< Psalm 107 >

1 "Dem Herrn sagt Dank! Denn er ist gut. Auf ewig währet seine Huld."
Whakawhetai ki a Ihowa, he pai hoki ia: he pumau tonu hoki tana mahi tohu.
2 So singen die vom Herrn Erlösten, die er aus Feindes Hand befreit
Kia pena ano te korero a te hunga i hokona e Ihowa, i hokona nei e ia i roto i te ringa o te hoariri;
3 und aus den Ländern sammelt von Morgen, Abend, Mitternacht und Süden. -
I kohikohia nei i nga whenua, i te rawhiti, i te uru, i te raki, i te tonga.
4 Sie irren in der Steppenwüste und finden keine Bahn zur Wohnstatt hin.
I haereere ratou i te koraha i te wahi mokemoke, te kitea tetahi pa hei nohoanga.
5 Sie leiden Durst und Hunger, und ihre Seele sinkt darob in Ohnmacht.
I matekai ratou, i matewai: hemo noa to ratou wairua i roto i a ratou.
6 Sie schreien zu dem Herrn in ihrer Not; Er rettet sie aus ihren Ängsten
Na ka tangi ratou ki a Ihowa i to ratou pouri: a whakaorangia ana ratou e ia i o ratou mate.
7 und leitet sie auf rechtem Wege, die Wohnstatt zu erreichen.
A arahina ana e ia ra te ara tika; kia haere ai ki te pa hei nohoanga.
8 Sie sollen dankbar sein dem Herrn für seine Gnade, für seine Wunder an den Menschenkindern,
Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
9 daß er ihr Lechzen stillt und ihren Hunger mit dem Nötigen befriedigt! -
E whakamakonatia ana hoki e ia te wairua hiahia: ko te wairua hiakai, whakakiia ana e ia ki te pai.
10 In Finsternis und Todesschatten sitzen sie, gebannt in Elend und in Eisen;
Ko te hunga i noho i te pouri, i te atarangi o te mate: he mea here ki te mamae, ki te rino;
11 denn Gottes Worten widerspenstig, verschmähen sie des Höchsten Rat.
Mo ratou i tutu ki nga kupu a te Atua, i whakahawea ki te whakaaro o te Runga Rawa;
12 Durch Mühsal beugt er ihren Sinn; sie werden machtlos; niemand hilft.
Koia i pehia iho ai e ia o ratou ngakau ki te mahi: hinga iho ratou, kahore hoki he kaiawhina.
13 Sie schrein zum Herrn in ihrer Not; er rettet sie aus ihren Ängsten.
Na ka tangi ratou ki a Ihowa i to ratou pouri; a ka whakaorangia ratou e ia i o ratou mate.
14 Aus Finsternis und Todesschatten führt er sie, und ihre Fesseln sprengt er auf.
Whakaputaina mai ana ratou e ia i te pouri, i te atarangi o te mate; motumotuhia ana o ratou here.
15 Sie sollen dankbar sein dem Herrn für seine Gnade, für seine Wunder an den Menschenkindern,
Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
16 daß er zertrümmert eherne Pforten und Eisenriegel bricht! -
Kua tukitukia hoki e ia nga tatau parahi: kua tapahia e ia nga tutaki rino, motu rawa.
17 Die Kranken leiden schwer ob ihres Sündenwandels und wegen ihrer Missetaten,
Ko nga kuware, na a ratou mahi tutu, na o ratou kino, i pakia ai ratou.
18 daß sie vor jeder Speise ekelt und sie des Todes Pforten schon berühren.
Ka wetiweti to ratou wairua ki nga kai katoa; a ka whakatata ratou ki nga kuwaha o te mate.
19 Sie schreien zu dem Herrn in ihrer Not; er rettet sie aus ihren Ängsten.
Na ka tangi ki a Ihowa i to ratou pouri, a ka whakaorangia ratou e ia i o ratou mate.
20 Er schickt sein Wort, macht sie gesund und rettet sie vor ihren Grüften.
Tukua mai ana e ia tana kupu, a rongoatia ana ratou: a whakaputaina ana ratou i o ratou ngaromanga.
21 Sie sollen dankbar sein dem Herrn für seine Gnade, für seine Wunder an den Menschenkindern,
Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
22 ihm Dankesopfer bringen, jubelnd seine Taten künden! -
Kia tukua ano e ratou te whakahere, ara te whakamoemiti; kia whakapuaki i ana mahi i runga i te hari.
23 Die auf der See in Schiffen fahren und ihr Geschäft auf großen Wassern treiben,
Ko te hunga e haere ana ki raro, ki te moana, i runga kaipuke, a e whai mahi ana i nga wai nunui,
24 erblicken hier des Herren Werke und seine Wunder mit der tiefen Flut.
Ko ratou e kite i nga mahi a Ihowa, i ana mahi whakamiharo i te rire.
25 Ein Sturm erhebt sich auf sein Wort, und seine Wellen türmen sich.
Puta kau tana kupu, kua maranga te tupuhi, mana e whakatutu ona ngaru.
26 Sie steigen bis zum Himmel, fahren in die Tiefen. Ihr Leben ist gefährdet.
Ka kake ratou ki runga ki te rangi, ka heke ano ki raro ki te rire: ngohe noa o ratou wairua i te pawera.
27 Sie tanzen, schwanken wie Betrunkene. Dahin ist ihre ganze Kunst.
Ka tiu ratou, ka hurorirori ano he tangata e haurangi ana; a kahore he mahara i toe.
28 Sie schrein zum Herrn in ihrer Not; er rettet sie aus ihren Ängsten.
Heoi ka tangi ki a Ihowa i to ratou hemanawa: a whakaorangia ana ratou i o ratou mate.
29 Er macht den Sturm zum Säuselwind; da legen sich des Meeres Wellen.
Meinga ana e ia te tupuhi kia marino, ona ngaru kia mariri.
30 Sie jubeln, daß sie stille liegen und er sie an ihr Endziel führt.
Na ka koa ratou, no te mea ka marie: a ka kawea ratou e ia ki te tauranga i hiahia ai ratou.
31 Sie sollen dankbar sein dem Herrn für seine Gnade, für seine Wunder an den Menschenkindern
Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
32 und ihn vor allem Volk erheben und ihn im Kreis der Alten loben! -
Kia whakanui hoki ratou i a ia i roto i te whakaminenga o te iwi; kia whakamoemiti ki a ia i roto i te nohoanga kaumatua.
33 Er macht zur Wüste Ströme, zu dürrem Lande Quellenorte,
Ko ia hei mea i nga awa hei koraha, i nga puputanga wai hei oneone maroke;
34 ein fruchtbar Land zum salzigen Grund, der Bosheit der Bewohner wegen.
I te whenua whai hua, kia titohea, mo te hara o te hunga e noho ana i reira.
35 Er macht zum Wasserteich die Wüste und dürres Land zum Quellenort;
Ko ia hei mea i te koraha hei harotoroto wai, i te whenua maroke hei puputanga wai.
36 die Hungrigen läßt er hier wohnen; Sie bauen eine Wohnstatt dort,
A whakanohoia iho e ia te hunga matekai ki reira, hanga ai i tetahi pa hei nohoanga;
37 besäen Felder, pflanzen Weinberge, die lohnend Früchte tragen.
Hei rui mara, hei whakato mara waina, e tupu ai, e maha ai nga hua.
38 Er segnet sie, daß sie sich riesig mehren, und läßt ihr Vieh sich nicht vermindern.
Ko ia ano hei manaaki i a ratou, no ka nui rawa; kahore hoki e tukua kia torutoru haere a ratou kararehe.
39 Vermindern sie sich, werden sie gebeugt von Druck und Elend und von Jammer,
Na kua iti haere ano ratou, kua piko i te tukino, i te he, i te pouri.
40 dann gießt auf Fürsten er Verachtung aus und führt sie in die unwegsame Öde.
E ringihia ana e ia te whakahawea ki runga ki nga rangatira: e meinga ana kia hehe i te ururua, i te wahi kahore nei he ara;
41 Doch aus dem Elend hebt er Arme auf und macht Geschlechter Herden gleich.
Otira kei te whakateitei ia i te rawakore ki runga i te mamae, kei te mea i ona hapu kia rite ki te kahui hipi.
42 Das sehen Redliche und freuen sich, und jeder Frevelmund verstummt. -
Ka kite nga tangata tika, a ka hari; ko nga he katoa hoki, kipia ake te mangai.
43 Wer weise ist, beachtet dies, und Anerkennung finden so des Herren Gnadentaten.
Ko te tangata whakaaro nui ka mahara ki enei mea, a ka mohio ratou ki te aroha o Ihowa.

< Psalm 107 >