaph. - Mein Volk! Hab acht auf meine Lehre! Zu meines Mundes Reden neiget euer Ohr!

Een leerdicht van Asaf. Luister naar mijn onderrichting, mijn volk, Geef acht op de woorden van mijn mond;

2 Ich öffne meinen Mund zu einem Spruch. Ich künd Gesänge aus der Vorzeit Tagen,

Ik ga mijn mond voor een leerdicht openen, Diepzinnige lessen uit oude tijden verkonden!

3 die wir vernommen und jetzt wissen, die unsre Väter uns erzählt.

Wat wij hebben gehoord en vernomen, En onze vaders ons hebben verteld,

4 Wir, ihre Kinder, wollen über sie nicht schweigen. Wir wollen künftigem Geschlecht des Herren Ruhmestaten künden und seine Macht und Wunder, die er tat.

Dat willen wij niet voor hun kinderen verbergen, Maar het verhalen aan een volgend geslacht: Jahweh’s heerlijke daden en macht, En de wonderen, die Hij deed.

5 Zum Brauch hat er's in Jakob eingesetzt, zur heiligen Pflicht in Israel gemacht. Denn unsern Vätern hat er anbefohlen, sie ihren Kindern kundzutun,

Hij gaf zijn geboden aan Jakob, Schonk aan Israël een wet; Hij beval onze vaderen, ze hun kinderen te leren,

6 auf daß ein späteres Geschlecht sie kenne, die Enkel, die geboren würden, sie ihren Kindern wiederum verkünden.

Opdat een volgend geslacht ze zou kennen, En de kinderen, die hun werden geboren, Ze weer aan hun kinderen zouden vertellen.

7 Sie sollten Gott vertrauen und nicht vergessen Gottes Taten und seine Vorschriften befolgen

Zij moesten vertrouwen stellen in God, Niet vergeten Gods werken, zijn geboden onderhouden;

8 und nicht, wie ihre Väter, werden ein widerspenstig, trotziges Geschlecht, solch ein Geschlecht von wankendem Gemüt und ungetreuem Herzen gegen Gott.

Niet worden als hun vaderen, Een lichtzinnig en opstandig geslacht: Een geslacht, onstandvastig van hart, En trouweloos van geest jegens God.

9 Ganz unvernünftige Söhne, voller Trug, das Leben werfen sie hinweg und wenden sich am Trübsalstage ab;

Maar Efraïms zonen waren ontrouw als schutters, Die terugtreden op de dag van de strijd.

10 sie halten Gottes Bündnis nicht und wollen nicht nach seiner Lehre wandeln.

Ze deden het verbond met God niet gestand, En weigerden, zijn wet te beleven.

11 Und sie vergessen seine Werke gänzlich und seine Wunder, die er ihnen zeigt.

Ze vergaten zijn machtige werken, De wonderen, die Hij hun had getoond.

12 Vor ihren Vätern tat er Unvergleichliches, im Land Ägypten, im Gefild von Tanis.

Toch had Hij ook voor hun vaderen Wondertekenen gewrocht In het land van Egypte, In de vlakte van Sóan:

13 Er spaltete das Meer und führte sie hindurch und ließ das Wasser dammgleich stehen.

Hij kliefde de zee en voerde hen er doorheen, Zette de wateren overeind als een dam.

14 Er leitete bei Tag sie mit der Wolke, die ganze Nacht mit Feuerschein,

Hij leidde hen overdag door een wolk, Door een lichtend vuur heel de nacht.

15 und ließ die Felsen in der Wüste sprudeln und tränkte sie in Fülle wie mit Fluten.

Hij spleet in de woestijn de rotsen vaneen, En drenkte de steppen met plassen;

16 Aus Steinen ließ er Bäche quellen, wie Ströme Wasser sprudeln.

Uit de klippen liet Hij beken ontspringen, En er water uit vloeien bij stromen.

17 Allein sie sündigten noch weiter gegen ihn und widersetzten sich dem Höchsten in der Wüste.

Maar ze zondigden opnieuw tegen Hem, En tartten den Allerhoogste in de woestijn;

18 Und sie versuchten Gott in ihrem Herzen, für ihre Gelüste Speise heischend.

Ze stelden God in hun hart op de proef, Door spijs voor hun leeftocht te eisen.

19 Sie sprachen gegen Gott und fragten: "Vermag es Gott, selbst in der Wüste einen Tisch zu decken?

En krenkend spraken ze over God: "Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?"

20 Den Felsen schlug er zwar; das Wasser floß, die Bäche strömten. Vermag er aber Brot zu geben und seinem Volke Fleisch zu spenden?"

"Zeker, Hij heeft wel de rotsen geslagen, En de steppen met plassen gedrenkt, Zodat er water uit vloeide, En er beken uit stroomden: Maar zal Hij ook brood kunnen schenken, En vlees aan zijn volk kunnen geven?"

21 Der Herr vernahm's und wurde zornig; ein Feuer loderte in Jakob auf; ein Zorn erhob sich gegen Israel,

Toen Jahweh dit hoorde, Ontstak Hij in gramschap; Er ontbrandde een vuur tegen Jakob, En tegen Israël woedde zijn toorn:

22 weil sie an Gott nicht glaubten und nicht auf seine Hilfe bauten.

Omdat ze niet in God geloofden, En niet vertrouwden op zijn hulp.

23 Doch er gebot den Wolken oben und tat des Himmels Pforten auf,

Toch gaf Hij de wolken daarboven bevel, En ontsloot de poorten des hemels;

24 hernieder ließ er Manna auf sie regnen, um sie zu speisen, schenkte ihnen Himmelsbrot.

Hij regende manna als spijs op hen neer, En schonk hun het hemelse koren:

25 Das Brot der Engel konnte jeder essen; er sandte ihnen Kost in Fülle.

De mensen aten het brood der engelen, Hij zond hun voedsel tot verzadiging toe.

26 Er ließ den Morgenwind am Himmel wehen; den Südwind führte er durch seine Macht herbei.

Hij liet ook aan de hemel de oostenwind waaien, En zweepte de zuidenwind op door zijn kracht:

27 Dann ließ er Fleisch wie Staub auf sie herniederregnen, wie Meeressand Geflügel.

Hij regende vlees als stof op hen neer, Gevleugelde vogels als het zand van de zee;

28 Er ließ es in ihr Lager fallen, um seine Wohnstatt ringsumher.

Hij liet ze midden in hun legerplaats vallen, En rond hun tenten.

29 Sie aßen, wurden übersatt; was sie gewünscht, verlieh er ihnen.

Zij aten, en werden ten volle verzadigd: Hij had hun geschonken, wat ze begeerden;

30 Noch war nicht ihre Lust gestillt, noch war die Kost in ihrem Munde,

Maar nog was hun lust niet voldaan, en de spijs in hun mond,

31 als Gottes Zorn sich gegen sie erhob, die Feisten unter ihnen würgte, die junge Mannschaft Israels zu Boden streckte.

Of Gods gramschap barstte tegen hen los; Hij richtte een slachting aan onder hun sterksten, En velde de bloem van Israël neer.

32 Bei all dem sündigten sie weiter und glaubten nicht an seine Wunderkräfte.

Ondanks dit alles, bleven ze in hun zonden volharden, En niet aan zijn wonderen geloven.

33 Da ließ er ihre Tage zwecklos schwinden und ihre Jahre in Enttäuschung.

Toen liet Hij doelloos hun dagen verlopen, En in ontgoocheling hun jaren.

34 Zwar fragten sie nach ihm, wenn er sie würgte, verlangten wiederum nach Gott,

Ze zochten Hem enkel, wanneer Hij ze sloeg; Dan bekeerden ze zich, en vroegen naar God.

35 wohl eingedenk, daß Gott ihr Hort, der höchste Gott ihr Retter sei.

Maar zelfs als ze gedachten, dat God hun Rots was, De allerhoogste God hun Verlosser,

36 Allein sie täuschten ihn mit ihrem Munde, belogen ihn mit ihrer Zunge.

Ook dan nog vleiden ze Hem met hun mond, En belogen Hem met hun tong.

37 Ihr Herz war unaufrichtig gegen ihn; mit seinem Bunde meinten sie's nicht ehrlich.

Neen, hun hart was Hem toch niet verknocht, Ze bleven zijn verbond niet getrouw.

38 Doch er, erbarmungsvoll, vergab die Schuld, vertilgte nicht; oft hielt er seinen Zorn zurück und ließ nicht seinen Grimm austoben,

Maar Hij bleef barmhartig, Vergaf hun de schuld en vernielde ze niet. Hoe dikwijls bedwong Hij zijn toorn, En liet zijn volle gramschap niet woeden:

39 wohl eingedenk, daß sie nur Fleisch, ein Windhauch, der verschwindet ohne Wiederkehr.

Hij dacht er aan, dat ze maar vlees zijn, Een zucht; die vervliegt, en niet keert.

40 Wie oft erzürnten sie ihn in der Wüste und reizten ihn im Steppenland,

Hoe dikwijls nog hebben ze in de woestijn Hem verbitterd, En Hem in de steppe gekrenkt;

41 versuchten immer wieder Gott, erbitterten die Heiligen Israels,

Hebben ze God beproefd, Israëls Heilige gegriefd?

42 gedachten nimmer seiner Macht, des Tages, da er vor dem Feinde sie gerettet,

Neen, ze dachten niet terug aan de macht van zijn hand, Aan de dag, waarop Hij ze van den vijand verloste.

43 wie er vor den Ägyptern seine Zeichen tat, an dem Gefild von Tanis seine Wunder:

En toch, wat voor tekenen had Hij in Egypte gedaan, En wonderen in de vlakte van Sóan!

44 In Blut verwandelte er ihre Ströme; untrinkbar ward ihr fließend Wasser.

Hun stromen had Hij in bloed veranderd, En hun beken ondrinkbaar gemaakt;

45 Er sandte Ungeziefer unter sie, das sie verzehrte, und Frösche ihnen zum Verderben.

Gulzige muggen op hen afgezonden, En kikvorsen, om ze te gronde te richten.

46 Der Raupe gab er ihre Früchte preis und ihre Arbeit der Heuschrecke.

Hij had hun gewas aan den sprinkhaan gegeven, En aan den schrokker hun vruchten;

47 Er schlug mit Hagel ihren Weinstock und ihren Maulbeerbaum durch Reif.

Hun ranken door hagel vernield, Hun moerbei door ijzel;

48 Er gab ihr Vieh dem Hagel preis, den Blitzen ihre Herden.

Hun vee een prooi der pest gemaakt, Hun kudde een buit der besmetting.

49 Er ließ die Hitze seines Zornes auf sie los, nur Grimm und Wut und Angst, von Unglücksboten eine Schar.

En op henzelf had Hij zijn ziedende gramschap losgelaten, Zijn toorn, zijn woede en kwelling; Verderf-engelen op hen afgezonden, De vrije loop aan zijn gramschap gelaten:

50 So ließ er seinem Zorne freien Lauf, verschonte ihre Seele mit dem Tode nicht. Er gab der Pest ihr Leben preis,

Hij had ze de dood niet laten ontsnappen, Maar hun leven prijs gegeven aan de pest.

51 und in Ägypten schlug er alle Erstgeburt, die Jugendblüte in den Zelten Chams.

Hij had alle eerstgeborenen in Egypte geslagen, De eerstelingen der mannelijke kracht in de tenten van Cham.

52 Er führte, Schäflein gleich, sein Volk heraus und lenkte sie wie in der Steppe eine Herde.

Maar zijn volk had Hij weggeleid als een kudde, En als schapen door de steppe gevoerd;

53 Er leitete sie sicher, daß sie nichts zu fürchten hatten; das Meer bedeckte ihre Feinde.

Hij had ze veilig doen gaan, ze behoefden niemand te vrezen: Want de zee had hun vijand bedekt.

54 Er brachte sie zu seinem heiligen Gebiete, zu jenem Berg, den seine Rechte sich erworben,

Zo bracht Hij hen naar zijn heilige grond, Naar de berg, die zijn rechterhand had veroverd.

55 vertrieb vor ihnen weg die Heiden, verloste sie als erblichen Besitz und ließ die Stämme Israels in ihren Zelten wohnen.

Hij dreef de volkeren voor hen uit, Gaf ze bij lot als erfdeel weg; En in hun tenten liet Hij wonen. Israëls stammen.

56 Und doch versuchten sie und reizten Gott, den Höchsten, und hielten nimmer seine Satzungen.

Maar ook daar beproefden en tartten ze God, En onderhielden de geboden van den Allerhoogste niet.

57 Wie ihre Väter wichen sie und fielen ab; sie wurden wie ein schlaffer Bogen.

Trouweloos vielen ze af als hun vaderen, Wispelturig als een onbetrouwbare boog;

58 Sie reizten ihn zum Zorn durch ihre Höhen, zur Eifersucht durch ihre Götzenbilder.

Ze tergden Hem door hun offerhoogten, En prikkelden Hem met hun beelden.

59 Gott hörte dies und wurde zornig, und Israel verwarf er völlig,

God merkte het, en ziedde van gramschap, En Israël begon Hem te walgen:

60 verließ zu Silo seinen Sitz, das Zelt, in dein er unter Menschen wohnte;

Hij gaf zijn woning in Sjilo prijs, De tent, waar Hij onder de mensen verkeerde;

61 gab seine Ehre in Gefangenschaft und seine Zier in Feindeshand

Zijn majesteit gaf Hij gevangen, Zijn glorie in de hand van den vijand.

62 und gab sein Volk dem Schwerte preis, entrüstet über dies sein Eigentum.

Hij wierp zijn volk ten prooi aan het zwaard, En grimde van toorn op zijn erfdeel:

63 Die jungen Männer fraß das Feuer, und seine Jungfraun durften keine Totenklage halten.

Zijn jonge mannen werden verteerd door het vuur, Zijn maagden kregen geen huwelijkslied;

64 Hinfielen seine Priester durch das Schwert, und seine Witwen weinten nicht dazu.

Zijn priesters vielen door het zwaard, En zijn weduwen beweenden ze niet.

65 Doch wie vom Schlaf erwachte da der Herr, gleichwie ein Held vom Weine jauchzend.

Maar eindelijk ontwaakte de Heer, als iemand die slaapt, En als een krijgsman, bevangen door wijn:

66 Im Rücken schlug er seine Feinde, belegte sie mit ewigem Schimpf.

Hij sloeg zijn vijanden achteruit, En bracht ze voor eeuwig tot schande.

67 Doch er verschmähte Josephs Zelt; den Stamm von Ephraim erkor er nicht.

Toch bleef Hij de tent van Josef versmaden, En koos de stam van Efraïm niet uit!

68 Vielmehr erkor er Judas Stamm, den Sionsberg, der ihm so lieb.

Neen, Juda’s stam koos Hij uit, Sions berg, die Hij liefhad;

69 Er baute Himmelshöhen gleich sein Heiligtum und gleich der Erde, die er ewig gründete.

Hij bouwde zijn heiligdom hoog als de hemel, Vast als de aarde voor eeuwig.

70 Und er erkor sich David, seinen Knecht, entriß ihn seiner Herde Hürden.

En Hij stelde zijn keuze In David, zijn dienaar! Hij nam hem van de schaapskooien weg,

71 Vom Milchvieh nahm er ihn hinweg, sein Volk zu weiden in Jakob, in Israel die ewig Seinen.

En haalde hem van de zogende schapen, Opdat hij Jakob, zijn volk, zou weiden, En Israël, zijn erfdeel.

72 Mit frommem Sinne weidete er sie und führte sie mit kluger Hand.

Hij heeft ze geweid, rechtschapen van hart, En met bekwame hand ze geleid!