Job 29

1 Darauf fuhr Job im Vortrag seiner Rede fort:

En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

2 "Ach, daß ich wäre wie in früheren Monden, wie in den Tagen, da mich Gott beschützte,

Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

3 als seine Leuchte über meinem Haupte schwebte und ich bei ihrem Scheine mich ins Dunkel wagte!

Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

4 So, wie ich war, in meiner höchsten Blüte Tagen, da Gott mein Zelt beschirmte,

Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

5 als der Allmächtige noch mit mir war, als meine Dienerschaft mich noch umgab,

Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

6 als meine Gäste sich in Dickmilch badeten, als Bäche Öls bei mir den Boten zur Verfügung standen!

Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

7 Wenn ich zur Stadt hinauf zum Tore ging und auf dem Markte meinen Sitz einnahm,

Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

8 alsdann verkrochen sich die Knaben, sahn sie mich, und Greise standen auf und blieben stehen.

De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

9 Die Ratsherrn hielten ein mit Reden und legten auf den Mund die Hand.

De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

10 Der Edlen Stimme, sie verbarg sich; das Wort blieb ihnen in der Kehle stecken.

De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

11 Wer von mir hörte, pries mich selig; wer mich erblickte, lobte mich.

Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

12 Ich half dem Armen, der um Hilfe schrie, dem Waisenkinde, dem hilflosen.

Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

13 Und armer Menschen Segen kam auf mich; das Herz der Witwe ließ ich jubeln.

De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

14 Gerechtigkeit war mein Gewand, das gut mir stand, und meine Rechtlichkeit war Mantel mir und Diadem.

Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

15 Ich war des Blinden Augenlicht und Fuß dem Lahmen.

Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

16 Den Armen wollte ich ein Vater sein; selbst Fremder Sache führte ich.

Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

17 Des Bösewichts Gebiß zermalmte ich und riß den Raub ihm aus den Zähnen.

En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

18 So dachte ich, in meinem Neste stürbe ich; ich lebte soviel Jahre wie der Phönix.

En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

19 Zum Wasser reichte meine Wurzel tief hinab; in meinen Zweigen nächtigte der Tau,

Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

20 und neu stets würde meine Herrlichkeit an mir; in meiner Hand verjüngte sich der Bogen.

Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

21 Mir hörten sie nur zu und warteten und lauschten schweigend meinem Rat.

Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

22 Wenn ich geredet, sprachen sie nicht mehr; nur meine Rede troff auf sie herab.

Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

23 Sie warteten auf mich wie auf den Regen; sie lechzten nach mir wie auf Lenzesregen.

Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

24 Und lächelte ich ihnen zu, so konnten sie's nicht glauben, und sie verschmähten nicht mein heitres Antlitz.

Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

25 Ich wählte ihren Weg, den sie einschlagen sollten, wie bei der Kriegerschar der König. Ich saß gemächlich obenan wie einer, der den Trauernden Trost spendet." -

Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.